iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Πέμπτη - 28 Μαρτίου 2024

Ο Αργύρης Κωστάκης
για τους ''Ταλιμπάν''
των Εκκλησιών


Είναι το πρώτο άρθρο στα 36 χρόνια που ασκώ το επάγγελμα της δημοσιογραφίας, για το οποίο ήδη έχω μετανιώσει μόλις άρχισα να γράφω και μάλιστα θα το δημοσιεύσω! Και μόνο που είναι ό,τι πιο προσωπικό και βαθύ της υπαρξής μου αρκεί για να το μετανιώσω.

Γιατί το κάνω είναι το εύλογο ερώτημα. Με ''πνίγει'' η αγανάκτηση και η αδικία και η λογική μοιραία υποχωρεί, αφού την ''καταπίνει'' το συναίσθημα. Και η ελπίδα πως κάποιος θα σκεφτεί σοβαρά όσα θα διαβάσει.

Μεγάλωσα σε μια θεοσεβούμενη οικογένεια. Οι γονείς μου και οι γιαγιάδες - παππούδες με γαλούχησαν στον σεβασμό και την Πίστη στις παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα περισσότερα και τα πιο ''αληθινά'' όμως για τον Θεό τα έμαθα και τα βίωσα μόνος μου.

Ο καθένας άλλωστε πιστεύει ή δεν πιστεύει με έναν δικό του ''τρόπο''. Και λέω ''δεν πιστεύει'' γιατί καλημερίζω, μιλάω, έχω συναδέλφους, γείτονες, συμπαίκτες στο ποδόσφαιρο που είτε είναι άθεοι - ο καθένας το αιτιολογεί διαφορετικά - είτε μισούν (ναι μισούν) τον Θεό και πάλι ο καθένας για τον δικό του λόγο. Σε αυτούς απαντάω πλέον με ηρεμία ''αν δεν πιστεύεις στον Θεό, πίστεψε στην αγάπη των ανθρώπων''.

Θυμάμαι μια ζωή τη μητέρα μου που έλεγε ''κάνε τον σταυρό σου και πήγαινε στην ευχή του Θεού και της Παναγίας'' ή τον πατέρα μου ''έχε πίστη στον Θεό, ακόμη κι αν ο κόσμος καταστραφεί δεν θα σε εγκαταλείψει αν δεν Τον εγκαταλείψεις''. Στο σχολείο είχα ''κανονικούς'' καθηγητές Θρησκευτικών όχι τίποτα ''πυροβολημένους''. Μας έμαθαν να είμαστε ταπεινοί, να προσευχόμαστε απλά και να ανάβουμε ένα κεράκι όποτε μπορούμε. Αργότερα έμαθα από τον Πνευματικό μου τον Παπά Νικόλα (στα 88 του σήμερα) ότι η ευγνωμοσύνη είναι ο μεγάλος πολλαπλασιαστής και στον Θεό αρκεί ένα ''ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, μου δίνεις ή θα μου δώσεις''. Από τον ιερέα που με οδήγησε σε ακόμη πιο φωτεινούς δρόμους, τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου της ''Κιβωτού του Κόσμου'', έμαθα πως ο Θεός είναι παντού. Στην αγάπη στον πλησίον, στα ζώα, στη φύση, στον ήχο του κύματος, στις μυρωδιές του γιασεμιού, στο φιλί στην αγαπημένη. ''Άπλωσε το χέρι στον διπλανό σου και θα αγγίξεις τον Θεό'' μου έλεγε. Παντού μα παντού είναι ο Θεός. Ο κορυφαίος διανοητής του πλανήτη Νίκος Καζαντζάκης με έπεισε όμως όταν διάβασα αυτό που άλλαξε τη ζωή μου ''άνθρωπε Θεό έχεις μέσα σου και δεν το ξέρεις''. 

