Το βιβλίο της ζωής μας δεν έχει πίνακα περιεχομένων στην αρχή του.
Δεν ξέρουμε αν είμαστε στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος κάθε ημέρα που ξυπνάμε. Έτσι ας είμαστε ευγνώμονες στον Θεό και τη φύση κάθε φορά που γυρίζουμε μία σελίδα. Κάθε βράδυ δηλαδή που πέφτουμε για ύπνο. Ας προσευχόμαστε για τις νέες εικόνες που είδαμε. Ή τις παλιές που ξαναείδαμε, αλλά ίσως με άλλη ματιά. Δηλαδή να απολαμβάνουμε τα μικρά πράγματα στη ζωή. Γιατί θα έρθει μια ημέρα που θα κοιτάξεις πίσω και θα καταλάβεις ότι αυτά ήταν τα μεγάλα!
Να κι ένα εκπληκτικό ποίημα του Πέρση ποιητή Φαρίντ αλ Ατάρ που έζησε γύρω στα 1130. Ελπίζω μετά απ΄αυτό να σκεφτείτε πιό καθαρά πριν "καταδικάσετε" κάποιον που έχει άλλη άποψη από τη δική σας.
Ελπίζω η Ανάσταση του Κυρίου που πλησιάζει να ''ξεκλειδώσει'' και τις πιο βαριά κλειδαμπαρωμένες ψυχές. Ελπίζω και προσεύχομαι το μαρτυρικό Κόκκινο Λιμανάκι και το κολασμένο Μάτι κάποτε να αναγεννηθούν. Έστω ένα παιδί που γεννιέται σήμερα ή πηγαίνει δημοτικό όταν τελειώνει το σχολείο σε λίγα χρόνια και πάει για μπάνιο ή να πιει ένα ποτό στην ισοπεδωμένη περιοχή, να μη συναντά τη σημερινή εφιαλτική εικόνα. Να είναι πάλι ο Παράδεισος που ζήσαμε εμείς οι παλιοί...
Γράφει λοιπόν ο Φαρίντ αλ Ατάρ:
Η πόρτα ήταν κλειστή.
"Ποιός είναι?"
"Εγώ".
"Δεν σε ξέρω".
Η πόρτα εξακολουθούσε να είναι κλειστή.
Την επόμενη ημέρα.
"Ποιός είναι?"
"Εγώ".
"Δεν ξέρω ποιός είσαι".
Η πόρτα παρέμενε κλειστή.
Και την επόμενη ημέρα.
"Ποιός είναι?"
"Είμαι εσύ".
Και η πόρτα άνοιξε...
ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ Εφημερίδα ''Πρωτοσέλιδο''
