iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Πέμπτη - 28 Μαρτίου 2024

Γιώργος Κικής :
''Ελπίζω για τη Ραφήνα
που ονειρευόμαστε''


Είναι μεγάλη ευθύνη, ''βαριά η σκιά'' να είσαι πρόεδρος ενός ιστορικού συλλόγου μνήμης.

Ο Σύλλογος Τριγλιανών Ραφήνας έχει στο ''τιμόνι'' του τα τελευταία χρόνια έναν άνθρωπου που έχει αφοσιωθεί, έχει αποφασίσει να κάνει το καλύτερο δυνατό. Ο Γιώργος Κικής μιλάει στην ηλεκτρονική εφημερίδα iselida.gr σε μια ανθρώπινη συνέντευξη με ''πινελιές'' ψυχής.

Πώς αποφασίσατε να βγείτε στην ''πρώτη γραμμή"?
 
Εντελώς τυχαία! Ενώ γνώριζα την ύπαρξη του συλλόγου Τριγλιανών και ήμουν ανενεργό μέλος, βρέθηκα σε μία εκδήλωση από περιέργεια. Μόλις μπήκα στο Σπίτι των Τριγλιανών συγκινήθηκα τόσο που δάκρυσα. Μου θύμισε το σπίτι του παππού μου που ήταν ακριβώς το ίδιο, δύο δρόμους πάνω από εδώ. 'Ηταν η στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά. Οι κυρίες και στυλοβάτες του συλλόγου με αγκάλιασαν θερμά και έτσι στις εκλογές εξελέγην πρόεδρος όπου εδώ και τέσσερα χρόνια αγωνίζομαι καθημερινά. 
 
Μπαίνοντας στο Σπίτι ήταν σαν να βρεθήκατε στο παρελθόν μέσα από μία χρονομηχανή?
 
Έτσι ακριβώς. Για εμάς που μεγαλώσαμε σε τέτοια σπίτια είναι ένα ταξίδι. Ο παππούς μου, του πατέρας μου ο πατέρας δεν ήταν Τριγλιανός, αλλά Σμυρνιός και ήρθε από την Καισαριανή στη Ραφήνα για να εργαστεί, οπότε αγόρασε ένα σπίτι στον συνοικισμό. Η Τριγλιανή γιαγιά ήταν μητέρα της μητέρας μου η οποία ζούσε στο σπίτι μας. 
 
Είναι συγκλονιστικές οι ιστορίες των Μικρασιατών, των Κωνσταντινουπολιτών, για όσους έχουμε ρίζες εκεί και μας τις διηγήθηκαν οι παππούδες και οι γονείς. Σαν ένα παραμύθι...
 
Είπε μια μαγική λέξη Κωνσταντινούπολη. Όταν πήγα εκεί πριν από 9 χρόνια με την κόρη μου με το 3ο δημοτικό σχολείο σε μία άτυπη εκδρομή. Όταν βρέθηκα σε αυτό το παραμύθι είπα δεν ξαναπάω πουθενά αλλού, παρ ότι είχα γυρίσει όλη την Ευρώπη στα παιχνίδια της λατρεμένης μας ΑΕΚ. Το τήρησα από τότε και πηγαίνω στην Τρίγλια, στη Σμύρνη, στην Πόλη και πρώτα ο Θεός τον Ιανουάριο ελπίζω να ξαναβρεθώ για τα Άγια Θεοφάνεια με τον Πατριάρχη. Είναι  το Μικρασιάτικο αίμα που σε τραβάει. 
 
Είναι κάτι ιδιαίτερο πάντως να είσαι Μικρασιάτης, σαν να περπατάς σε ένα φωτεινό μονοπάτι που δεν θα χαθεί ποτέ...
 
Ευτυχώς για εμάς τους Μικρασιάτες, γιατί τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια έχει αναγνωριστεί αυτό το φως από τους πάντες. 
 
Αν δεν υπήρχαν τότε μετά τον ξεριζωμό, αυτοί οι άνθρωποι με κουράγιο, γενναιότητα, πείσμα και ελπίδα να παραμείνουν στο μη φιλικό περιβάλλον της Ελλάδας θα είχαν χαθεί όλα.
 
Κι όμως μπόρεσαν από τον πλούτο και τις απίστευτες περιουσίες που είχαν να ξεκινήσουν από το μηδέν ρακένδυτοι. Ορθοπόδησαν, παίρνοντας οι δικοί μας μια χέρσα γη με ένα έλος, το οποίο το αποξήραναν, για να δημιουργηθεί σιγά σιγά η σημερινή Ραφήνα που χαιρόμαστε.
 
Πού να φανταζόταν τότε εκείνοι οι άνθρωποι ότι η Ραφήνα θα αποκτούσε το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και θα ήταν δίπλα σε ένα τεράστιο αεροδρόμιο με όποια προβλήματα επέφερε αυτή η εξέλιξη? Θα την καθιστούσε μη ερωτεύσιμη. Μιλάμε κοινωνικά και όχι πολιτικά εννοείται...
 
