iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018, ώρα 17:15. Το κινητό τηλέφωνό μου χτυπά, και με ενημερώνουν ότι έχει ξεσπάσει πυρκαγιά στην Νταού Πεντέλης και κατευθύνεται προς Καλλιτεχνούπολη. Από ένστικτο λέω αμέσως στους συναδέλφους μου, να με παραλάβουν και να κινηθούμε στην περιοχή που καίει η φωτιά.. Οι ώρες που ακολουθούν δεν περιγράφονται. Ώρες τρομακτικές, ατελείωτες. Η ώρα έχει πάει 19:30 και ήδη έχω ανταμώσει με την φονική πυρκαγιά 4 φορές. 4 φορές πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Αδυνατώ να πιστέψω αυτό που βλέπω, πρέπει να κάνω κάτι να το σταματήσω αυτό. Η ώρα περνάει. Έχει βραδιάσει για τα καλά. Η φωτιά επιτέλους σταμάτησε, μάλλον δεν σταμάτησε, απλά έφτασε στη θάλασσα, και ευτυχώς δεν μπορούσε να κάψει και το νερό! Προσπαθώ να κινηθώ στις περιοχές από όπου πέρασε η πυρκαγιά. Οι εικόνες που αντικρίζω με παραπέμπουν σε ταινία τρόμου, σε σκηνικό εμπόλεμης ζώνης. Ήδη σκέφτομαι τί θα αντικρίσω την επόμενη μέρα.

Οι επόμενες ημέρες ήταν μακράν οι χειρότερες της ζωής μου, και προσωπικά και υπηρεσιακά. Η επόμενη ημέρα της φωτιάς θα με στοιχειώνει πάντα. Δεν έχει νόημα να περιγράψω αυτά που αντίκρισαν τα μάτια μου, βάλτε την φαντασία σας να σκεφτεί ότι θέλει, μέσα θα πέσετε! Συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι που βγήκα σώος και αβλαβής την προηγούμενη ημέρα. Και όσο περνάνε οι ώρες, και οι εικόνες που αντικρίζω πληθαίνουν, τόσο περισσότερο νιώθω ευγνώμων προς το Θεό που με κράτησε σώο και όρθιο. Ζητάω δύναμη από Αυτόν να αντέξω, να μη λυγίσω. Έχω τεράστιο καθήκον και μεγάλο φορτίο να αντέξω πλέον. Οι μέρες που ακολουθούν, οι πιο δύσκολες, οι καταστάσεις που κλήθηκα να διαχειριστώ οι πιο δύσκολες, οι ιστορίες που άκουσα από πολλούς εκείνες τις ημέρες απίστευτες να τις συλλάβει ανθρώπινος νους. Έπρεπε όμως να αντέξω, γιατί ήταν καθήκον μου. Ήταν υποχρέωσή μου, να συνδράμω, να εξυπηρετήσω όποιον πολίτη χρειαζόταν το οτιδήποτε. Δεν με ενδιέφερε αν ήταν στο χέρι μου να τον βοηθήσω, αν ήταν αρμοδιότητά μου να του λύσω το πρόβλημα, απλά έπρεπε να το λύσω.

Οι συνάδελφοι μου και κυρίως η οικογένειά μου (το ελάχιστο έως καθόλου που τους έβλεπα εκείνες τις ημέρες) με κράτησαν όρθιο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω,. Δεν ξέρω αν οι ενέργειες μου είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξέρω όμως ότι έδωσα και την ψυχή μου αυτές τις μέρες. Ως άνθρωπος έφτασα πέρα από τα όρια μου. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, αυτά που είχα την ατυχία να ζήσω και να αντικρίσω εκείνες τις ημέρες να μην τα ζήσει ποτέ κανένας και πουθενά.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ''Πρωτοσέλιδο''