iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Σαν να τον ήξερα. Σαν να πέθανε ένας δικός μου άνθρωπος - πέρυσι τέτοιες ημέρες ήταν. 24 Μαρτίου του 2017. Μα ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν «δικός» μου άνθρωπος. Στη δεκαετία του 1970 όταν πρωτοκλωτσήσαμε μπάλα στις αλάνες του Γκύζη, όλη η πιτσιρικαρία γούσταρε τον Πελέ. Και κάτι λίγοι περίεργοι σαν κι εμένα τον Κρόιφ.

Μετά από σαράντα χρόνια που παίζω ποδόσφαιρο στα γήπεδα, νομίζω πως ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά «γιατί τον Κρόιφ». Μάλλον ο χαρακτήρας του. Αυτή η ευγένεια που απέπνεε στο χορτάρι. Φερόταν στη μπάλα, σοβαρά μιλάω, σαν σε γυναίκα. Όπως πρέπει να φέρονται οι πραγματικοί άντρες στις γυναίκες. Με σεβασμό. Την προστάτευε να μην του την πάρει κανείς. Και δεν του την έπαιρνε κανείς. Τουλάχιστον στα ίσα. Έπρεπε να τον ρίξει κάτω. Συχνά με βάναυσο τρόπο.

Αυτό το αρχοντικό στιλ, Θεέ μου, όταν κατέβαζε τη μπάλα γλυκά κι έψαχνε ατάραχος πού θα τη δώσει με σιγουριά. Υποπτεύομαι ότι κάτι φουκαράδες αμυντικοί - «νταμάρια» τους λέγαμε μικροί γιατί «δεν μπορούσαν να στρίψουν» -όταν τους πέρναγε σαν σταματημένουςτο μόνο που θα ένιωθαν θα ήταν ένας άνεμος. Ένα αεράκι δίπλα τους. 

Αληθινά σπουδαίος αθλητής. Πραγματικός αρχηγός. Όχι μόνο φορούσε το περιβραχιόνιο, αλλά το τιμούσε. Και Κύριος με συμπαίκτες, αντιπάλους, διαιτητές, δημοσιογράφους και φιλάθλους. Δεν μπήκα στον πειρασμό να δω στο διαδίκτυο ή στις αθλητικές ειδήσεις της τηλεόρασης στιγμιότυπα δόξας όπως συνηθίζεται όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος. Γιατί ο Γιόχαν Κρόιφ δεν ήταν στιγμιότυπα. Ήταν ένα ξεχωριστό βιβλίο και όχι κεφάλαιο ή απόσπασμα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Θέλω να τον κρατήσω για πάντα αγνά στη μνήμη μου. Όσα θυμάμαι. Αυτά τα λίγα γι αυτόν τον ποιητή. Μόνο ένας άνθρωπος με ποιητική σκέψη και ευαισθησία θα επινοούσε την εκτέλεση πέναλτι με…πάσα. Μόνο ένας άρχοντας θα ήθελε να φοράει φανέλα με αριθμό εκτός βασικής εντεκάδας. Πρώτος το έκανε με το θρυλικό 14. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε τους αναπληρωματικούς όλου του κόσμου να μαλώνουν ποιος θα πάρει το 14 για να είναι πιο «γλυκός» ο πάγκος με το «άλλοθι» ότι «αφού το φοράει κι ο Κρόιφ». Σπάνια φορούσε και το 9.

Ο «ιπτάμενος Ολλανδός» έχει "πετάξει" όχι προς τον παράδεισο, αλλά στον πλανήτη «Κρόιφ» που όντως υπάρχει! Η διεθνής ακαδημία αστροφυσικών προς τιμήν του πριν χρόνια ονόμασε έτσι έναν μικρό πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Το ότι έχει προηγηθεί πλανήτης «Πελέ» είναι μιά λεπτομέρεια, που κακώς αναφέρω! Στη «βαλίτσα» του έχει πολλές διακρίσεις, αν και δεν τον ενδιέφεραν.

Κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης του 20ου αιώνα, σύμφωνα με την διεθνή ομοσπονδία ιστορίας και στατιστικής του ποδοσφαίρου και δεύτερος παγκοσμίως (μετά τον Πελέ).  Έχει ως αναμνηστικά τις εμφανίσεις της εθνικής Ολλανδίας, του Άγιαξ, της Μπαρτσελόνα, της Άζτεκς, της Λεβάντε και της Φέγενορντ -της ομάδας με την οποία αποχαιρέτησε τα γήπεδα μόλις 37 ετών. Για τους λίγους που δεν το γνωρίζουν δημιούργησε τις ακαδημίες της Μάσα στη Μπαρτσελόνα, δηλαδή ουσιαστικά είναι ο «εφευρέτης» της ανάπτυξης με πολλές κοντινές και σίγουρες πάσες. Το ρημάδι το τσιγάρο, ο καρκίνος δηλαδή, τον σκότωσε. Δεν μπόρεσε να κρατήσει την υπόσχεσή του ότι θα νικήσει και σε αυτό το «ντέρμπι».Τουλάχιστον έσβησε γαλήνια με ειρήνη στο σπίτι του, έχοντας στο προσκέφαλο την οικογένεια και τους φίλους του. Προσωπικά τον αγάπησα αληθινά ως ποδοσφαιριστή και δάκρυσα στο άκουσμα της είδησης.

Βρήκα λοιπόν την ευκαιρία στο SoWhat? με αφορμή την επέτειο της απώλειάς του να γράψω δυό λόγια ψυχής για έναν ποδοσφαιριστή που με βοήθησε να γίνω καλύτερος στο γήπεδο. Και που πιστεύω ότι συγκίνησε και πολλούς άλλους της γενιάς μου, όχι μόνο εμένα. 

Ας θυμόμαστε τον Γιόχαν εκτός από την απαράμιλλη τέχνη του, τη μνημειώδη φράση του «κάθε μειονέκτημα έχει το πλεονεκτημά του!»…