iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Πέμπτη - 28 Μαρτίου 2024

Επική πρόκριση του Παναθηναϊκού επί της Μαρσέιγ με 5-3 στα πέναλτι και ήρωα τον Αλμπέρτο Μπρινιόλι, ο οποίος έστειλε το «τριφύλλι» στα play off του Champions League με τις επεμβάσεις του κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά και την εκτέλεση του Γκενουζί από την άσπρη βούλα.

Συνεχίζει τη λειτουργία του το θρυλικό ταβερνάκι ''Τριφύλλι'' στους Αμπελόκηπους!

Συνεχίζει τη λειτουργία του το θρυλικό ταβερνάκι ''Τριφύλλι'' στους Αμπελόκηπους! 

Άκουγα για χρόνια από σπουδαστής για ένα απίστευτο κουτούκι - πολλοί έλεγαν πως ήταν το καλύτερο της Αθήνας - αλλά ποτέ δεν είχα πάει. Παρ ότι ήμουν ''κουτουκάκιας και το κυριότερο ήταν δέκα λεπτά από το σπίτι μου όταν έμενα στου Γκύζη.
Έπρεπε να φύγω για τη Ραφήνα, να περάσουν κι άλλα χρόνια, ώσπου να βρεθώ τυχαία στο Οινομαγειρείο ''Τριφύλλι" όπως ήταν η ...επίσημη ονομασία του. ''Μαγέρικο'' το έλεγα εγώ και η παρέα μου, ''μαγειρείο'' σκέτο κάποιοι άλλοι, ''κουτούκι του Γιώργου", ''αυλή του Παναθηναικού'', ''πράσινο ταβερνείο'' και τόσα άλλα.
Το κουτούκι είναι ακριβώς πίσω από τη θύρα 13 του γηπέδου του Παναθηναικού! Και ποιός δεν το γνωρίζει!
Τον χειμώνα του 1997, πριν 23 χρόνια όταν πρωτομπήκα μέσα στο μαγαζί, ήταν σαν να είχε κολλήσει ο χρόνος δεκαετίες πίσω. Καμιά δεκαριά ξύλινα τραπέζια με παλιές καρέκλες, βαρέλια με κρασί στη μια πλευρά και μια μικρή κουζίνα όπου μια ηλικιωμένη τηγάνιζε. Μου πήρε 5-6 χρόνια μέχρι να καταλάβω πώς λειτουργεί ο ''μηχανισμός'', το ''σύστημα'' του σερβιρίσματος, τι χαρακτήρες είναι η μαγείρισσα - ''αρχόντισσα'' και ο Γιώργος με τον Γιάννη που σέρβιραν. 
Η κ. Κούλα ήταν η μητέρα του Γιώργου ο οποίος σέρβιρε και έκανε τους λογαριασμούς, ενώ ο Γιάννης ήταν ο ξάδελφος του Γιώργου. Υπέροχοι άνθρωποι και οι τρεις. Τι να λέμε τώρα...
Όταν έφυγε από τη ζωή το 2011 η μητέρα του Γιώργου, τη θέση στα τηγάνια πήρε ένας άλλος Γιώργος, φοβερή μορφή με απίστευτο χιούμορ. Προστέθηκε στο σερβίρισμα και ο Πέτρος ο βαφτισιμιός του Γιώργου για κάποια χρόνια που συνδύαζε σπουδές με δουλειά για χαρτζιλίκι. Το 2018 ο Γιάννης πήρε σύνταξη και τον αναπλήρωσε ένας άλλος φίλος που ποτέ δεν ρώτησα το ονομά του.
Το ''μαγέρικο'' από το 1964 έγραψε τη δική του ιστορία στην Αθήνα. Όλα άρχισαν  το 1956 όταν ο κ. Κώστας και η κ. Κούλα με τα δύο τους παιδιά τον Γιώργο και τη Χρυσούλα  αγόρασαν δυό σπιτάκια με κεραμίδια δίπλα δίπλα με κοινή αυλή. Εκεί έμεναν, και τις Κυριακές έψηναν κανένα σουβλάκι για τους φιλάθλους του γηπέδου. Ώσπου το 1964 το έκαναν κουτούκι.
Ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, πατάτες τηγανητές, μπακαλιάρος σκορδαλιά και χωριάτικη σαλάτα. Απολύτως τίποτε άλλο. Λαδόκολα στο τραπέζι ποτέ τραπεζομάντηλο.
