iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Παρασκευή - 29 Μαρτίου 2024

Αργύρης Κωστάκης:
Ο Σπύρος Λιβαθινός
που γνώρισα παιδί


Ο δημοσιογράφος είναι και αυτός πολίτης. Έχει δικαίωμα ψήφου.

Έχει τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ελπίδες με όλους τους ανθρώπους. Γιατί είναι κι αυτός άνθρωπος.

Και ως άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να έχει φίλους. Να τους αγαπάει. Να τους στηρίζει. Ο αδελφικός μου φίλος είναι ο Σπύρος Λιβαθινός. Ο υποψήφιος δήμαρχος Μαραθώνα. Πού να ήξερα όταν τον γνώρισα σε ηλικία 10 ετών, πως μετά από 45 χρόνια θα έγραφα γι αυτόν με την ιδιοτητά του ως υποψηφίου δημάρχου? 

Ο αείμνηστος πατέρας μου, ''άρρωστος'' Παναθηναικός, είχε αρχίσει να με πηγαίνει στο γήπεδο, όταν η ομάδα έπαιζε στη ''Λεωφόρο''. Πέμπτη δημοτικού μπόμπιρας καθόμασταν - θυμάμαι σαν χθες - στη θύρα 10 και μου λέει "θα σου δείξω έναν ποδοσφαιριστή που κάποτε όλη η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ταλέντο του. Δεν φαίνεται τι κάνει στο γήπεδο, αλλά εγώ θα σου δείξω''. Όταν τελείωσε το ματς με πήγε έξω από τα αποδυτήρια και τότε γνώρισα, την 'Άνοιξη του 1974, τον Σπύρο. Τότε ήταν 19 ετών. Δεν χαθήκαμε ποτέ. Γίναμε οικογένεια. Κυριολεκτικά. Άρχισα να φοράω τη φανέλα με τον αριθμό 6 στις ομάδες που έπαιζα ποδόσφαιρο, ''αντέγραψα'' τον τρόπο παιχνιδιού του ''η ομάδα πάνω από εμένα''. Τον αγάπησα. Τα χρόνια περνούσαν. Τα καλοκαίρια, στις αρχές της δεκαετίας του 80  όταν τέλειωσα το λύκειο με φιλοξενούσε για λίγες ημέρες στο σπίτι του στον Μαραθώνα. Έπαιζα με τα παιδάκια (τότε) τον γιό του Μάκη και την κόρη του Ελένη, έτρωγε με τους γονείς μου σε ταβερνάκια, κάποια στιγμή βγήκαμε για απογευματινό ποτό εγώ με το κορίτσι μου και ο Σπύρος με τη συζυγό του την Κατερίνα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρα συνέντευξη για ένα αθλητικό περιοδικό ως παίκτη της εθνικής Ελλάδας, ενώ πήγαινα ακόμη τρίτη λυκείου. Ερχόταν να με χειροκροτήσει σε παιχνίδια με τον Γκυζιακό ή στο πρωτάθλημα ΜΜΕ.Και τελικά ο Θεός με αξίωσε να παίζω ποδόσφαιρο μαζί του στην ίδια ομάδα, δίπλα του στο κέντρο με τους Έλληνες Επίλεκτους εδώ και χρόνια.  Έκλαψα ημέρες ολόκληρες όταν ξενιτεύτηκε στην Κύπρο, γιατί δεν ήθελε να παίξει ποτέ εναντίον του Παναθηναικού όταν έφυγε από το ''τριφύλλι''. Ήμουν στο σπίτι του εκείνο το τελευταίο δύσκολο πρωινό στην Αθήνα. Ήμουν στον γάμο του. Επισκεφθήκαμε μαζί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτές ήταν μερικές από τις αμέτρητες εικόνες από το φιλμ της ζωής μου με τον Σπύρο. Και σήμερα γράφω ως δημοσιογράφος γι αυτόν τον έντιμο και αγνό άνθρωπο. Έναν πραγματικά καλό άνθρωπο, Με αληθινή Πίστη. Έναν λαμπρό οικογενειάρχη, σύζυγο, πατέρα τεσσάρων παιδιών και παππού. Φιλόζωο, έχει κι αυτό τη σημασία του. Έναν καλλιεργημένο άνθρωπο, με ήθος και ντομπροσύνη. Δεν θα πει ποτέ ψέμματα. Δεν θα κλέψει. Δεν έχει ανάγκη να κλέψει. Το αντιλαμβάνεστε, εν έχει καμία ανάγκη να κλέψει. Μόνο να δώσει.

Έναν άνθρωπο που θέλει να βοηθήσει τον τόπο του. Και δεν θα έχω την τιμή να τον ψηφίσω. Γιατί δεν είμαι δημότης του ιστορικού Μαραθώνα. Που έχει τη μοναδική ευκαιρία να αναγεννηθεί από τη φλογερή ψυχή του Σπύρου Λιβαθινού. 

Αυτά ήθελα να γράψω για τον Σπύρο από τα βάθη της καρδιάς μου. Με όλο τον σεβασμό και την αστείρευτη αγάπη μου σε έναν άξιο άνθρωπο. Με χιούμορ και καλοσύνη. Που έτυχε να γνωρίσω πριν 45 χρόνια. 
Για εμένα είναι αληθινός αδελφός. Και όταν πέθανε η αδελφή μου μόλις 58 ετών, έγινε πιο αδελφός! 

Ο Σπύρος μετά τον αθλητισμό να προσφέρει και στην κοινωνία του Μαραθώνα. Μη διστάσετε να τον ψηφίσετε. Θα δικαιωθείτε! Γιατί είναι ένας απλός άνθρωπος. Όπως όλοι μας. 

Είναι ο άνθρωπος που ενσαρκώνει την Αραβική παροιμία: Μόνος σου θα φτάσεις πιο γρήγορα. Μαζί με άλλους πιο μακριά!