iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Όμως έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ένας υπέροχος Άνθρωπος. Ο πατέρας μου Δημήτρης Κωστάκης. Και αυτό το αργοπορημένο – είναι η αλήθεια – γράμμα αποτελεί ένα παλιό «γραμμάτιο» καρδιάς που ίσως να εξοφλώ σήμερα μνημονεύοντάς τον.

Δεν απέκτησε ποτέ δικό του σπίτι. Μιά ζωή στο νοίκι. ∆εν τον νίκησαν οι κακουχίες στην κατοχή, δεν τον πέτυχαν οι σφαίρες των ναζί στον πόλεµο, δεν τον λύγισε η φυµατίωση, δεν τον τσάκισε η δικτατορία. Αλλά του “τη φύλαγε” ο ύπουλος καρκίνος. Ήταν µόλις 63 ετών και σε έναν χρόνο θα έβγαινε στη σύνταξη να ξεκουραστεί. Γνήσιος ∆ηµοκράτης, πατριώτης, ωραίος σύζυγος, λαµπρός πατέρας, τρυφερός παππούς, “τρελός” Παναθηναικός, ποδοσφαιριστής στα νιάτα του, σοφός και καλλιεργηµένος άνθρωπος µε έµαθε τα πάντα γιά τη ζωή. Σε αυτόν αυτό ανήκει η σοφία «αν δεν αναγκαστείς να σπρώξεις την πόρτα, δε θα µάθεις ποτέ αν είχες δύναµη να τη σπρώξεις». Ή το ασύλληπτο ''καλύτερα να ζήσεις πιστεύοντας στον Θεό κι ας μην υπάρχει (που υπάρχει να είσαι βέβαιος) παρά να ζήσεις νομίζοντας πως δεν υπάρχει και πεθαίνοντας να καταλάβεις ότι υπάρχει''.

Τεχνικός διευθυντής επί σειρά ετών στην Εθνική Λυρική Σκηνή και προσωπικός φίλος του Γιάννη Τσαρούχη, του Σπύρου Ευαγγελάτου, της Μαρίας Κάλλας, του Τζον Μοδινού, του Μάνου Χατζηδάκη και της Μελίνας Μερκούρη. Με απαράβατες αρχές που του είχε µεταλαµπαδεύσει ο πατέρας του Ανάργυρος – ο παππούς µου – ο οποίος ήταν προσωπικός ράφτης του Ελευθέριου Βενιζέλου και πρόεδρος των πολυτέκνων Αθήνας (11 είχε ο άτιµος) τη δεκαετία του 1930.

Θρυλική θα µείνει η ατάκα του παππού Ανάργυρου στον σοφέρ του Βενιζέλου, ο οποίος “έκανε το λάθος” να διακόψει το µεσηµβρινό “ιερό” γεύµα του στην φτωχική αυλή στο Θησείο, προκειµένου να ρωτήσει αν ήταν έτοιµο το σµόκιν κάποιας δεξίωσης. Ο παππούς χωρίς να γυρίσει καν το κεφάλι είπε “µεταφέρετε στον κ. Πρόεδρο πως όταν η οικογένεια Κωστάκη γευµατίζει δεν διακόπτει γιά κανέναν”! Ο παππούς λοιπόν έµαθε στον πατέρα μου να αγωνίζεται µέχρι το τέλος γιά τη δικαιοσύνη, την ευπρέπεια και την εντιµότητα. Και αυτός σε εμένα.

Όποτε είµαι “σκασµένος” από τα προβλήµατα ή την αδικία που συναντώ καθηµερινά, γυρίζω σε εκείνα τα πρωινά που µε µάθαινες ποδήλατο ή πώς να κλωτσάω τη µπάλα στο πεδίον του Άρεως. Γυρίζω στη µονοκατοικία µε την αυλή στα Εξάρχεια, εκεί που µε φέρατε µε τη µητέρα στη ζωή, και σε βλέπω να ποτίζεις τον βασιλικό, να κόβεις τη σαλάτα ή να χαιδεύεις τον σκύλο. Αυτές οι εικόνες είναι ο δικός µου “Ροδανθός”. Όπως στην ταινία “πολίτης Καίην” όπου ο ζάπλουτος πρωταγωνιστής παρά τα αµύθητα πλούτη στο παλάτι Ζαναντού, το µόνο που τον γαλήνευε ήταν η ανάµνηση από τα παιδικά του χρόνια να κάνει έλκυθρο που το ονόµαζε “Ροδανθό”.

Να πω ψέµματα βρε πατέρα ότι δεν µου λείπεις ή ότι σε “χόρτασα”; Μόλις 23 ετών ήµουν όταν έσβησε το φως σου. Γιά τα µόνα που πρόλαβα να σε κάνω υπερήφανο ήταν που µε είδες αρχηγό του Γκυζιακού της οµάδας της καρδιάς µου και όταν είδες το ονοµά µου ως επικεφαλής του ελεύθερου ρεπορτάζ στην ιστορική εφηµερίδα “Ακρόπολις” (ο νεότερος σε ηλικία στην ιστορία του ελληνικού Τύπου σε τέτοια θέση).

Όλα τα άλλα ελπίζω και προσεύχοµαι στον Θεό να τα βλέπεις από το “καφενεδάκι” που πίνεις τον ''βαρύ γλυκό'' ελληνικό σου στα µέρη της απέραντης γαλήνης που βρίσκεσαι. Τα µόνα που µου άφησες ήταν το δαχτυλίδι σου και την αντρική δυνατή χειραψία γιά να δίνω στους άλλους.

Αν ήξερες πόσο σε αγάπησα θα… τρόµαζες. Θα σε έχω µέχρι να κλείσω τα µάτια µου στην πιό ψηλή κορυφή στα Ιµαλάια της ψυχής µου. Φυσικά μαζί με τη μητέρα.