iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Μια ζωή εθελοντής στην ανθρωπιστική οργάνωση Γιατροί του Κόσμου. Θα δυσκολευτείς πολύ για να τον βρεις απερίσπαστο έστω και δέκα λεπτά να πεις δυό κουβέντες. Ο Νικήτας Κανάκης μιλάει στην ηλεκτρονική εφημερίδα iselida.gr για αυτό που βλέπει κάθε μέρα στον "πυρήνα" της φτώχειας και της ανάγκης. Μια συζήτηση με εικόνες, με συναίσθημα και σκληρές αλήθειες.

Καθημερινά διογκώνεται η ανάγκη για βοήθεια, αυτό από τη μία δεν ακούγεται καλό, από την άλλη υπάρχει η ελπίδα ότι πληθαίνουν και οι άνθρωποι που βοηθάνε...

Λυπάμαι πολύ που υπάρχει τόση ανέχεια, αλλά και αισθάνομαι ικανοποιημένος που οι Γιατροί του Κόσμου είναι εδώ και προσφέρουν την ψυχή τους.  Πέρασαν την πόρτα μας για βοήθεια πάνω από 240.000 άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο. Όχι μόνο για φάρμακα ή γιατρό, αλλά γιά να κοιμηθούν στον ξενώνα, να ζητήσουν υποστήριξη στις επαφές με το κράτος. Η φτώχεια έχει δυστυχώς πολύ βαθιές ρίζες πλέον. Πώς να χαρεί κάποιος λοιπόν; Ειδικά εμείς που θέλουμε να βρισκόμαστε στις μεγάλες κρίσεις του πλανήτη, στις πολεμικές ζώνες που οι άνθρωποι μας χρειάζονται για τη ζωή τους. Εγκλωβιστήκαμε εδώ και πολλές φορές υποκαθιστούμε το κοινωνικό κράτος.

Μα κάτι σαν πόλεμος δεν είναι κι αυτό που βιώνουμε;

Ναι, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για συνθήκες μετά από έναν πόλεμο, που οι άνθρωποι επιβιώνουν σε μία εξαθλίωση. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει σε καταστάσεις που δεν συνάδουν ούτε με ευρωπαική χώρα, ούτε με την Ελλάδα που γνωρίσαμε.  Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν απολύτως τίποτα και ψάχνουν καταφύγιο παντού. 

Τα πρώτα χρόνια της κρίσης το βαρόμετρο έδειχνε περισσότερους ξένους να ζητούν βοήθεια στους Γιατρούς του Κόσμου και σήμερα είναι οι Έλληνες...

Το 2009 περίπου, το 10% των ασθενών και ανθρώπων που ερχόταν σε εμάς για βοήθεια ήταν Έλληνες και το 90% μετανάστες και πρόσφυγες. Σήμερα η "ψαλίδα" είναι στο 50-50! Τελευταία βέβαια που τα νοσοκομεία άνοιξαν πάλι και για τους άπορους χωρίς ασφάλιση, υπάρχει μιά βελτίωση. Ωστόσο σε εμάς έρχονται εκτός από εξετάσεις, και για φάρμακα και για να παρακολουθήσουν την ασθενειά τους καθώς τα ραντεβού με γιατρό στο δημόσιο νοσοκομείο είναι μετά από μήνες. Προσθέστε τώρα και την έξαρση του προσφυγικού. Βλέπουμε πλέον Έλληνες που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα έρθουν σε εμάς για βοήθεια. Φοβάμαι πως αυτή η κατάσταση θα κρατήσει χρόνια.

Για κάποιον δύσπιστο προς τους Γιατρούς του Κόσμου, που αναρωτιέται "μα τι κερδίζουν" τι θα απαντούσατε;

Η καχυποψία υπάρχει πάντα και ως έναν βαθμό είναι και υγιής. Πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι που προσφέρουν χρήματα που πάνε. Αλλά οι καχύποπτοι συνήθως είναι αυτοί που δεν δίνουν τίποτα. Πάντως τους Γιατρούς του Κόσμου δεν τους έχει κατηγορήσει κανείς, συνεπώς κάτι καλό κάνουμε. Τώρα τι κερδίζουμε; Ως γιατροί έχουμε υποχρέωση στον άνθρωπο, δεν είμαστε εθελοντές. Πήραμε στα σοβαρά τον όρκο που δώσαμε. Είμαστε συνεπείς με αυτό που έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να κάνουμε. Έτσι δίνουμε μια ανάσα στην κοινωνία,  ενώ υπερασπιζόμαστε και την ανθρώπινη καλοσύνη. Αποδεικνύουμε ότι υπάρχει ακόμη καλοσύνη. Ανήκουμε κάπου και προσφέρουμε.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει ότι τα περισσότερα κακά στον κόσμο δεν συμβαίνουν από τους κακούς ανθρώπους, αλλά από ους καλούς που μένουν άπραγοι...

Έτσι είναι. Αλλοίμονο αν κλείνουμε τα μάτια μπροστά στη δυστυχία του άλλου. Σε κάποιον χωρίς γιατρό, χωρίς φαί, χωρίς στέγη, χωρίς ρούχα.  Επιλέγουμε να είμαστε χρήσιμοι και αποτελεσματικοί ως άνθρωποι και γιατροί. Εδώ προσφέρουν πάνω από χίλιοι εθελοντές στις δομές μας σε πόλη τη χώρα με την πλειονότητα βέβαια να είναι γιατροί. Αλλά και στη γραμματεία, στο τηλεφωνικό κέντρο, στην αποθήκη, στη διανομή, στην καταγραφή. Είμαστε μια λαική οργάνωση. Αυτό βιώνω 27 χρόνια τώρα στους Γιατρούς του Κόσμου.

Είστε προσφάτως βραβευμένος από τη Unicef για την ανθρωπιστική δράση σας. Μήπως ξεχνάμε το παιδί μέσα στα τόσα προβλήματα; Κοιτάμε τον άστεγο, τον ασθενή, το φτωχό, τον άνεργο, τον γέροντα και ξεχνάμε το παιδί...

Ωραία το τοποθετείτε. Φοβάμαι ότι αυτή η χώρα μισεί τη νεότητα. Δεν ενδιαφέρεται για τη παιδικότητα. Εξαντλείται το ενδιαφέρον σε πολύ επιφανειακά πράγματα. Στην  πραγματικότητα τα παιδιά θα έπρεπε να έχουν απόλυτη προτεραιότητα.  Γιατί είναι η επόμενη ημέρα της χώρας. Η ελπίδα. Μετά τους παγκόσμιους πολέμους η πρώτη μέριμνα ήταν τα συσσίτια των παιδιών. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να ταυτοποιηθούν. Ένα παιδί είναι ένα παιδί. Δεν χρειάζεται ονοματεπώνυμο και ΑΜΚΑ στη γραφειοκρατία. Το παιδί έχει ιδιαίτερες ανάγκες, όχι μόνο φαγητό. Αυτό το χάνουμε ως αλήθεια. Θέλει παιχνίδι, θέλει ψυχική προστασία, θέλει αγάπη, θέλει μόρφωση. Και άλλωστε από τα παιδιά μόνο παίρνεις. ένα χαμόγελο είναι ανεκτίμητο. Μιά αγκαλιά είναι ένα πολύτιμο δώρο της ζωής.

Φοβάμαι ότι αυτή η χώρα μισεί τη νεότητα. Δεν ενδιαφέρεται για τη παιδικότητα. Εξαντλείται το ενδιαφέρον σε πολύ επιφανειακά πράγματα. Στην  πραγματικότητα τα παιδιά θα έπρεπε να έχουν απόλυτη προτεραιότητα.  Γιατί είναι η επόμενη ημέρα της χώρας. Η ελπίδα. Μετά τους παγκόσμιους πολέμους η πρώτη μέριμνα ήταν τα συσσίτια των παιδιών. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να ταυτοποιηθούν. Ένα παιδί είναι ένα παιδί. Δεν χρειάζεται ονοματεπώνυμο και ΑΜΚΑ στη γραφειοκρατία. Το παιδί έχει ιδιαίτερες ανάγκες, όχι μόνο φαγητό. Αυτό το χάνουμε ως αλήθεια. Θέλει παιχνίδι, θέλει ψυχική προστασία, θέλει αγάπη, θέλει μόρφωση. Και άλλωστε από τα παιδιά μόνο παίρνεις. ένα χαμόγελο είναι ανεκτίμητο. Μιά αγκαλιά είναι ένα πολύτιμο δώρο της ζωής.

Τι θα λέγατε στον πρωθυπουργό αν τον συναντούσατε;

Ο πρωθυπουργός γνωρίζει τις ανάγκες της κοινωνίας. Θα του έλεγα πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κι εμείς, πού θέλετε να βοηθήσουμε; Αντιστρέφω το ερώτημα που ενδεχομένως θα ήθελε να μου κάνει ο πρωθυπουργός, δηλαδή αν χρειαζόμαστε βοήθεια. Φυσικά και χρειαζόμαστε, αλλά αντιλαμβάνεστε το νόημα της δικής μου ερώτησης.

Γιατί ξεκινήσατε αυτό το ταξίδι με τους Γιατρούς του Κόσμου;

Θέλησα να είμαι παρών στον καιρό μου. Πίστευα ότι  μπορώ να αλλάξω τον κόσμο μέσω της ιατρικής. Τώρα ξέρω ότι μπορώ να αλλάζω μικρά πράγματα αλλά πολύ σημαντικά. Είμαστε η γη των πραξεών μας όπως λέει ο Θερβάντες στον Δον Κιχώτη. Κάνω αυτό που με κάνει να νιώθω καλά και να εισπράττω σεβασμό και αγάπη. Σε πάει ο ίδιος ο δρόμος. 

Για το τέλος, μια ευχή που να πιάσει τόπο...

Χρόνια καλά με κουράγιο και ανοικτά μάτια να βλέπουμε τον συνάνθρωπο. Αν πέσει κάποιος πρώτα του δίνεις το χέρι να σηκωθεί και μετρά αν θέλεις ρωτάς πώς τον λένε.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Κι εγώ σας ευχαριστώ.