Φυσικά η πολιτική είναι έξω από τη συζητησή μας. Σίγουρα κανένας από τους παλιούς που δεν ζούνε δυστυχώς. δεν φανταζόταν αυτή την εξέλιξη. Αλλά και η δεύτερη γενιά θλίβεται και προβληματίζεται από αυτά τα προβλήματα.  Εμείς η τρίτη γενιά αυτό προσπαθούμε, να την ξανακάνουμε ερωτεύσιμη όπως είπατε. 
 
Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Κάποιοι λένε ''ότι χάθηκε το τραίνο'' το 2004 με τους Ολυμπιακούς αγώνες...
 
''Τραίνα περνάνε'' συνέχεια. Θεωρώ πως μπορούμε να ανέβουμε στο επόμενο. Σήμερα η Ραφήνα δεν είναι ούτε χωριό, ούτε μεγάλη πόλη. Κάτι στη μέση. Έτσι όλοι πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο. Και οι γηγενείς και οι νέοι κάτοικοι που ήρθαν να ζήσουν στη Ραφήνα επειδή την αγάπησαν. 
 
Πολίτες και πολιτικοί όλοι μαζί να πάνε μπροστά αυτή την πόλη...
 
Ακριβώς. Εμείς να είμαστε αρωγοί στην προσπάθεια και οι κυβερνώντες να κάνουν έργα και να παίρνουν αποφάσεις για το καλό όλων. Ως πρόεδρος του συλλόγου Τριγλιανών επισημαίνω ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ γηγενών και νέων κατοίκων. Όλοι είμαστε ένα για την ομορφιά της Ραφήνας. Να ζήσουμε ανθρώπινα. 
 
Η Ραφήνα μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα κέντρο πολιτισμού και με τις εκδηλώσεις του δήμου αλλά και με τις εκδηλώσεις των συλλόγων, φυσικά και του ιστορικού συλλόγου των Τριγλιανών που αυτές τις ημέρες ανακαινίζει πλήρως το Σπίτι...
 
Οφείλω με την ευκαιρία που μου δίνετε να ευχαριστήσω δημοσίως τον μεγάλο εθνικό ευεργέτη Αθανάσιο Μαρτίνο, που ανταποκρίθηκε αμέσως στο αιτημά μας να ενισχύσει οικονομικά το έργο. Μέχρι το τέλος Νοεμβρίου πιστεύω πως θα έχει παραδοθεί.
 
Το ''μουσείο'' τι εκθέματα περιέχει?
 
Θα έχουμε κάποιες μεγάλες εκπλήξεις στο νέο κτίριο. Σήμερα στο Σπίτι της Τρίγλιας έχουμε εκθέματα από αντικείμενα, φωτογραφίες, φορεσιές, ρούχα και εικόνες που έφεραν οι παππούδες. Αλλά και τις νεότερες φορεσιές που έραψε ο σύλλογος πάνω στα πρότυπα της Προποντίδας. Μεγάλη αγάπη και πολλές μνήμες.
 
Σκεφτήκατε ποτέ να φύγετε από τη Ραφήνα?
 
Ποτέ! Εδώ γεννήθηκα κι εδώ θα μείνω ως το τέλος. Παρ ότι είχα δελεαστικές προτάσεις λόγω της δουλειάς μου να ζήσω αλλού είπα όχι. 

Ποιό θα θέλατε να είναι το αποτυπωμά σας όταν κάποτε φύγετε από τη θέση του προέδρου?
 
Είμαι ταγμένος στον σύλλογο, απ όπου κι αν βρίσκομαι. Θα ήθελα να μείνει η εξέλιξη ότι ο σύλλογος αναζωογονήθηκε με νέα παιδιά. Αυτή είναι η μεγάλη μου χαρά να βλέπω παιδιά του δημοτικού, του λυκείου, φοιτητές να έρχονται εδώ. Δεν είναι πια ένας γερασμένος σύλλογος. Έχουμε καταφέρει σε εθνικές εκδηλώσεις όπως το Άγιο Φως και η ημέρα Μικρασιατικής Μνήμης να μας ευγνωμονούν οι κυβερνητικοί παράγοντες, ανεξαρτήτου κόμματος και η Ομοσπονδία Μικρασιατικών Σωματείων που είμαστε πάντα η πολυπληθέστερη ομάδα που δίνει το παρών. 

Σκεφτήκατε ποτέ να μετακομίσετε από τη Ραφήνα?
 
Ποτέ! Εδώ γεννήθηκα κι εδώ θα μείνω ως το τέλος. Παρ ότι είχα δελεαστικές προτάσεις λόγω της δουλειάς μου να ζήσω αλλού είπα όχι. Έχω την άσβεστη ελπίδα ότι θα δούμε κάποτε, μακάρι σύντομα, τη Ραφήνα όπως την ονειρευόμαστε.
 
Ευχαριστώ πολύ.
 
Κι εγώ ευχαριστώ.
 
Συνέντευξη στον ΑΡΓΥΡΗ ΚΩΣΤΑΚΗ