Θυμάμαι με νοσταλγία τέτοιες ημέρες που ετοιμαζόμασταν οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς στον Άγιο Ελευθέριο Γκύζη για τον Επιτάφιο. Ποιοί θα κρατήσουν τα εξαπτέρυγα, ποιοί θα είναι μπροστά και τα σχετικά. Θυμάμαι όλες μα όλες τις βραδιές Ανάστασης που έκανα από 18 ετών στον Άγιο Θωμά το εκκλησάκι μας στο Κόκκινο Λιμανάκι (εκτός από το 1993 που βρέθηκα στην Ύδρα και το 2019 που η ψυχή μου δεν μπόρεσε να πλησιάσει στον τόπο του ολέθρου). Όμως πέρυσι έκανα την πιο ανθρώπινη Ανάσταση και τον πιο αγνό Επιτάφιο της ζωής μου. Στους Άγιους Πάντες, το εκκλησάκι στην οδό Τσόχα πίσω από το γήπεδο του Παναθηναικού. Εκεί που ο Επιτάφιος κάνει μόνο τον γύρο του τετραγώνου με τον ιερέα και τους λιγοστούς πιστούς να ψέλνουμε όλοι μαζί ''ω γλυκύ μου έαρ''. Και μετά την Ανάσταση στις 12 να περιμένεις ως τις 2 και για να πάρεις τη Θεία Κοινωνία. Αυτό το ανεκτίμητο Δώρο του Δημιουργού. Μια υπερκόσμια διάσταση.

Κι εγώ πονάω και μάλιστα πολύ που για πρώτη φορά στα 57 μου χρόνια δεν θα πάω να προσκυνήσω τον Επιτάφιο και να ακολουθήσω την Περιφορά μυρίζοντας τις ευωδιές της άνοιξης. Κι εγώ θλίβομαι που δεν θα κάνω Ανάσταση σε Εκκλησία αλλά σε ένα μπαλκόνι! Μου είναι αδιανόητο! Κι εγώ υποφέρω που δεν μπορώ να πάω καν στον οικογενειακό μας Τάφο στο Α' Κοιμητήριο να προσευχηθώ και να αφήσω λίγα λουλούδια - όπως κάθε χρόνο τη Μεγάλη Παρασκευή - στις ψυχές τους, στους προπαππούδες μου, τους παππούδες μου, τους γονείς μου, την αδελφή μου, τον γαμπρό μου, τους θείους μου. Έμεινα σχεδόν ''ο τελευταίος των Μοικανών'' και έχω αυτό το ιερό καθήκον βλέπετε. Κι εγώ νιώθω απροστάτευτος που δεν μπορώ να πάω να προσευχηθώ κάθε Τρίτη πρωί, ένα ''τάμα'' 30 ετών στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στην οδό Σόλωνος.

