Από το Αγρίνιο που γεννήθηκε το 1969, βρέθηκε στο Παρίσι να μοιράζει τα τέλεξ στη βραδινή βάρδια στους δημοσιογράφους του ραδιοφωνικού σταθμού RFL και τελικά έγινε παρουσιαστής ενός από τα διασημότερα τηλεοπτικά σόου του πλανήτη με εκατομμύρια τηλεθεατές. Έχει στην ατζέντα του τα τηλέφωνα όλων των σταρ του πλανήτη και βγαίνει μαζί τους με άνεση για καφέ. Ο Νίκος Αλιάγας ζει μια αληθινά ευτυχισμένη ζωή με τη συντροφό του Τίνα Γρηγορίου και μητέρα των δύο παιδιών του.
Πριν από ακριβώς δέκα χρόνια το 2007 με είχε τιμήσει, παραχωρώντας μου συνέντευξη στην εκπομπή μου "ανθρωπογραφίες" στον ραδιοφωνικό σταθμό Flash. Είχε έρθει στο στούντιο απ ευθείας από το αεροδρόμιο. Δεν θα ξεχάσω την παροιμιώδη ευγενειά του. Επειδή άργησε μισή ώρα με είχε πάρει τρία τηλέφωνα ανά δεκάλεπτο να με ενημερώσει ότι έπεσε σε κίνηση. Ωραίος άνθρωπος και ο μοναδικός την τελευταία δεκαπενταετία πραγματικός Έλληνας σταρ με την έννοια του όρου.
Αφορμή για να θυμηθούμε τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της τότε συζητησής μας, η διάκριση του Νίκου. Η Γαλλική έκδοση του διεθνούς περιοδικού GQ τον ανέδειξε πριν λίγες ημέρες προσωπικότητα του 2017! Είχε προηγηθεί στο διάσημο μουσείο Grevin του Παρισιού η παρουσίαση κέρινου ομοιώματος του Νίκου Αλιάγα.
Ποιό είναι το μυστικό μιάς καλής συνέντευξης;
Αφήνεις τους συνομιλητές σου να ολοκληρώνουν τις σκέψεις τους. Μην τους διακόπτεις. Αυτό το εκτιμά ο τηλεθεατής ή ο ακροατής.
Πίστευες ότι θα φτάσεις τόσο ψηλά;
Δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνω δημοσιογράφος. Μιά ημέρα αρρώστησε ένας παρουσιαστής και βγήκα 'στον αέρα". Γι αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι στη ζωή. Από πείσμα έγινα δημοσιογράφος. Από τότε τα όνειρα και το πείσμα είναι τα ίδια.
Τα κατάφερες μέχρι σήμερα που μιλάμε ή έχεις "ανηφόρα" ακόμη;
Έκανα αυτό που ήθελα. Αναρωτιέμαι όμως πολλές φορές όταν είμαι μόνος, αν είμαι κοντά στο όνειρο του νεαρού που έκοβε τέλεξ.
Πιο μοναχικοί είναι οι άνδρες ή οι γυναίκες;
Αναμφισβήτητα οι άνδρες. Η γυναίκα είναι σαν τη γάτα, έχει πολλές ζωές. Η γάτα ξέρει να επιβιώνει. Ο άνδρας είναι πιο παιδί. Οι άνδρες είμαστε οι νέοι ρομαντικοί εγωιστές. Αυτοί που ψάχνουν πάντα τα παιδικά τους όνειρα.
Τι σε φοβίζει στη ζωή;
Με φοβίζει στη ζωή η "φυλακή" της μετριότητας. Να μην έχεις επιλογή και να αναγκαστείς, χωρίς να το καταλάβεις, να βρεθείς σε σχήματα μετριότητας και μιζέριας. Και δεν εννοώ οικονομικής μιζέριας, γιατί έχω γεννηθεί σε φτωχή οικογένεια. Εννοώ ψυχικής μιζέριας. Να μπλέξεις στη "συνωμοσία" της μετριότητας. Πάντα μπορείς όμως να κάνεις κάτι άλλο. Πάντα μπορείς να ξεφύγεις.
Με φοβίζει στη ζωή η "φυλακή" της μετριότητας. Να μην έχεις επιλογή και να αναγκαστείς, χωρίς να το καταλάβεις, να βρεθείς σε σχήματα μετριότητας και μιζέριας. Και δεν εννοώ οικονομικής μιζέριας, γιατί έχω γεννηθεί σε φτωχή οικογένεια. Εννοώ ψυχικής μιζέριας. Να μπλέξεις στη "συνωμοσία" της μετριότητας. Πάντα μπορείς όμως να κάνεις κάτι άλλο. Πάντα μπορείς να ξεφύγεις.
