iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ήταν 4 Ιουνίου 1989. Ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό πρωινό στην πανέμορφη Πλάκα.

Στις 10 ακριβώς η φωνή του αείμνηστου Γιώργου Καραλή ήταν αυτή που ακούστηκε πρώτη στον αέρα των ερτζιανών. Το ελληνικό ραδιοφωνικό CNN ήταν γεγονός. Ο πανίσχυρος επιχειρηματίας Σωκράτης Κόκκαλης ήθελε τους καλύτερους δημοσιογράφους και μουσικούς παραγωγούς για να στελεχώσει το μέσο ενημέρωσης, που πίστευε πως θα διαδραματίσει παρεμβατικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.

Επέλεξε ως γενικό διευθυντή μία εμβληματική μορφή της δημοσιογραφίας τον Παύλο Αλέπη. Αυτός με τη σειρά του προσέλαβε την"αφρόκρεμα" των σταρ της εποχής μαζί με τους πιο ελπιδοφόρους νέους συντάκτες.

Θυμάμαι με πόση λαχτάρα είχα τρέξει με ένα πενηνάρι γκαρελάκι τότε να υπογράψω ως ένας από τους δέκα πρώτους προσληφθέντες στο λογιστήριο, που στεγαζόταν ακόμη στο γιαπί του κτιρίου. Έζησα 25 χρόνια στη ''μεραρχία" του Flash. 25 ολόκληρα χρόνια κάθε πρωί 6 με 12 στη σύνταξη - παρουσίαση δελτίων ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών. Μιά ζωή χιλιάδες δελτία και εκπομπές. Ό,τι πιο όμορφο και σπουδαίο βίωσα επαγγελματικά στα 33 έως σήμερα επαγγελματικά μου χρόνια. Έφαγα ψωμί. Γνώρισα φίλους ζωής. Που έγιναν οικογενειά μου. Ηλίας Παπανικολόπουλος, Παύλος Αλέπης, Χρήστος Παναγιωτόπουλος στο εικονοστάσι της ψυχής μου. Επίσης ο αείμνηστος Νίκος Κακαουνάκης, ο αείμνηστος Βλάσης Μπονάτσος, ο Γιάννης Τζανετάκος, ο Βαγγέλης Περρής, η Μαριλένα Ελένη, η Μαρία Κουτράκη, ο Γιώργος Καραμπεσίνης, ο Γιώργος Σταματόπουλος, ο Χρήστος Μεγγλίδης, ο Δημήτρης Τζίμος, ο Αλέξης Λαχανάς, ο Τάσος Τασκαλδιρανιάν (με τα αξέχαστα σαρδάμ σόου), ο Νίκος Ψωμιάδης, ο Βασίλης Βρεττός, ο Κώστας Αναγνωστόπουλος, ο Θανάσης Λάλας, ο Σπύρος Διαμάντης. Αλλά και εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοι. Δημοσιογράφοι, ηχολήπτες, τεχνικοί, διοικητικοί υπάλληλοι. Καλοί άνθρωποι με αγνές ψυχές. Έντιμοι, αξιοπρεπείς και δουλευταράδες. 

Σε όποιο δημοσιογραφικό στέκι, χώρο εργασίας ή κτίριο Τύπου πηγαίνω, συναντώ συνεχώς συναδέλφους από τον παλιό Flash εισπράττω ειλικρινή αγάπη και σεβασμό. Είχα βλέπετε, το προνόμιο να στεριώσω για 25 χρόνια από την πρώτη (4/1/1989) ως την τελευταία ημέρα (22/1/2014) επίσημης λειτουργίας του. Και δεν πείραξα κανέναν. Αντιθέτως βοήθησα όλους με όλο μου το είναι. Είχα να το λέω οι διευθυντές άλλαζαν (11 πέρασαν) κι εγώ έμενα. Μοιραίο ήταν, συναναστράφηκα δυστυχώς στην ίδια αίθουσα αναγκαστικά και με παλιανθρώπους. Ευτυχώς ελάχιστους, μετρημένους στα δάχτυλα των δυο χεριών.

