iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Λες και δεν υπήρξε ποτέ μιά ολόκληρη εποχή που έζησα! Έσβησε, χάθηκε μεμιάς. Χρόνια ολόκληρα που ήταν αληθινά. Κι όμως λες και τα ονειρεύτηκα. Λες και τα έζησα στη φαντασία μου. Κι όμως σαν να μην υπήρξαν. Από παιδί του δημοτικού, τότε στις «πατρίδες» της αθωότητας, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μέχρι και πριν επτά – οκτώ χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 2000, τέτοιες ημέρες πάντα έγραφα δυό λόγια ψυχής στους συγγενείς και φίλους. Και τα ταχυδρομούσα, ναι τα ταχυδρομούσα, με ωραίες Χριστουγεννιάτικες κάρτες που διάλεγα με μεράκι.

Κανονικά με γραμματόσημο και «ρίξιμο» στο κίτρινο κουτί του ταχυδρομείου. Κανονικές ανθρώπινες ευχές, γραμμένες με στιλό και φυσικά με διαφορετικές λέξεις γιά τον καθένα. «Μαλάκωνε» η ψυχή μου πολύ παλιότερα, όταν έβρισκα στο γραμματοκιβώτιο, φακέλους με το ονομά μου, που άνοιγα με λαχτάρα και είχαν «απαντητική» κάρτα. Ένιωθα ότι ζούσα σε μία κοινωνία ανθρώπων. Ότι κάποιοι με σκέφτονταν, όπως εγώ αυτούς.

Ώσπου οι κάρτες, όσο περνούσαν τα χρόνια λιγόστευαν. Και κάποτε «έσφιξα τα δόντια» και αντίκρισα κατάματα τον φόβο μου. Το γραμματοκιβώτιο τις γιορτινές μέρες δεν είχε τίποτε άλλο, από διαφημιστικά φυλλάδια ντελίβερι και λογαριασμούς. Όλοι, μα όλοι είχαν σταματήσει να στέλνουν κάρτες με ευχές. Εγώ συνέχιζα να τις «βλέπω» γιά να μην πιστέψω την αλήθεια.

Κι έτσι σήμερα οι κάρτες έχουν γίνει στην καλύτερη περίπτωση, προσέξτε στην καλύτερη περίπτωση ένα γρήγορο τηλεφώνημα. Γιατί το χειρότερο είναι το ομαδικό γραπτό μήνυμα στο τηλέφωνο ή μαζική αποστολή τυποποιημένης «ευχής» στο e mail ή κάτι χαζοδεντράκια με φωτάκια στο messanger.. Ένα κλικ και βλέπεις την ευχή. Γιατί να περιμένεις να έρθει η κάρτα? Να ανοίξεις το γραμματοκιβώτιο, να σκίσεις τον φάκελο, να διαβάσεις την κάρτα?

Μιά «άχρηστη» διαδικασία» στις ημέρες του ρομποτικού υπάνθρωπου. Γιατί να νιώσεις συναίσθημα και να ευχηθείς κάτι που ταιριάζει στον άλλο. Με ένα «χρόνια πολλά με υγεία» έχεις «καθαρίσει».

Μεγάλωσα σε μιά οικογένεια που η αγάπη και η τρυφερότητα ξεχείλιζαν. Να φανταστείτε ότι ακόμη και η αδελφή μου, μου έγραφε κάρτα. Και μου την έδινε τις παραμονές των Χριστουγέννων. Δεν αρκούνταν στην ευχή από κοντά και σε μιά αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί. Αλλά μου έγραφε και μία κάρτα. Μία από αυτές, διάβασα πριν από λίγο, όταν κατέβασα από το πατάρι την κούτα με τα στολίδια γιά το δέντρο και πυροδότησε αυτές τις σκέψεις που διαβάζετε. Κάποια τα έχω πάνω από σαράντα χρόνια, ενθύμια ζωής από μιά εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί. Μαζί υπάρχουν και ορισμένες κάρτες απ’ όταν ήμουν παιδί, κυρίως από συγγενείς. Όπως έχει πει σοφά και η Αγγλίδα λογοτέχνης Μαίρη Αν Έβανς «τίποτα πιό σπουδαίο στις ανθρώπινες ψυχές, από το να νιώθουν ότι είναι ενωμένες εσαεί, να είναι μαζί σε σιωπηλές ανείπωτες αναμνήσεις.

«Γιά φαντάσου» λέω μέσα μου «να μην είχε γράψει αυτή την κάρτα η αδελφή σου ή να μην την είχες κρατήσει«. Σήμερα που δεν ζει, δεν θα είχα αυτή τη γλυκιά ανάμνηση. Και θα είχα ξεχάσει τον γραφικό της χαρακτήρα. Αλλά ποιός γράφει σήμερα θα μου πείτε? Όλα έχουν γίνει τυποποιημένα arial, helvetica, comic sans και times new roman. Το χέρι μας πλέον το χρησιμοποιούμε γιά να πληκτρολογούμε, να «χαστουκίζουμε» και να δείχνουμε τον «άλλον» που φταίει πάντα». Και όχι γιά να γράφουμε γράμματα, να χαιδεύουμε, να αγκαλιάζουμε, να «αγγίζουμε» τις καρδιές των ανθρώπων.

Αλλά έχω μιά ελπίδα. Εγώ που δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω με στιλό στο χαρτί – παράλληλα με το πληκτρολόγιο – ίσως στο μέλλον συμβεί κάτι και το «επάγγελμα» γίνει περιζήτητο. Όταν γίνει (ας την ονομάσουμε) «μιά «επανάσταση της συμμαχίας του χαρτιού και του μολυβιού» και εξαφανιστούν οι υπολογιστές και τα τάμπλετ, τότε θα χρειαστούν άνθρωποι που θα μπορούν να γράφουν.

Ωραία ιδέα πλάκα – πλάκα γιά παιδικό παραμύθι!  "Η επανάσταση του χαρτιού και του μολυβιού".

Μήπως να το προχωρήσω? Και μην τολμήσει να κλέψει κανείς τον τίτλο!