Απαντώντας λοιπόν σε όλους αυτούς τους ''ψεκασμένους'' Χριστιανοταλιμπάν (κυρίως από την πόλη που λατρεύω και ζω από παιδί και θα πεθάνω, τη Ραφήνα) οι οποίοι όλες αυτές τις ημέρες με ''σταύρωσαν'' με ακατονόμαστες ύβρεις με προσωπικά μηνύματα αλλά και δημοσίως στο διαδίκτυο, γιατί είμαι υποστηρικτής της λογικής μένοντας σπίτι, τους λέω ότι νομίζουν πως είναι άνθρωποι του Θεού. Τίποτα είναι. Ο Χριστός αγάπησε τη ζωή και όχι τον παραλογισμό. Γιατί ρε ελεεινέ (ευτυχώς είστε λίγοι γιατί οι περισσότεροι ηλικιωμένοι είναι σεβάσμιοι, σοφοί και ευγενικοί άνθρωποι) είσαι πιο Πιστός από εμένα? Πώς το μετράς? Υπάρχει ''μετρητής'' Πίστης και καλοσύνης και δεν το ήξερα? Γιατί ρε ελεεινέ είμαι ''του Σατανά'' επειδή φοβάμαι αυτό το Πάσχα να μεταλάβω και ακούω τον πρωθυπουργό, τους επιστήμονες και τον Αρχιεπίσκοπο και δεν πρέπει να πάω Εκκλησία. Δεν πρέπει να ''κολλήσω'' ή να με ''κολλήσει'' κάποιος. Όσο γι αυτές τις αηδίες ''αφού δεν κλείνουν τα σούπερ μάρκετ να μην κλείσουν και οι εκκλησίες'' είναι παρανοικές. Στη ζωή μου έμαθα να ζω νόμιμα, αλλά πάνω απ όλα να σέβομαι και να αγαπάω τη ζωή μου. Και εννοείται πως η Θεία Κοινωνία δεν απαγορεύεται. Δεν είναι ποινικό αδίκημα να μεταλάβεις. Όμως πώς θα γίνει αυτό αφού οι Εκκλησίες είναι κλειστές? Μπορεί να γίνει μόνο αν κάποιοι ιερείς (όπως το έκαναν δυστυχώς) παρανομήσουν και βγάλουν το Άγιο Δισκοπότηρο από την πίσω πόρτα. Γι αυτό όμως θα δικαστούν και θα καταδικαστούν, γιατί κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Δεν είναι μαγκιά και ''απόδειξη'' πίστης να θέλω εμμονικά και αυτό το Πάσχα να κοινωνήσω και να πάω στην Εκκλησία. Είναι ''τσαμπουκάς''. Τη λέξη αυτή που την είπε ο κ. Χρήστος συνταξιούχος διακεκριμένος δημοσιογράφος 86 ετών, ο οποίος πήγαινε κάθε πρωί επί 50 χρόνια στην Εκκλησία. Ένας από τους πιο Πιστούς και αγνούς ανθρώπους που είχα την ευλογία να γνωρίσω στη ζωή μου. Αυτός γιατί κάθεται σπίτι του και βγαίνει μόνο κάθε πρωί μισή ώρα από το σπίτι του να περπατήσει ή να ψωνίσει κάτι? Αυτός είναι ηλίθιος και ο άλλος είναι έξυπνος που σουλατσάρει στους δρόμους? Γι αυτό ο κ. Χρήστος (και πολλοί πολλοί άλλοι) είναι ένας σοφός ηλικιωμένος και ο άλλος ένας ελεεινός. Γι αυτό ο κ. Χρήστος και η κ. Νίκη (επίσης 86 ετών) είναι γαλήνιοι άνθρωποι και αληθινοί Χριστιανοί. Όχι ''Ταλιμπάν'' της Ορθοδοξίας. Χαμαίζηλοι που δεν πήραν χαμπάρι την αξία της ζωής. Κατανυχτείτε λοιπόν εσείς οι λίγοι έστω και τώρα. 

Ο Θεός που πιστεύω είναι ο Θεός της αγάπης και της ευσπλαχνίας. Και όχι ο παραμορφωτικός καθρέφτης που κοιτάζεστε...

Οι Εκκλησίες θα ανοίξουν ξανά σε λίγες εβδομάδες. Θα κοινωνήσουμε ξανά. Το επόμενο Πάσχα θα φιληθούμε, θα αγκαλιαστούμε ξανά. Αξίζει τον κόπο αυτός ο ''εμφύλιος''? Αναρωτηθείτε απόψε πριν κάνετε την προσευχή σας. Ή πριν απαντήσετε με μίσος σε όσα διαβάσατε μόλις τώρα...

Άλλωστε όπως λέει και ο αδελφικός φίλος Χρήστος Παναγιωτόπουλος ιδέες, απόψεις (και αναμνήσεις προσθέτω) που μοιράζονται δεν ξεχνιούνται.

Η φωτογραφία του Επιταφίου στους Αγίους Πάντες θα μου θυμίζει πάντα αυτή τη μαγική νύχτα…