iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Παρασκευή - 29 Μαρτίου 2024

Ο Αργύρης Κωστάκης
για τη ''λεηλασία''
της Unicef


Έκανα υπομονή και έδειξα κατανόηση πέρα από κάθε ανθρώπινη αντοχή. Δύο μήνες περίμενα με νηφαλιότητα και ψυχραιμία κάποιον από την Unicef Ελλάδας να μου ζητήσει μία ταπεινή συγνώμη. 
Μόνο δύο φορές μίλησα κατόπιν πρωτοβουλίας μου με την τ. πρόεδρο Σοφία Τζιτζίκου, που ήταν και η μόνη η οποία απάντησε στα τηλεφωνήματα που έκανα ή τα μηνύματα που έστελνα σε στελέχη της οργάνωσης. Μου είπε για ορισμένα επαίσχυντα που συνέβησαν στο παρελθόν, όσα σχεδόν και στη συνεντευξή της σε διαδικτυακό μέσο.
Παρά το βαρύ κλίμα συνέχισα όλο αυτό το τρομακτικό για το κύρος της οργάνωσης δίμηνο, να αγωνίζομαι με πάθος και αυταπάρνηση για το ιερό μήνυμα υπέρ των δικαιωμάτων των παιδιών στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο πλανήτη. Να αρθρογραφώ δημοσίως και να παίζω ποδόσφαιρο με την ομάδα των Επίλεκτων Εθελοντών.
Δεν δείλιασα, δεν ντράπηκα, δεν φοβήθηκα ούτε μία στιγμή. Γιατί δεν έχω την παραμικρή σχέση με αυτό το όνειδος που φέρεται ότι συνέβη. Είμαι υπερήφανος ως εθελοντής από το 1987. Ως μέλος της Γενικής Συνέλευσης από το 2012. Και ως δημιουργός και αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας Επίλεκτοι Εθελοντές Unicef από το 2014 που έχουμε την καθολική αναγνώριση της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος με δέχθηκε στις 21 Ιανουαρίου στο προσωπικό του γραφείο στο Προεδρικό Μέγαρο και με συνεχάρη, για όσα προσφέρουμε ως ομάδα για τα δικαιώματα των παιδιών.
Όταν όλοι σιωπούσαν, κρύβονταν ή βυσσοδομούσαν ακόμη και σε κομματικά παρασκήνια, εμείς παίζαμε υπερήφανοι ποδόσφαιρο για τα δικαιώματα των παιδιών. Γιατί εμείς δεν έχουμε απολύτως καμία σχέση με αυτά που αμαύρωσαν την εικόνα της Unicef. Με τις αδιανόητες οικονομικές ατασθαλίες που φέρεται να έχουν γίνει. Με τις αθλιότητες και τον βόρβορο που ερευνούν οι Εισαγγελικές Αρχές. 
Εμείς πληρώναμε για τις μετακινήσεις μας, το καθαριστήριο των εμφανίσεων που μας δωρήθηκαν, τους διαιτητές με τη συμβολή και των άλλων ομάδων του δικτύου παιδικής αλληλεγγύης που δημιούργησα. Πληρώναμε με δικά μας χρήματα ακόμη και τα λαβαράκια που ανταλλάσσουν οι αρχηγοί ενώπιον του διαιτητή. Πληρώναμε για τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, ώστε να διοργανώνονται οι αγώνες εδώ και πέντε χρόνια. Και όχι απλώς πληρώναμε. Μαζεύαμε και χρήματα στον κουμπαρά αγάπης της Unicef σε κάθε παιχνίδι. Χωρίς ποτέ, ούτε μία φορά να ρωτήσουμε - από αθώα περιέργεια - το ποσό που συγκεντρωνόταν. Γιατί δεν μας ενδιέφερε. Εμείς θέλαμε και θα θέλουμε να παίζουμε μόνο ποδόσφαιρο για τα δικαιώματα των παιδιών. Είμαστε "πρεσβευτές καλής θέλησης" στον χώρο του αθλητισμού. Δεν ζήτησα ποτέ ούτε ένα ευρώ για τα έξοδά μου για τους σκοπούς της οργάνωσης, όπως πολύ καλά γνωρίζει ο εκτελεστικός διευθυντής Ηλίας Λυμπέρης.