Ένας αυτούς να φανταστείτε, συνδικαλιστής - τέρας, την ώρα που ήμουν στην κηδεία της αδελφής μου, έβγαλε μια αισχρή ανακοίνωση ότι ήμουν ''εξαφανισμένος'' και με αναζητούν στη γενική συνέλευση. Για τέτοιο καννιβαλισμό μιλάμε.

Έτσι ορισμένοι επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ και της ΕΤΕΡ απαξίωσαν με (κατά την αποψή μου) ατελέσφορες και ακατανόητες απεργίες διαρκείας τον σταθμό για δύο καλοκαίρια του 2011 και του 2012. Για να του δώσει "τη χαριστική βολή" ο καταζητούμενος από την Ιντερπόλ εδώ και χρόνια Πέτρος Κυριακίδης. Ένας απάνθρωπος αυτοαποκαλούμενος επιχειρηματίας με "μάσκα" δήθεν Χριστιανού. Ένας απατεώνας ολκής, που είχε αγοράσει τον σταθμό από τον Σωκράτη Κόκκαλη το 2009 και παραμονές Χριστουγέννων του 2012 μέσα σε μια νύχτα, άφησε 53 οικογένειες στον δρόμο. Μαζί με λίγους άλλους εργάστηκα απλήρωτος επί έναν χρόνο ως την ημέρα που έγινε έξωση από το κτίριο της λεωφόρου Κηφισίας 64.

Κυνήγησα ανελέητα δικαστικά τον Κυριακίδη, μαζί με άλλους συναδέλφους και δικαιωνόμαστε εκκωφαντικά μεν από την Ελληνική δικαιοσύνη, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα δε, αφού παραμένει ασύλληπτος στο εξωτερικό, άγνωστο πού. Χρωστώντας εκατομμύρια ευρώ σε μισθούς, ασφαλιστικά Ταμεία, εφορία, ΔΕΚΟ, ενοίκια, δικαστικά έξοδα και προμηθευτές.

Ελάχιστοι συνεχίζουμε τον δρόμο της δημοσιογραφίας με πολύωρη σκληρή δουλειά, χαμηλούς μισθούς και ασφάλιση. Κάποιοι προσπαθούν να επιβιώσουν όπως όπως στον χώρο και ορισμένοι αφανίστηκαν από το επάγγελμα.

Όταν διέφυγε στο εξωτερικό ο Κυριακίδης, μια ομάδα συναδέλφων κυρίως ηχοληπτών επιχείρησαν (και καλά έκαναν αφού είχαν το νόμιμο δικαίωμα) για τέσσερα χρόνια να αυτοδιαχειριστούν τη συχνότητα.  Η οποία τελικά τον Σεπτέμβριο του 2017 σίγησε για πάντα. Το σήμα του πομπού έπεσε λόγω χρεών στη ΔΕΗ. Ο Flash δεν υπάρχει πια. 

Σήμερα κανονικά θα έπρεπε να είναι μιά σημαντική γιορτινή ημέρα. Για την ελληνική δημοσιογραφία. Το ελληνικό ραδιόφωνο. Αν ζούσε ο Flash, σήμερα θα γινόταν 30 ετών! 

Και ως ο παλαιότερος θα είχα το δικαίωμα να ζητήσω από τον ντισκ τζόκευ να ξεκινήσει το πάρτι με το ίδιο τραγούδι που ξεκίνησε το ραδιοφωνικό ταξίδι εκείνο το πρωινό της 4ης Ιουνίου 1989 ο Γιώργος Καραλής. Και ξαναπαίξαμε για το γούρι το ίδιο βράδυ με την Έφη Παπαζαχαρίου στην πρώτη μας εκπομπή  "νυκτερινοί κολυμβητές". Γκλόρια Γκέινορ στο i will survive. Θα επιζήσουμε...