iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

“Το ταλέντο του ξεπερνούσε τα φυσιολογικά καλούπια. Μπορούσε να ντριμπλάρει 7-8 άτομα χωρίς να τρέχει, απλά περπατούσε. Ήταν απίστευτος”. Τάδε έφη κάποιος Τσάβι.  Σε άλλη δήλωση-θαυμασμό προς το είδωλό του είχε τονίσει. “Στην Μπαρτσελόνα υπήρχε ένα μισάωρο πρόγραμμα κάθε Δευτέρα όπου έδειχναν τα καλύτερα γκολ της Πρέμιερ Λιγκ. Κάθε βδομάδα ο Ματ Λε Τισιέ ήταν στο σόου. Μιλάω για άρρωστα, υπέροχα γκολ. Λέγαμε αυτός ο τύπος είναι εκπληκτικός και δεν θα πάει ποτέ σε μια τοπ ομάδα. Μένει στην Σαουθάμπτον. Είναι εκπληκτικό, θα μπορούσε να παίζει όπου ήθελε”.

Αν θα ήθελε κάποιος να περιγράψει τον Ματ Λε Τισιέ, οι παραπάνω δηλώσεις θα κάλυπταν σε μεγάλο βαθμό την ιδιαιτερότητα που είχε αυτός ο παίκτης. Μια άλλη δήλωση που πέτυχα είναι η σύγκριση με τον Μαραντόνα: ό,τι ήταν αυτός στην Νάπολι, ήταν ο Λε Τισιέ στην Σαουθάμπτον.

Το ότι ήταν ένας ρομαντικός ήρωας που έπαιξε στην ομάδα που αγάπησε σε όλη την καριέρα του έκανε πολλούς να τον κατηγορήσουν ότι δεν είχε φιλοδοξίες. Ότι δεν έδειξε όλο το πελώριο ταλέντο του σε ακόμη πιο ψηλό επίπεδο. Μια άποψη που αρκετοί θεωρούν ως μια από τις πιο άστοχες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Ματ δεν ήταν μεν και ο πιο εύκολος παίκτης να τεθεί υπό τις οδηγίες του προπονητή: γι’αυτό με την Αγγλία έγραψε μόλις 8 συμμετοχές, ένας αριθμός αντιστρόφως ανάλογος του ταλέντου του. Ωστόσο για τον Γκλεν Χοντλ, ομοσπονδιακό προπονητή της Αγγλίας που είχε τον Ματ σε όλες του τις συμμετοχές, η φιλοδοξία του Ματ ήταν να κάνει επίδειξη των σπάνιων αρετών του απέναντι στους αντιπάλους του. Να χρησιμοποιήσει με αγνό τρόπο όλη του την κλάση.

Αυτό που δεν αμφισβητεί κανείς είναι ότι πρόσφερε μαγικές στιγμές στα αγγλικά γήπεδα και ότι είναι υπέυθυνος για μερικά από τα ομορφότερα γκολ που έχουμε δει στο άθλημα.

Γεννημένος στο νησάκι Γκέρνσεϊ (δεν ανήκει στην Αγγλία αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο), κλώτσησε το τόπι εκεί μέχρι να δοκιμαστεί στην Όξφορντ. Ο σύλλογος αποφάσισε να μην του δώσει συμβόλαιο και κάπως έτσι άνοιξε ο δρόμος για την Σαουθάμπτον.

Tα πρώτα έξι χρόνια τα πέρασαν μαζί στην δεύτερη κατηγορία, εκεί όπου ο υψηλόσωμος επιθετικός μέσος άρχισε να δείχνει την κλάση του. Το 1993 ήρθε η άνοδος στην Πρέμιερ Λιγκ και εκεί άρχισε το πραγματικό γλέντι. To κοντέρ έγραψε 60 γκολ σε 119 εμφανίσεις και φυσικά ήταν και τα όργια που έκανε και στον αγωνιστικό χώρο που προκάλεσαν το ενδιαφέρον των μεγάλων.

Ανά πάσα στιγμή, θα έπαιρνε την μπάλα, θα έσκαγε δύο ντρίμπλες και δεν θα αρκούνταν σε ένα εύκολο σουτ. Του άρεσαν οι λόμπες, τα ψηλά σουτ που κατέληγαν στην πάνω γωνία.  Σαν αυτό το παρακάτω. Το έλεγε και ο ίδιος: “Λάτρευα να είμαι το κέντρο της προσοχής, ο πρωταγωνιστής. Ήθελα να διασκεδάζω τους ανθρώπους και το να κολλάω την μπάλα από τα 30 μέτρα στην πάνω γωνία ήταν ένας ωραίος τρόπος να το καταφέρνω”. 

