iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Το έχω ξαναγράψει το ξέρω. Όμως όποτε το καταλαβαίνω στην πράξη, νοιώθω την ανάγκη να μου το θυμίζω. Να το θυμίζω σε όλους. 

Αυτό το απόγευμα που έζησα στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα στον Πειραιά ''παίζει'' να είναι το καλύτερο, το πιο ανθρώπινο, το πιο αρμονικό της τελευταίας δεκαετίας. Σίγουρα δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Σίγουρα είμαι χαρούμενος, υπερήφανος και τυχερός πάνω απ όλα που προσκλήθηκα ευγενικά να συμμετέχω φιλικά στην εθελοντική ομάδα team up της Eurobank σε μία εκπληκτική ανθρωπιστική πρωτοβουλία. Με την ιδιότητα πρωτίστως του αρχηγού της ποδοσφαιρικής ομάδας Έλληνες Επίλεκτοι και μετά ως δημοσιογράφος φυσικά και δέχτηκα την πρόσκληση. 

Η εξαιρετική αυτή πρωτοβουλία της Eurobank αποδεικνύει ότι όπου υπάρχει καλή διάθεση και αγνές ψυχές γίνονται μικρά θαύματα. Μαζί με τους εθελοντές της τράπεζας, ορισμένα από τα παιδάκια των εθελοντών και φυσικά τα κορίτσια του Χατζηκυριάκειου, καθίσαμε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και φτιάξαμε στολίδια για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Από απλά υλικά. Χαρτί, χαρτοπετσετάκια, κλωστή, κόλλα, μαρκαδόρους, φελιζόλ, κουμπιά. Από τα χέρια των παιδιών ξεπήδησαν χιονάνθρωποι, γελαστές φατσούλες, μανταλάκια ακροβάτες και τόσα άλλα.

Για δέκα λεπτά χάθηκα κυριολεκτικά στον κόσμο μου. Είχα μπει στην χρονομηχανή και ζούσα ξανά στο δημοτικό σχολείο. Εκεί στο 42ο στον Άγιο Ελευθέριο στου Γκύζη, που τέτοιες ημέρες ετοιμάζαμε τα Χριστουγεννιάτικα. Στο σπίτι. Στο σχολείο. Στην ομάδα. 

Κι όταν τελειώσαμε τα τοποθετήσαμε στο δέντρο. Έτυχε να είμαι ο ψηλότερος και να αναλάβω την ευθύνη να βάλω στολίδια στο πιο ψηλό σημείο. Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε τη στιγμή. 

Η μαγεία όμως ήταν από τα παιδιά. Στην εξάχρονη που γεννήθηκε με κινητικά προβλήματα και η δασκάλα της την πήρε αγκαλιά για να βάλει στο δέντρο το στολίδι της. Στα κορίτσια που γελούσαν και αγκαλιάζοντας ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής. Τα παιδικά μάτια είναι ίδια από όποιο μέρος του πλανήτη και αν προέρχονται.

Και μία εξομολόγηση. Όταν αποχαιρέτησα τα παιδιά, στάθηκα λίγα δευτερόλεπτα πάνω από το κορίτσι που η δασκάλα είχε πάρει αγκαλιά. ''Καλά Χριστούγεννα'' της είπα ''χαίρομαι που σε γνώρισα'' και κατάφερα να ''πνίξω'' τα δακρυά μου. Με βοήθησε και η ίδια. Γιατί χαμογελούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Γιατί δεν συνέβαινε τίποτα στην παιδική ψυχή της. Ζούσε. Είχε αγάπη και φροντίδα στο Χατζηκυριάκειο. 

Είμαι ευγνώμων στον Θεό που με αξίωσε να ζήσω αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές χαράς. Και ευγνώμων στους ανθρώπους της Eurobank για την ευγενική πρόσκληση.

Αυτό το απόγευμα επιβεβαίωσε τον Τσαρλς Μπουκόφσκι που είχε πει από δεκαετίες ''προτιμώ τον Δεκέμβριο με φώτα σβηστά και ανθρώπους αναμμένους''. Στο Χατζηκυριάκειο συνάντησα μόνο ανθρώπους με φως!

Υ.Γ. Ακόμη και ο ... ''δράκουλας'' στην είσοδο ήταν καλός, παρά την εικόνα του.