Καθημερινά βλέπω γύρω μου ανθρώπους - "ρομπότ"...
Το βλέπω κι εγώ καθημερινά. Ρομπότ σημαίνει να ξεχνάς την καρδιά σου και να λειτουργείς με αντανακλαστικά βολέματος. Κι όχι μόνο κοινωνικής υπόστασης, αλλά ψυχικών αποθεμάτων. Πιστεύω στην καρδιά. Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας. Όλα περαστικά είναι. Δανεικά είναι. Το θέμα τι θα αφήσεις ως άνθρωπος στο περασμά σου. Δεν λέω να φέρεις επανάσταση στην κοινωνία ή μια νέα φιλοσοφία. Από αυτή τη συζήτηση, τι θα αφήσουμε Αργύρη; Ένα χαμόγελο. Μια φράση που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Σημασία έχει να εκφράζουμε αυτό που έχουμε μέσα μας.
Ποιό είναι το πραγματικό ταξίδι ψυχής που πρέπει να κάνουμε;
Να ταξιδέψεις στις μνήμες σου. Το να καταλάβεις ακριβώς τι έχεις μέσα σου και δεν το ξέρεις. Ένα ταξίδι όχι φτηνής ψυχανάλυσης, αλλά διαλογισμού. Να καταλάβεις τα κύτταρα που έχεις κληρονομήσει από τον παππού σου. Από τους γονείς σου που σου έδωσαν ζωή. Δεν κάνεις τυχαία αυτή την κίνηση με το στυλό τώρα. Ή έχεις αυτό το βλέμμα. Το ταξίδι που πρέπει να κάνουμε λοιπόν είναι να καταλάβω ποιός είμαι. Αυτό που είναι σημαντικό είναι η έμπνευση της στιγμής. Εκεί που σταματάς και βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα. Αναρωτιέσαι τι έκανα και τι ισορροπία έχω. Εγώ θέλω ακόμη να συγκινούμαι, να νιώθω αυτή την ανατριχίλα στην πλάτη και την όρεξη για ζωή.
Σε ποιά ιστορική στιγμή για την Ελλάδα θα ήθελες να είσαι παρών. Να είσαι στη "φωτογραφία";
Ωραία ερώτηση! Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Όταν ο Γλέζος και ο Σάντας κατέβασαν τη Γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Ή τη στιγμή που ο Ζαγοράκης σηκώνει το κύπελλο στο Euro της Πορτογαλίας. Μου χάρισε το περιβραχιόνιο που φόραγε. Πολύ γενναιόδωρο. Το εκτίμησα. Του είπα πώς δεν το αξίζω, γιατί είμαι ένας απλός Έλληνας φίλαθλος, αλλά επέμενε. Γίναμε φίλοι. Μου αρέσουν αυτοί οι Έλληνες.
"Γεννήθηκα Έλληνας" το βιβλίο - αυτοβιογραφία σου πουλάει "τρελά"...
Θέλει να μάθει ο κόσμος για εμένα μάλλον. Μου αρέσει πολύ να γράφω. Νουβέλες, ιστορίες πάθους και αγάπης. Πρέπει να ακολουθείς το ονειρό σου στη ζωή. Αν δεν ακολουθήσεις το ονειρό σου χάνεσαι.
Είχαμε πει πολλά και ενδιαφέροντα εκείνο το βροχερό απόγευμα, με τον - θεωρώ - φίλο εξ αποστάσεως Νίκο Αλιάγα. Πιστεύω όμως πως αυτά που διαβάσατε είναι διαχρονικά. Θα μου τα έλεγε και σήμερα. Εκείνο το απόγευμα είχαμε κλείσει την εκπομπή όχι με τυπικές "χαιρετούρες" και ευχαριστίες, αλλά τραγουδώντας και οι δύο μαζί το τραγούδι του Νίκου Γούναρη "ένα βράδυ πούβρεχε". Εντυπωσιάστηκε που τόλμησα να του ζητήσω κάτι τέτοιο και ενθουσιασμένος στο τέλος χειροκρότησε, αφήνοντας άναυδο τον ηχολήπτη Τάσο Τασκαλδιρανιάν.
Και τι θα τον ρωτούσα αν τον συναντούσα σήμερα; Μα φυσικά αν περίμενε ποτέ ότι θα γίνει κέρινο ομοίωμα σε μουσείο...