Ο Λε Τισιέ είχε καταπληκτική τεχνική κατάρτιση και αντίληψη του παιχνιδιού.  Ήξερε που θα βρεθεί και πως θα εκμεταλευτεί τους συμπαίκτες του, δημιουργώντας ευκαιρίες για την ομάδα του. Είχε επίσης εκπληκτική αποτελεσματικότητα στα πέναλτι: 47/48. Το μοναδικό πέναλτι που είχε χάσει αποτελεί και την απόκρουση – παράσημο του τερματοφύλακα που το έπιασε. Δεν τα λέμε εμείς, ο ίδιος ο Μαρκ το έχει πει.

Ειρωνικό το γεγονός είναι ότι στις δύο διοργανώσεις που σήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών με την απουσία κλήσης του (Euro 1996 και Μουντιάλ 1998), η Αγγλία αποκλείστηκε στα πέναλτι. Ειδικά ο αποκλεισμός του από την ομάδα της τελικής φάσης στο Μουντιάλ τον πείραξε πολύ και δεν δίστασε να παραδεχθεί και ο ίδιος ότι δεν ξαναήταν ποτέ ο ίδιος παίκτης μετά από εκείνο το καλοκαίρι.

Κάπως έτσι πήρε το παρατσούκλι “Le God”. Ήταν ο Θεός των Αγίων, όπως αποκαλούνται οι οπαδοί της Σαουθάμπτον, όντας σε μια πόλη που συνδέεται με την θρησκεία. Ήταν ότι πλησιέστερο έχει δει αυτή η πόλη που να σχετίζεται με τα ουράνια. Μια πόλη που γούσταρε να βλέπει τους παίκτες της να ρίχνουν 6 γκολ στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με ένα από αυτά να μπαίνουν στην λίστα με τα τα πιο διάσημα του ήρωά της. Και την επόμενη βδομάδα θα βλέπανε πάλι ένα αντίστοιχο υπέροχο γκολ.

Μειονεκτήματά του ήταν προφανώς η τεμπελιά του και η σχεδόν ανύπαρκτη ταχύτητά του, στοιχεία που υπερκαλύπτονταν από την τεχνική του κατάρτιση και την ικανότητά του να διαβάζει το παιχνίδι. Δεν γούσταρε τις προπονήσεις, έπινε τις μπύρες του πριν τους αγώνες και κατά την διάρκεια αυτών τον έπιανε κατούρημα. Όπως κάθε γνήσιος Άγγλος ποδοσφαιριστής στα 90’ς, η διατροφή του ήταν σαβουριάσματα και χωρίς ωράριο. Ο συμπαίκτης του τότε Τιμ Φλάουερς το λέει ξεκάθαρα: “Οτιδήποτε ήταν λαχανικό ή φρούτο διαγράφονταν εξαρχής από το μενού του. Τα πάντα με κέτσαπ! Τα τσιπ πήγαιναν με όλα! Δεν ξέρω και πόσα κουτάκια κόκα κόλα έπινε την μέρα”.

Ιστορίες που δείχνουν την στάση του για το ποδόσφαιρο είναι αρκετές. Έχοντας κερδίσει τον τίτλο του καλύτερου νέου παίκτη το 1991, με 24 γκολ εκείνη την χρονιά, ο τότε προπονητής του Ίαν Μραντφουτ ανησυχούσε για τις αδυναμίες του περισσότερο παρά προσπαθούσε να εκμεταλευτεί τα χαρίσματά του. Η απόφασή του να χρησιμοποιεί δεξιά τον Λε Τισιέ δεν άρεσε καθόλου στον ίδιο, περιγράφοντας εκείνη την εμπειρία του εκείνη περίοδο με ένα λακωνικό “δεν ήταν αυτό που θέλω από το ποδόσφαιρο“.

Υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από αυτό που αφορά και την σχέση του με τον Μπράντφουτ που δεν τον γούσταρε λόγω της τεμπελιάς του. Γι’αυτόν τον λόγο τον υποβίβασε στις ρεζέρβες της ομάδας και προτιμούσε τον Πολ Μούντι, έναν επιθετικό που είχε παίξει στις μικρότερες κατηγορίες. Η ομάδα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και οι οπαδοί ζητούσαν την απόλυση του Μπράντφουτ. Δεν ήταν μόνο οι 8 ήττες σε 11 αγώνες, ήταν και ο παραγκωνισμός του αγαπημένου τους παίκτη. Ο προπονητής των αναπληρωματικών Ντέιβ Μέριγκτον ζήτησε απλά μια χάρη από το αφεντικό: να διαχειριστεί το θέμα με τον δικό του τρόπο, πράγμα που έγινε.

“Δεν τον έτρεξα ούτε τον πίεσα στην προπόνηση. Τον άφησα να παίξει μπάλα. Πολλοί λένε ότι ήταν τεμπέλης αλλά ξεχνούν το βασικότερο, ότι ήταν μια ιδιοφυία”, τόνισε ο Μέριγκτον. O Μπράντφουτ κατάπιε την περηφάνειά του και αποφασίζει να ρίξει ξανά μέσα τον Λε Τισιέ. Στο 60ό λεπτό σηκώνει τον Μούντι. “Ήταν για μένα σίγουρα” τονίζει ο ίδιος ο Λε Τισιέ. Η απάντησή του είναι οι δύο πρώτες γκολάρες που βλέπετε στο βίντεο. “Όταν σκόραρα η κάμερα έδειξε τον Μπράντφουτ και κατάλαβα να λέει στον Μούντι να κάτσει κάτω. 

