Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο Αργύρης Κωστάκης
για την εθνική Αργεντινής
στο μουντιάλ


Λατρεύω από παιδί 10 ετών την Εθνική Αργεντινής. Ήταν το 1974 όταν μαγεύτηκα πρώτη φορά από τους μαλιάδες μπαλαδόρους.

Πιτσιρίκια στην πλατεία Γκύζη βλέπαμε όρθιοι ''τσαμπατζήδες'' το Μουντιάλ στη μαυρόασπρη τηλεόραση στο σουβλατζίδικο. 44 χρόνια μετά καμαρώνω στο άλμπουμ της Panini τους παικταράδες που επιτέλους θα ξανασηκώσουν το τρόπαιο στη Ρωσία!

Είναι η σειρά και του Μέσι, το δικαιούται, ως αρχηγός να νιώσει αυτή την τιμή μετά τους Πασαρέλα το 1978 και Μαραντόνα το 1986. Ασχέτως αν ο Μαραντόνα έπρεπε να το έχει σηκώσει ξανά το 1990 στην Ιταλία, αν δεν τον «έστηναν» οι Γερμανοί στον τελικό με το «πέτσινο» πέναλτι στο 87ο λεπτό. Αλλά και άλλες φορές σε άλλα μουντιάλ, άλλοι αρχηγοί, ο εμβληματικός Ζανέτι, ο Αγιάλα, ο Καμπιάσο, αν δεν συνέβαιναν «σημεία και τέρατα».

Η Αργεντινή είναι η ομάδα που όλοι μέσα τους αγαπάνε, αλλά δεν τολμούν να το το ομολογήσουν. Ακόμη και οι φανατικοί φίλοι της Βραζιλίας κατά βάθος γουστάρουν την Αργεντινή. Η εθνική Αργεντινής έχει κάτι ανεξήγητο στην εικόνα της. Στα γλυκά χρωματά της. Στο στιλ που κλωτσάνε τη μπάλα οι παίκτες της. Στους μυθικούς προπονητές της με προεξάρχοντες Μενότι και Μπιλάρδο. Αλλά και όλους όσοι πέρασαν από τον πάγκο της - με εξαίρεση τον καμένο από τα ναρκωτικά εγκέφαλο του Μαραντόνα. Τον άθλιο που μεγαλούργησε ως παίκτης, αλλά απέτυχε ως άνθρωπος και φυσικά ως προπονητής.

Ας είναι. Τα παιδιά της μπιανκοσελέστε θα μας αφήσουν άφωνους στα γήπεδα της Ρωσίας και θα φτάσουν μέχρι τον τελικό. Εκεί θα μας «αποζημιώσουν» για τις πίκρες που μας έδωσαν σε επτά μουντιάλ. Μια ζωή περιμένω, μαζί με άλλους »βαμμένους» Αργεντίνους να ξαναζήσουμε τη στιγμή που το χρυσό κύπελλο θα κρατάνε προς τον ουρανό τα χέρια κάποιου αρχηγού της Αργεντινής. Που πώς τα έφερε η ζωή θα είναι ο Λιονέλ Μέσι.

Την Κυριακή 15 Ιουλίου στο στάδιο Λουζνίκι, κάπου εκεί γύρω στις 8 το βράδυ…