iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Είναι αυτή που στο πίσω μέρος του μυαλού έχει σπείρει την αμφιβολία. Και όταν σκέφτεσαι ότι ίσως να μην μπορείς, τότε έχεις δίκιο: απλά δεν μπορείς. Η σύγχρονη Αλμπισελέστε έχει επίσης μία ξεκάθαρη έκφανση αδυναμίας. Μία δυνατή ομάδα είναι εκείνη που κανονικά θέτει τον αντίπαλο στον ρόλο του να αναζητά απάντηση. Στη δική της περίπτωση όμως, είναι εκείνη που μπαίνει διαρκώς σε θέση να... κυνηγάει, να αναζητά τις απαντήσεις στα παιχνίδια. Και καθώς δεν πιστεύει στον εαυτό της, δεν νικάει ποτέ σε κάποιο κρίσιμο ματς.

Το χειρότερο που έχει καταφέρει, είναι ότι έχει πείσει όλον τον ποδοσφαιρικό κόσμο, ότι είναι ανίσχυρη. Αυτή είναι μία ψυχολογική κατάσταση που πρώτα απ' όλα έχει κατακλύσει την ίδια τη δομή της. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, εάν αισθάνεσαι ανίσχυρος, είσαι. Και οι αντίπαλοι στην Αργεντινή έχουν... μυρίσει αίμα. Φυσικά αυτό που συμβαίνει στους Γκαούτσος δεν είναι μόνο πτώση ψυχολογίας, αλλά και μία σειρά βαθύτερων προβλημάτων που ξεκινούν από τις παντελώς λανθασμένες κινήσεις μία ανύπαρκτης Ομοσπονδίας, έως τις άστοχες επιλογές προπονητών και καταλήγουν σε μία γενιά που δεν έχει ταλέντο αντίστοιχο του ονόματος που κουβαλάει.

Οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι αρνούνται να κοιτάξουν πιο στωικά στο ρόστερ της. Το ότι μιλάμε για την Αργεντινή και το ότι έχει τους Μέσι, Αγουέρο, Ντι Μαρία, κάνει το κοινό να εξακολουθεί να την κατατάσσει στα φαβορί. Μόνο που αυτή η εποχή δεν της ανήκει. Τα ευρύτερα συμπεράσματα βγήκαν ούτως ή άλλως πέρσι στο Μουντιάλ. Και φέτος απλά έρχεται με θλιβερό τρόπο η επιβεβαίωση. Ενας άπειρος, αδόκιμος προπονητής, που όπως και οι προκάτοχοί του, έχει πέσει στην παγίδα να ανοίγει το σύστημα, ώστε να φτάσει η μπάλα στον Μέσι. Και από εκεί και μετά ό,τι θέλει ο Θεός ή ό,τι μπορεί να κάνει ο σούπερ σταρ του.

Τόσο με την Κολομβία, όσο και με την Παραγουάη συνέβησαν ακριβώς τα ίδια πράγματα, τα οποία οι άλλοι δεν είναι χαζοί: τα ήξεραν, τα είχαν διαβάσει, τα αντιμετώπισαν εύκολα. Η σημαντικότερη έλλειψη αυτής της Αργεντινής είναι στην τριάδα του κέντρου. Δεν υπάρχει ούτε ένας ποιοτικός holding midfielder, ούτε ένας διορατικός deep-liyng playmaker (σ.σ.: αυτό με τον Λο Σέλσο ως δεξιό μέσο είναι ό,τι χειρότερο και τον αχρηστεύει εντελώς), ούτε καν ένας γερός κόφτης που να παίζει ξύλο και να επαναφέρει την κατοχή. Κάποιος που να μπορεί να κινηθεί και να πασάρει κάθετα. Εννοείται ότι τα προβλήματα ξεκινούν από τον όχι ιδιαίτερα ξεχωριστό πορτιέρο (σ.σ.: και ας τους έσωσε με την Παραγουάη) και συνεχίζονται στην άμυνα, όπου μόνο ο Οταμέντι διαθέτει κάποιο ειδικό βάρος και ο Ταλιαφίκο στα αριστερά σχετικό ταλέντο. Ποτέ το ρόστερ της δεν είχε τόσα άγνωστα στο ευρύ κοινό ονόματα.

Ωστόσο, σε αυτά τα δύο πρώτα ματς του Κόπα Αμέρικα, επιβεβαιώθηκε και κάτι ακόμα, το οποίο φάνηκε σε αντιδιαστολή με τι κάνουν οι άλλες ομάδες μπροστά. Αγουέρο, Μέσι, Ντι Μαρία και οι Ντε Πάουλ, Ματίας Σουάρες, Λαουτάρο Μαρτίνες που χρησιμοποιήθηκαν, είχαν την ίδια ακριβώς συμπεριφορά: δεν πίεζαν ψηλά για ανάκτηση μπάλας. Ειδικά οι Κολομβιανοί επιθετικοί σκύλιαζαν στο πρεσάρισμα στην άμυνα των Αργεντινών, ενώ όποιος είδε τους Ουρουγουανούς και τους Χιλιανούς πώς έπαιζαν επιθετική άμυνα, θα καταλάβει την τεράστια διαφορά. Ειδικά οι Καβάνι, Λουίς Σουάρες έκαναν μυθικό πρέσινγκ κόντρα στο Εκουαδόρ.

Η Αργεντινή ξεκινάει να μαρκάρει από το κέντρο, αναλώνεται σε πολλές πάσες στη μεσαία γραμμή και την άμυνα, έχει μία ανούσια κατοχή και δεν αμύνεται δυναμικά. Κολομβιανοί και Παραγουανοί είχαν σχεδόν τα διπλάσια τάκλιν και κατά 1/3 περισσότερα φάουλ. Οι Κολομβιανοί μάλιστα υποχρέωσαν τους Αργεντινούς να μετρήσουν εις βάρος τους 18 ντρίμπλες και οι Παραγουανοί άλλες εννέα. Είναι πάρα πολλές. Και από την άλλη ήταν ο Μέσι να αφήνει ξανά και ξανά την ίδια εικόνα: μόνος του, μακριά από την περιοχή, ανάμεσα σε 3-4-5 αντιπάλους να προσπαθεί να βρει κάποιον να παίξει το 1-2, να δει μία κίνηση για να περάσει μία μπαλιά τρύπα, κάτι που δεν συνέβαινε σχεδόν ποτέ.

Με αυτόν τον τρόπο η Αλμπισελέστε βρέθηκε μετά από δύο αγωνιστικές να είναι ουραγός στον 2ο όμιλο. Χρειάζεται μόνο νίκη με το Κατάρ, αλλά και πάλι δεν είναι βέβαιο ότι θα προκριθεί. Δεν είναι βέβαιο καν ότι θα την πάρει. Για την ακρίβεια, εάν νικήσει, θα θέλει να μην κάνει το ίδιο η Παραγουάη απέναντι στην αδιάφορη και σίγουρα 1η Κολομβία. Εφόσον πάρει το τελευταίο ματς, η Αργεντινή θα τερματίσει είτε 2η, είτε 3η. Επειδή όμως προκρίνονται οι δύο καλύτερες τρίτες των τριών ομίλων, λογικά θα βρει έστω και από την κλειδαρότρυπα το εισιτήριο για τα προημιτελικά. Κι εκεί όμως δεν θα έχει τύχη, εάν εξακολουθεί να παίζει το σύστημα... η μπάλα στον Μέσι και δεν βγάλει κάμποσο από τον ποδοσφαιρικό “τσογλανσιμό” του παρελθόντος στο ανασταλτικό παιχνίδι της.

ΠΗΓΗ gazetta.gr