Οι διαδοχικές γκολάρες του δεν έσωσαν τον Μπράντφουτ αλλά έφεραν τον Άλαν Μπολ. Ο δεύτερος με το που έφτασε μάζεψε τους πάντες και τους είπε: “Είτε σας αρέσει είτε όχι είναι ο καλύτερος της ομάδας εκατομμύρια περισσότερες φορές από όλους σας. Τα γκολ του θα μας δίνουν δύναμη. Είναι άχρηστος στο να κάνει τάκλιν και να τρέχει. Θα του δίνετε την μπάλα”.

Με προπονητή τον Άνταμ Μπολ σκόραρε 45 γκολ σε 64 αγώνες: “Ήταν σπουδαίο ότι δεν πίστευε στην μεγάλη διάρκειας προπόνηση. Ήταν τέλειο για μένα. Η ομάδα χτισμένη γύρω από εμένα, είχα την εμπιστοσύνη του προπονητή για την αξία μου και κάναμε μια ώρα καθημερινά μόνο προπόνηση. Στις 12.15 ήμουν για γκολφ. Του το ανταπέδωσα με το καλύτερο ποδόσφαιρο που έπαιξα ποτέ μου”. 

Για την δίαιτά του τα είπε ο συμπαίκτης του αλλά τα τόνισε και ο ίδιος: “Η δίαιτά μου ήταν φτωχή. Απολάμβανα τα fish και cheaps την νύχτα πριν από κάθε παιχνίδι και σιχαινόμουν την γυμναστική. Αλλά για τον Άνταμ όταν έπαιζες καλά το Σαββατοκύριακο, δεν τον ένοιαζε τι έτρωγες και τι έκανες στην προπόνηση. Μια φορά μάλιστα με έπιασε το πρωί πρωί μετά από ξενύχτι σε κλαμπ. Περίμενα να με κράξει αλλά μου είπε ότι με τον τρόπο που έπαιζα θα μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα!”.

Αναμφισβήτητα αυτοί οι δύο προπονητές ήταν τα τέλεια παραδείγματα για το τι επιτρέπονταν και τι ήταν απαγορευτικό στο να διαχειρίζεσαι έναν τέτοιο παίκτη.

Όσο για τον λόγο που δεν πήγε ποτέ σε άλλη ομάδα, ενώ το 1990 είχε αρραβωνιαστεί και δεν ήθελε η γυναίκα του να μετακινηθούν στο Λονδίνο για λογαριασμό της Τότεναμ, ο πραγματικός λόγος που αρνήθηκε την δόξα και τα εκατομμύρια της Μάντσεστερ ήταν το πάθος του να αγωνίζεται για την Σαουθάμπτον.

“Έπαιζα όπως γούσταρα να παίζω και αν πήγαινα σε μεγαλύτερο σύλλογο το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορούσα να το κάνω. Ήξερα ότι δεν θα κέρδιζα μετάλλια και τίτλους αλλά όταν βρίσκεσαι σε έναν σύλλογο τέτοιου βεληνεκούς, το να παίζεις για 16 χρόνια στην Πρέμιερ Λιγκ μου έδωσε τόση χαρά όσο ένα μετάλλιο που θα κέρδιζα παίζοντας αλλού”. 

Έτσι απλά. Και επειδή είναι και Αγγλάρας (δεν είναι αλλά έγινε), έχει δηλώσει ότι ακόμη περιμένει κέρασμα από τον Σερ Άλεξ. Ο λόγος; Τα δύο γκολ του εναντίον της Γιουνάιτεντ κάποτε ήταν η αφορμή να απολυθεί ο Ρον Άτκινσον και να προσληφθεί ο Σερ Άλεξ.

Ένας υπέροχος τεμπέλης, ένας φανταστικός αρτίστας, ένας υπερπαίκτης σε έναν σύλλογο πολύ μικρότερο του τεράστιου ταλέντου του. Η αγγλική έκδοση του Ροναλντίνιο: όπου τα συστατικά παραλία, σάμπα, ήλιο και χαμόγελο αλλάζουν σε αγγλική παμπ, τσιγαρίλα, μπύρα και μουντάδα.

Ακόμη και σήμερα υπάρχει η απορία που θα μπορούσε να φτάσει αυτός ο παικταράς. Από την άλλη, οι οπαδοί κάθε ομάδας θέλουν να έχουν το είδωλό τους, τον Θεό τους. Στην Σαουθάμπτον τον είχαν και αυτός ήταν ο Le God.

ΠΗΓΗ cult24.gr