Πριν από 105 χρόνια στις 4 Φεβρουαρίου 1913 γεννήθηκε η Ρόζα Παρκς. Πριν από 63 χρόνια την 1η Δεκεμβρίου 1955 η ίδια γυναίκα προέβη σε μια απο τις πιο γενναίες και αξιοπρεπείς πράξεις όλων των εποχών. Και πριν από 13 χρόνια στις 24 Οκτωβρίου 2005 "ξεφύλισε" την τελευταία σελίδα της ζωής της.
Η Ρόζα Παρκς μια φτωχή μαύρη μοδίστρα, κέρδισε μιά θέση στο πάνθεο των ηρώων της ιστορίας, όταν εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό πήγαινε στη δουλειά της στην Αλαμπάμα των Ηνωμένων Πολιτειών και ο οδηγός τη «διέταξε» να παραχωρήσει τη θέση της σε έναν νεαρό λευκό. Εκείνη αρνήθηκε και ο οδηγός την παρέδωσε στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν.
Η γυναίκα δικάστηκε και καταδικάστηκε με την κατηγορία της… διατάραξης της δημόσιας τάξης. Διευκρινίζω ότι η Ρόζα Παρκς καθόταν στο μέρος του λεωφορείου που προοριζόταν γιά μαύρους, αλλά καθώς το τμήμα θέσεων των λευκών ήταν πλήρες ξεκίνησε το επεισόδιο.
Σε απάντηση στην κατάφωρα άδικη φυλάκιση της Παρκς, ένας άγνωστος τότε πάστορας, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οργάνωσε διαμαρτυρίες εναντίον των δημόσιων λεωφορείων, γεγονός που υποχρέωσε τις αρχές να σταματήσουν τη ρατσιστική πρακτική του φυλετικού διαχωρισμού στις θέσεις των επιβατών.
Το 1956 η περίπτωση Παρκς έφτασε στο Aνώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, που διακήρυξε ότι ο διαχωρισμός στις συγκοινωνίες ήταν αντισυνταγματικός.
Η Ρόζα Παρκς, που από το 1950 είχε ενταχθεί στην εθνική επιτροπή γιά την πρόοδο των μαύρων, είδε να μετατρέπεται σε σύμβολο του κινήματος γιά τα πολιτικά δικαιώματα, γιά το οποίο είχε εργαστεί όλη της τη ζωή.
Πέθανε το 2005. Χωρίς εκείνη, ίσως ο Ομπάμα να μην είχε γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών!
Όσο γιά τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήταν ένας απλός άνθρωπος. Αγωνίστηκε με αυταπάρνηση κατά της προκατάληψης, της βίας και του ρατσισμού.
Μέχρι που ήρθε μιά σφαίρα για να μας θυμίζει πως το χρώμα του δέρματος έχει πολύ μεγάλη σημασία ακόμη και σήμερα στο λυκόφως του 2014.
Προστέθηκαν βέβαια -ειδικά στην Ελλάδα- κι άλλες μορφές ρατσιστικής βίας με ξυλοδαρμούς, μαχαιρώματα και γροθιές γιά το ποιό κόμμα ψηφίζεις ή ποιά ομάδα υποστηρίζεις!
Ας είναι. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο κορυφαίος διανοητής, πορτογάλος νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου «το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει. Μόνο οι ταξιδιώτες. Κι αυτοί, όμως, μπορούν να διαιωνίζονται στη μνήμη, στην ανάμνηση, στην αφήγηση. Γιατί το τέλος του ταξιδιού είναι η αρχή ενός άλλου. Χρειάζεται να δούμε αυτό που δεν είδαμε. Να δούμε ξανά αυτό που ήδη είδαμε. Να δούμε την άνοιξη να γίνεται καλοκαίρι και το φθινόπωρο χειμώνας. Χρειάζεται να επιστρέψουμε στα βήματα που κάναμε, γιa να τα επαναλάβουμε και γιά να χαράξουμε νέες διαδρομές στο πλάι τους».
Χρειάζεται, θα πρόσθετα, να μένουμε στη θέση μας και να βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Όπως η γενναία Ρόζα Παρκς το 1955...