Οι χειμώνες περνούσαν στη  μικρή αίθουσα με τη μυρωδιά της τηγανίλας και τα καλοκαίρια στη μαγική αυλή, γεμάτη ζωή και γέλια. Οι γλάστρες με βασιλικό και δυόσμο και το νερό με το λάστιχο στο πάτωμα για να δροσίσει. Δεν υπήρξε ούτε μία εβδομάδα πού να μην περάσω για φαγητό ένα βράδυ.
Πέρασα αξέχαστες στιγμές γεμάτες ανθρωπιά, παλιά Αθήνα, καλοσύνη, χιούμορ και εκπληκτικό φαί. 
Ο Γιώργος ήταν  η ψυχή του μαγαζιού. Χοντρούλης, κοντούλης με ένα χαμόγελο μόνιμα στα χείλη (αλλά κι ένα πουράκι), να μη σταματά να ''οργώνει'' το κουτούκι, να έχει πάντα ένα καλαμπούρι και φυσικά να κάνει τους λογαριασμούς. Φάτσα για τεράστια καριέρα στις μαυρόασπρες κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου δίπλα στον Αυλωνίτη, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ρίζο, τον Βέγγο. Εννοείται μην του έλεγες για Παναθηναικό, ''άρρωστος βάζελος''. Όσο για την ατάκα του αιώνα αυτή ήταν όταν κάποιος του διαμαρτυρήθηκε ''γιατί αργούν οι πατάτες''. Η επική απάντηση του Γιώργου με βιτριολικό χιούμορ ήταν "να πας στα Goodys αν βιάζεσαι ρε καριόλη''...
Ο Γιώργος την 1η Νοεμβρίου 2019, κλείδωσε το μαγαζί και γύρισε στο σπίτι του. Κοιμήθηκε και είδε έναν εφιάλτη. Ότι δεν ξαναπήγε στο κουτούκι του και δεν ξαναμίλησε με τις εκατοντάδες φίλους του. Μόνο που ο εφιάλτης ήταν διπλός. Αληθινός για τον Γιώργο που σταμάτησε να χτυπά  η αγνή καρδιά του και ''ζωντανός'' για όλους εμάς που τον αγαπήσαμε αλλά μένουμε πίσω.
Ο Γιώργος Καρούντζος - ελάχιστοι γνώριζαν το επωνυμό του - θα έπαιρνε σύνταξη στα τέλη του χρόνου. Ήταν 63 ετών. Τι ειρωνεία της τύχης! Περίμενε πως και πως να ξεκουραστεί όπως μας έλεγε, αν και θα περνούσε από το μαγαζί ως ''αφεντικό''. Ήθελε για άλλους δύο μήνες να κάνει λογαριασμούς. Αλλά κανένας δεν φανταζόταν ότι ο λογαριασμός της 1ης Νοεμβρίου θα ήταν ο τελευταίος. 
Ο Γιώργος έφυγε για το αέναο ταξίδι που δεν είναι πια ζωή. Το μαγέρικο μακάρι να συνεχίσει να λειτουργεί. Να ξανανοίξει η μικρή αυλή που αμέτρητοι κατασκευαστές τη ζήτησαν για αντιπαροχή και μάλιστα με αστρονομικά ποσά τη ''χρυσή'' εποχή. Όμως η μητέρα του αλλά και ο Γιώργος αρνήθηκαν πεισματικά να πουλήσουν.
Ένα κομμάτι της ψυχής μου δεν υπάρχει πια και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναπεράσω από την οδό Παναθηναικού. Κι αν περάσω κάποτε, σίγουρα δεν θα κοιτάξω δεξιά στον αριθμό 7. Δεν θα το αντέξω. 
Αποχαιρετήσαμε τον Γιώργο την Κυριακή το πρωί. Εκεί που γεννήθηκε. Εκεί ξαναγύρισε. Στο γραφικό χωριουδάκι του τη Βλαχέρνα Αρκαδίας. 
Φίλε Γιώργο δεν είσαι εντάξει. Μα τη μέρα της γιορτής μου διάλεξες  αυτό το... δώρο? Δεν έπρεπε να μας κάνεις αυτό το καλαμπούρι. Είναι πολύ ''χοντρό''. Σε αγαπάμε όμως τόσο πολύ που σε συγχωρούμε. Και προσεύχομαι στον Θεό τα δακρυά μου να ποτίσουν με φως το άγνωστο - σε εμάς - μονοπάτι που τώρα διαβαίνεις. Καλή αντάμωση...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Ένας μεγάλος σκόπελος, μέχρι τον επόμενο, ξεπεράστηκε για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός.