Η πρώτη Τζαμαϊκανή που πέρασε στο λαιμό της χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα. Η πρώτη που κατέκτησε την κορυφή σε τρεις διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες και σε τρία παγκόσμια πρωταθλήματα (2009, 2013, 2015). Το ψηλότερο σκαλί του βάθρου θα ήταν δικό της και το 2017, εάν δεν είχε αποσυρθεί για να γεννήσει. Ο γιος της, Ζάιον, ήρθε στον Κόσμο την επομένη του τελικού των 100 μέτρων εκείνης της χρονιάς. Ολοι είχαν χαρεί που εκπλήρωσε το όνειρό της -να γίνει μάνα-, αλλά λίγοι περίμεναν πως θα επέστρεφε στα κουλουάρ, όπως είχε φύγει: ως «ο θηλυκός Μπολτ». Κι όμως! Η Σέλι-Αν Φρέιζερ-Πράις είναι, πάλι, εδώ. Με το χρυσό μετάλλιο να κρέμεται στο στήθος της, αυτή τη φορά και με ένα μωρό στην αγκαλιά. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα έτρεξε τα 100 μέτρα σαν τον άνεμο (σε 10″.71 – κορυφαία επίδοση για το 2019 και πέμπτη καλύτερη όλων των εποχών), επιβεβαιώνοντας τον τίτλο της ταχύτερης γυναίκας στον Κόσμο, τρεις μήνες προτού κλείσει τα 33.
Πλέον, το προσωνύμιο «Σούπερ μαμά», που της απέδωσαν τα media, χαρακτηρίζει ακόμη καλύτερα αυτή μικροκαμωμένη (1,52) κοπέλα με την τεράστια θέληση και τα παράξενα χτενίσματα, που ήταν, ανέκαθεν, το σήμα κατατεθέν της. Αυτό το μετάλλιο, το όγδοο σε παγκόσμια πρωταθλήματα, είναι ο πιο μεγάλος της ζωής της άθλος. Ως τέτοιον τον πανηγύρισε, ποζάροντας ευτυχισμένη μπροστά σε δεκάδες φωτορεπόρτερ, που έπεσαν πάνω της σαν μέλισσες. Δίπλα της, ο πατέρας του μικρού Ζάιον, Τζέισον Πράις, για τον οποίο η Σέλι-Αν δεν κουράζεται να μιλά: «Παγκόσμια πρωταθλήτρια και μάνα, ταυτοχρόνως; Θα ήταν αδύνατον χωρίς τη δική του στήριξη. Ο Τζέισον είναι ο λόγος που με κάνει να πιστεύω σε αυτό που αποκαλούμε «έτερον ήμισυ», και αναρωτιόμαστε αν υπάρχει στ’ αλήθεια». Η «Pocket Rocket» («Πύραυλος Τσέπης»), η πρώτη γυναίκα στα χρονικά του στίβου που έχει κατακτήσει παγκόσμιους τίτλους στα 60, 100, 200 και 4Χ100 μέτρα, αφού τελείωσε με τις συστάσεις του γιου και του συζύγου της, καταπιάστηκε με τα μαλλιά της, τα οποία χτενίζει με διαφορετικό τρόπο για κάθε αγώνα (εδώ και έξι επτά χρόνια διαθέτει και δικό της κομμωτήριο).
Για τον τελικό της Ντόχα επέλεξε «κάτι γλυκό», όπως είπε. Είναι το φετίχ της. Συνήθως, όμως, δεν μιλάει για… τρίχες. Είναι μια συνειδητοποιημένη, βαθιά σκεπτόμενη, βασανισμένη γυναίκα, γεμάτη αγάπη για τους γύρω της. Μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά του Κίνγκστον, πρωτεύουσας της Τζαμάικα, όπου βασιλεύουν η βία και η εγκληματικότητα. Το Waterhouse -έτσι λέγεται- είναι παγκοσμίως διάσημο για τις συμμορίες του, που αλληλοεξοντώνονται… κι όποιον πάρει ο χάρος. Παιδιά που βγαίνουν να παίξουν, καταλήγουν νεκρά από αδέσποτες σφαίρες. Η πρώτη φορά που η κακόφημη αυτή συνοικία έγινε θέμα στα διεθνή media για καλό λόγο, ήταν όταν η Σέλι-Αν κέρδισε το παρθενικό της χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (2009). Τότε κατάλαβε και η ίδια ότι τα σπορ έχουν τη δύναμη να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Εκείνο το βράδυ δεν σημειώθηκε ούτε μια δολοφονία, κάτι που είχε να συμβεί χρόνια στο Waterhouse. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια μέσα στο φόβο και τη φτώχεια. Η μητέρα της, Μαξίν, αθλήτρια κι εκείνη, δεν έκανε σπουδαία καριέρα. Δούλευε στους δρόμους, ως μικροπωλητής, για να θρέψει τα παιδιά της, να τα στείλει σε ένα σχολείο της προκοπής. Φρόντισε, όμως, ώστε η μικρή Σέλι-Αν να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, για να μείνει μακριά από τις φασαρίες και τις κακές παρέες. Διάλεξε το τρέξιμο. Ηταν ταλέντο. Από νωρίς οι επιδόσεις της ήταν τέτοιες, που της έδιναν ευκαιρίες να αποδράσει από τη μιζέρια και να σπουδάσει με υποτροφία σε κολέγια των ΗΠΑ. Εκείνη, όμως, επέλεξε να μείνει στη χώρα της. Ηθελε, αν μπορούσε, να σώσει κι άλλες ζωές από εκείνη την κόλαση – όχι μόνο τη δική της. Κάποια στιγμή εξήγησε το γιατί: «Οι γυναίκες στην Τζαμάικα ήταν -και είναι- οι ηρωΐδες μου και το κίνητρό μου. Είχα δει τι περνούσαν για να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους, από μικρές ηλικίες, και πόσο δύσκολο ήταν να ξεφύγουν από το γκέτο. Θέλησα, λοιπόν, να γίνω ένα παράδειγμα γι’ αυτές.
Ο λόγος για να τελειώνουν το σχολείο, να μην μένουν έγκυες από τόσο νέες, να μην περνούν τις ώρες τους στους δρόμους. Να διαβάζουν, να αθλούνται, να προσπαθούν για μια καλύτερη ζωή». Ακόμη και σήμερα, δεν παραλείπει να επιστρέφει εκεί που πρωτοείδε το φως της ζωής. Πηγαίνει στο σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά. Τα παρακινεί να προσπαθούν, να μην εγκαταλείπουν τους στόχους και τα όνειρά τους: «Ανάμεσά σας μπορεί να βρίσκεται ο επόμενος Ολυμπιονίκης», συνηθίζει να τους λέει. «Ή, ο επόμενος πρωθυπουργός». Το κάνει γιατί, όπως έχει παραδεχτεί, όταν ήταν μικρή είχε πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Σκαρφιζόταν διάφορες ιστορίες για να νιώθει αποδεκτή από τους γύρω της. Ούτε που το φανταζόταν, βεβαίως, ότι κάποτε θα γινόταν στ’ αλήθεια σημαντική. Στόχος της τώρα είναι, ο Ζάιον να μεγαλώσει όπως ονειρευόταν η ίδια για τον εαυτό της. Επίσης, να βοηθήσει κι άλλα παιδιά, μέσω ενός ιδρύματος που χρηματοδοτεί. Θα ‘θελε πολύ, να πείσει τους Τζαμαϊκανούς να πετάξουν τα όπλα. Να προσφέρουν στις γυναίκες και τα παιδιά του νησιού μια καλύτερη ζωή. Οπως έγραψε η Telegraph, αν το όνειρο του Γιουσέιν Μπολτ ήταν να αλλάξει τον αθλητισμό, αυτό της Σέλι-Αν είναι να αλλάξει τον κόσμο.
Πηγή: Protagon.gr