Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η εξομολόγηση
της Λείας Βιτάλη
κι ένα βιβλίο


Το ήθος και η καλλιτεχνική αξία της συγγραφέος Λείας Βιτάλη το γνωρίζουν όλοι.

Η αγαπημένη Ραφηνιώτισσα συνεχώς δημιουργεί. Αυτό είναι το οξυγόνο της ψυχής της. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι πως το 1970 είχε εκδώσει μόνη της ένα υπέροχο βιβλίο. Ας αφήσουμε όμως την ίδια να ... ''εξομολογηθεί''.

Το 1970 –σπουδάζοντας αλλά και δουλεύοντας συγχρόνως για την επιβίωση- είχα μαζέψει λίγα χρήματα και τύπωσα μόνη μου σε ενα συνοικιακό τυπογραφείο στα Εξάρχεια που κατοικούσα, μια μικρή ποιητική συλλογή. Από πολύ μικρή –πέντε ετών- είχα αρχίσει να λέω στους άλλους ιστορίες πριν ακόμη αρχίσω να γράφω. Και όταν με ρωτούσαν τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις έλεγα συγγραφέας (και άλλα έλεγα αλλά δεν είναι του παρόντος). Περνώντας τα χρόνια και μπλέκοντας με τις επαγγελματικές προτεραιότητες (δούλεψα σε δικηγορικό γραφείο, σε εφημερίδες και περιοδικά, στο ραδιόφωνο, έφτιαχνα χριστουγεννιάτικα κεριά και κάρτες και μπατικ που τα πουλούσα, ήμουν κειμενογράφος σε πολλές διαφημιστικές εταιρίες, μακετίστας, διορθωτής, παραγωγός, ύστερα ήρθε και η τηλεόραση και το σινεμά και το θέατρο). Και έφτασε το 1985. Ακόμη δουλεύοντας σε διαφημιστική εταιρία αποφάσισα να κυνηγήσω ξανά το όνειρό μου, που, αν και ήταν αφημένο, δεν ήταν ξεχασμένο. Εξέδωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα, το Άννα Χ. από τις εκδόσεις Οδυσσέας που με εμπιστεύτηκαν. Ύστερα το μυθιστόρημα το έκανα σενάριο και παίχτηκε στην τηλεόραση. Τότε ήταν που η αείμνηστη Μαρία Παπαδοπούλου (κριτικός τηλεόρασης στα Νέα), μισοειρωνικά μισοσοβαρά, με είχε αποκαλέσει Σιμόν ντε Μπωβουάρ της Ελλάδας. Από τότε έχουν περάσει πολλά βιβλία, κι άλλες σειρές, και πολλά θεατρικά έργα. Αλλά έχουν περάσει και σχεδόν 35 χρόνια συνεχούς δραστηριότητας στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και πολύ περισσότερα στον επαγγελματικό χώρο για την επιβίωση. Πριν λίγα χρόνια συνταξιοδοτήθηκα κανονικά –αν και δεν μου αναγνώρισαν τα ένσημα της τηλεόρασης διότι, λέει, είχα πολλά διπλά. Δεν τους ενδιέφερε ότι τα είχα δουλέψει. Και συνεχίζω να δουλεύω σαν συγγραφέας από τότε και να προσπαθώ συνεχώς να βελτιώνω τον τρόπο της γραφής μου και –κυρίως- τον τρόπο σκέψης μου.


Δεν παραπονιέμαι που δεν υπήρξα ποτέ «ευνοούμενη», θα μου ανέκοπτε την πορεία μου για την αυτοβελτίωση, λέω εκ των υστέρων. Δεν επιζήτησα ποτέ την εύνοια και δεν ζήτησα ποτέ χορηγίες και χάρες. Δεν θα μου δίνονταν άλλωστε γιατί δεν ανήκα σε κόμματα (συνεργάστηκα γιατί πίστεψα κάποτε σε κάποιο), σε ομάδες, σε συντροφιές. Στον καλλιτεχνικό χώρο στα πρώτα χρόνια με έλεγαν «αλεξιπτωτίστρια», και στον επαγγελματικό χώρο «κουλτουριάρα». Και για τους μεν και για τους δε ήμουν διαφορετική. Έμαθα να ζω μ’ αυτό και συνέχισα να δουλεύω όπως εγώ ήξερα. Πολύ, σκληρά, με μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Μη όντας κρατικοδίαιτη έπρεπε να δουλεύω πρώτον για να ζήσω τον εαυτό μου και δεύτερον για να ζήσω τους άλλους, τους κρατικοδίαιτους που ζούσαν από εμάς που δουλεύαμε. Έτσι ήταν τότε αλλά έτσι συνέχισε να είναι για χρόνια και μέχρι τώρα. 
Σε κάθε εκλογική περίοδο έχανα τους φίλους μου που υποστήριζαν διάφορα κόμματα. Έμαθα να λέω αυτό που σκέφτομαι και γι αυτό να υποψιάζονται οι άλλοι ότι ανήκω στο αντίπαλο κόμμα. Είμαι με όποιο κόμμα υποστηρίζει τη δουλειά και δουλεύει πραγματικά γι αυτό. Πιστεύω στη δουλειά. Θέλω να υπάρχει δουλειά. Έχω προσπαθήσει να δημιουργήσω δουλειές και για τους άλλους. Δεν τη φοβάμαι. Και είμαι πάντα έτοιμη να αντιμετωπίσω κατά μέτωπο τις δυσκολίες που θα παρουσιαστούν μέσα στη δουλειά. Περιμένω τη δουλειά για όλους. Γιατί πιστεύω ότι η δουλειά είναι μια από τις προϋποθέσεις της ευτυχίας. Ο σκοπός του ανθρώπου είναι η ευτυχία. Τα άλλα είναι εκ του πονηρού. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας».
Μετά τις εκλογές – που για άλλη μια φορά μας δίχασαν- περιμένω να μονιάσω ξανά με τους φίλους μου. Και να κάνουμε πως δεν υπήρξε ποτέ ο διχασμός. Και να είναι στ’ αλήθεια έτσι. Η μνήμη είναι ένας πολύτιμος σύμβουλος. Αλλά και το να ξεχνάς σε βοηθά να ξεπερνάς εμπόδια και να πηγαίνεις παρακάτω. 
Κατά τα άλλα θεωρώ μεγάλη νίκη τη μη ύπαρξη της Χρυσής Αυγής στη νέα Βουλή και άλλα αυτονόητα, όπως μια υπεύθυνη και σοβαρή αντιπολίτευση, που σημαίνουν πραγματική λειτουργία της Δημοκρατίας. Όσο για το μεγάλο μέτωπο του Πολιτισμού -με την ευρεία έννοια- δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει κανείς από τους ανθρώπους του που θα αρνηθεί να βοηθήσει σε μια χώρα που θεωρούμε ότι τον γέννησε.
Καλή επανένωση καλή νέα αρχή και καλό καλοκαίρι.