iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Παρασκευή - 29 Μαρτίου 2024

Ο Αργύρης Κωστάκης
για την ευτυχία
της παιδικής ζωής


Τι καταπληκτικό πράγμα που είναι η μνήμη!

Περνούσα από την παιδική μου γειτονιά στην πλατεία Γκύζη. Κατέβηκα τα σκαλάκια δίπλα στην παιδική χαρά και ξαναβρέθηκα στον παράδεισο της ανεμελιάς. Στην αλάνα της οδού Νορντάου. Η οποία φυσικά δεν υπήρχε πια. Ο δήμος Αθηναίων είχε κάνει ένα κηπάκι και είχε πλακοστρωθεί. Εκείνη τη μαγική στιγμή «ξύπνησαν» όλες οι δροσερές μνήμες από τις ανέμελες παιδικές άνοιξες, τα ανέμελα παιδικά καλοκαίρια, τα ανέμελα παιδικά φθινόπωρα και τους ανέμελους παιδικούς χειμώνες.

Στη γειτονιά του Γκύζη, όπου τη δεκαετία του ’70 πιτσιρικάδες με την παλιοπαρέα, μετά το ποδόσφαιρο κάτω από το λιοπύρι, μπαίναμε ιδρωμένοι στις οικοδομές να πιούμε νερό από το λάστιχο. Καλά λένε ότι οι μοναδικές πατρίδες είναι τα παιδικά μας χρόνια. Πώς να ξεχάσω, άλλωστε, την γαλήνη που μου πρόσφερε αφειδώς το «φρούριο» της παιδικής ηλικίας. Τον Απρίλιο που περιμέναμε να φτάσει Μεγάλη Παρασκευή για να κρατήσουμε τα εξαπτέρυγα στον Επιτάφιο στον Άγιο Ελευθέριο. Τον Ιούνιο για να ξεφαντώσουμε και να πάμε για μπάνιο στις πιο κοντινές παραλίες της Αθήνας με τα ποδήλατα. Τον Σεπτέμβριο που θα ξαναβρισκόμαστε στον δρόμο μετά τις διακοπές. Τον Δεκέμβριο που έφταναν τα Χριστούγεννα για τα κάλαντα και τη ''γερή μπάζα''.
Δεν έπρεπε να ξυπνήσουμε κάποια ώρα. Το μόνο που έπρεπε ήταν μόλις ξυπνήσουμε να μην ξεχάσουμε να φιλήσουμε τη μητέρα και αμέσως να πεταχτούμε στο δρόμο.

Ήμασταν τυχεροί αν είχαμε κανένα δίφραγκο στην τσέπη για ένα παγωτό ή γκοφρέτα με αυτοκόλλητα χαρτάκια. Οι «κακοποιοί» της παρέας θα έκλεβαν και κανένα κόμικ, που θα διαβάζαμε όλοι μαζί, και θα έπεφταν και φάπες αν αυτός που το κρατούσε αργούσε να γυρίσει τις σελίδες. Ατέλειωτες ώρες μπάλας στην αλάνα της οδού Νορντάου. Κρυφτοκυνηγητό, μακριά γαϊδούρα, κουτσό, φυσοκάλαμα, κουκουναροπόλεμο στο δασάκι της Ευελπίδων, ανοιγμένα κεφάλια και τρέξιμο στο φαρμακείο. Ανταλλαγή τα σπάνια χαρτάκια με ποδοσφαιριστές. 

Θερινό σινεμαδάκι «Δήμητρα» στην οδό Ραγκαβή και ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου στον μαντρότοιχο να βλέπουμε με «δόσεις» την ταινία. Τι κι αν άρχιζε σε λίγες ημέρες το σχολείο και τα «βάσανα». Εμείς το χαβά μας. Μπάλα, ποδήλατο με κάτι αγαπημένα σαραβαλάκια χωρίς φρένα, δυό μπουκιές φαΐ για να πάρουμε δύναμη με ένα διάλειμμα κατά τις τρεις και πάμε πάλι από τις πέντε μέχρι να «ψοφήσουμε» στην κούραση. Όσο πάει, 10, 11, 12. Τότε δεν φοβόμασταν.

Δεν σας είπα τίποτα για κορίτσια! Μα τότε - οι παλιότεροι θα θυμάστε - ένας «σπόρος» της έκτης Δημοτικού δεν είχε στο μυαλό του τέτοια πράγματα. Άντε να άγγιζε λίγο, δήθεν κατά λάθος, το χέρι της. Η απόλυτη ευτυχία.

Και σκέφτομαι ότι, ίσως, ήρθε η στιγμή να θυμηθούμε όλοι σε αυτή τη χώρα το παράδειγμα που έρχεται από κάποιο ακριτικό σχολείο της πατρίδας μας. Εκεί όπου ο δάσκαλος ζήτησε από τους μαθητές να γράψουν έναν κατάλογο με τα δικά τους επτά θαύματα του κόσμου. Κι αν οι περισσότεροι αναφέρθηκαν σε κτίρια ή φυσικά μνημεία μία δωδεκάχρονη παρέμενε σιωπηλή. Όταν ο δάσκαλος τη ρώτησε αν έχει κάποιο πρόβλημα εκείνη είπε «ναι, δεν μπορώ να αποφασίσω γιατί υπάρχουν πολλά». Τελικά διάβασε το δικό της κατάλογο: «Αγαπώ, αισθάνομαι, βλέπω, ακούω, αγγίζω, γεύομαι, γελάω». Όπως τότε. Το καλοκαίρι του παραμυθιού. Το αξέχαστο 1974. Ήμασταν δέκα χρονών.

Τελικά φαίνεται πως ποτέ δεν άφησα το χεράκι του παιδιού που ήμουν κάποτε!

Εσύ που έτυχε να διαβάσεις αυτό το κείμενο, κάποια στιγμή όταν ήσουν παιδί μαζί με τους φίλους σου, μαζευτήκατε για να παίξετε μαζί για τελευταία φορά και κανείς σας δεν το ήξερε...

Φωτογράφισα την αλάνα όπως είναι σήμερα και την πινακίδα. Έτσι για να μείνει στην ιστορία...