Και δεν με σεβάστηκε κανείς τόσον καιρό που σοβούσε το χυδαίο αυτό - όπως φαίνεται -  σκάνδαλο. Να με ενημερώσει πως έστω "ίσως κάτι συμβαίνει". Διακριτικά να πληροφορηθώ, με το δικαίωμα του μέλους της Γενικής Συνέλευσης. Με άφησαν στο σκοτάδι. Δεν νοιάστηκε κανείς να με προστατεύσει προσωπικά που ήμουν ένα από τα ελάχιστα προβεβλημένα πρόσωπα της Unicef στην Ελλάδα και με γνώριζαν χιλιάδες άνθρωποι. Από τη δημοσιογραφική πολύχρονη ενασχολησή μου με την προβολή της Unicef από τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και διαδίκτυο. Γονείς και εκπαιδευτικοί που πήγαινα σε σχολεία και μιλούσα για το έργο της Unicef. Παιδιά που όταν τους έλεγα για άλλα παιδάκια που δεν έχουν να πιούνε καθαρό νερό, ή βιβλία να διαβάσουν, ή αρρωσταίνουν γιατί δεν υπάρχει ένα εμβόλιο του ενός ευρώ δάκρυζαν.
Αλλά δεν σεβάστηκαν και όλους τους διακεκριμένους ανθρώπους που αγκάλιασαν αυτή την ιερή ομάδα, καθώς με εμπιστεύτηκαν γνωρίζοντας το ήθος μου. Οικογενειάρχες, δημοσιογράφους, δικηγόρους, αστυνομικούς, βετεράνους διεθνείς ποδοσφαιριστές, βουλευτές, δημάρχους, δημοσίους υπαλλήλους, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες. 
Κάνω δημοσίως έκκληση στην αδέκαστη Ελληνική Δικαιοσύνη να μην αφήσει κανένα ανεξερεύνητο σημείο σε αυτή την υπόθεση. Αν υπάρχουν ένοχοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά όπως ορίζει ο Νόμος, ώστε να καταλήξουν (στη φυλακή είναι το λιγότερο αν πρέπει), αλλά στον σκουπιδοτενεκέ της ελληνικής κοινωνίας. Στον υπόνομο της ζωής, με τους κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου. Που "πάτησαν" και πάνω στην ουσιαστική εθελοντική δράση μου για να να παίρνουν δόξα και ίσως χρήμα (αλλά αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη).
Παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους Εισαγγελείς που εξετάζουν την υπόθεση να πράξουν - όπως και είμαι σίγουρος πως θα το κάνουν - στο ακέραιο το καθήκον τους. 
Προσωπικά επιφυλάσσομαι για κάθε νόμιμη ενέργεια στο άμεσο μέλλον για την προστασία της τιμής και της υποληψής μου, αφού συζήτησα το ζήτημα και με τον νομικό μου σύμβουλο, τον διακεκριμένο ποινικολόγο Αριστείδη Κωνσταντάκη. Ήδη από τις 6 Ιουνίου κατέθεσα αυτοβούλως στην Εισαγγελία υπόμνημα, το οποίο βασίζεται σε αυτό το άρθρο, ώστε να εμπεριέχεται στη δικογραφία της υπόθεσης και να λάβουν υπ όψιν τους οι Δικαστικές Αρχές της χώρας.
Γιατί η Unicef είναι τα παιδιά και όχι τυχόν ''χρυσοκάνθαροι".
Γιατί η Unicef είναι οι εθελοντές και όχι υπέρογκα αμειβόμενοι μανατζέρ.
Γιατί η Unicef είναι οι απλοί άνθρωποι και όχι τα κόμματα.
Γιατί η Unicef είναι οι έντιμοι εργαζόμενοί της.
Γιατί η Unicef είμαστε όλοι εμείς που δεν ξέραμε τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Με την ελπίδα και την προσευχή η Unicef να συνεχίσει διαυγής την πορεία της και στην Ελλάδα, απαλλαγμένη από παλιανθρώπους (αν τελικά αποδειχτεί ότι ήταν), κλείνω αυτό το σημείωμα ψυχής.