Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο Αργύρης Κωστάκης
για τις ανείπωτες ιστορίες
της ζωής...


Πριν από έναν χρόνο γνώρισα τον κ. Ιάσονα.

Ένας εξαιρετικός, γλυκύτατος, ευπροσήγορος, ευρυμαθής, φυσιολάτρης και αγαθός άνθρωπος. Ένας ''ηλικιωμένος'' με αληθινά νεανική ματιά και καλή καρδιά.

Τα λέμε λίγο στην παραλία στη Ραφήνα που κάνουμε μπάνιο και κάθε συζήτηση είναι ένας θησαυρός. Μας ''δένει'' και η παλιά γειτονιά του Γκύζη που ζήσαμε κάποτε, οπότε προχωράει αυτή η ωραία σχέση.
Ήθελα πολύ καιρό να γράψω αυτά τις λίγες λέξεις για τον κ. Ιάσονα, αλλά κάτι ''με έπιανε'' και το ανέβαλλα. Μάλλον γιατί στεναχωριέμαι που τον γνώρισα τόσο αργά. Ευτυχώς όμως τον γνώρισα και τον πρόσθεσα στο ''βιβλίο'' της ζωής μου.
Η τελευταία του εκπληκτική (όπως όλες) ιστορίες είναι η εξής.
Μάλιστα μου τον αφηγήθηκε μέσα στη θάλασσα, συνδυάζοντας γνώση και δροσιά!

Όταν κάποτε – λέει – ο Θεός μοίραζε στους λαούς τον πλανήτη, είχαν πάει όλοι και τελευταίος πήγε ο ''εκπρόσωπος'' της Ελλάδας.''Δεν έμεινε τίποτα, άργησες'' του είπε ο Θεός και ο Έλληνας άρχισε να κλαίει. Τότε ο Θεός τον λυπήθηκε και του είπε.''Καλά θα σου δώσω το κομμάτι που είχα κρατήσει για εμένα''. Και του χάρισε την Ελλάδα!

Τι μπορείς να πεις γι αυτή τη μαγική ιστορία που κρύβει μέσα της τα πάντα. Ένα ευχαριστώ στον κ. Ιάσονα είναι ελάχιστο.

Μακάρι ο Θεός να μας έχει γερούς και να μου λέει κι άλλες ιστορίες στα χρόνια που θα έρχονται. Μακάρι…

Γιατί όπως έχει πει η σπουδαία Αμερικανίδα ποιήτρια Μάγια Αγγέλου δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να έχεις μέσα σου μια ιστορία ανείπωτη…

Ο κ. Ιάσων σίγουρα έχει αγωνία για να μου λέει ανείπωτες ιστορίες. Αλλά κι εγώ αγωνία μέχρι να μου τις πει...