iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Το πιο δημοφιλές γρήγορο φαγητό στον κόσμο έχει αρχαίες ρίζες, και συγκεκριμένα από την εποχή του Αινεία, αποτελώντας και τότε ένα απλό και νόστιμο γεύμα για εκείνους που δεν είχαν πιάτα, ή που ήταν εν κινήσει.

Σύμφωνα με τον μύθο, λίγο μετά την άφιξή του στο Λάτιο, ο Αινείας και οι σύντροφοι του κάθισαν κάτω από ένα δέντρο και χρησιμοποιούσαν λεπτές πίτες σαν πιάτα για το γεύμα τους, πασπαλίζοντας τις με μανιτάρια και βότανα που είχαν βρει στο δάσος.

Αλλά η πίτσα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δημιουργήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα εξαιτίας της μεγάλης φτώχειας. Εκείνη την εποχή υπήρχε έντονη αστυφιλία και το 1748 η πόλη είχε φτάσει τους 400.000 κατοίκους.

Καθώς η αστική οικονομία δεν μπορούσε να αντέξει τόσο κόσμο, αυξανόταν και ο αριθμός των φτωχών. Οι πιο φτωχοί ήταν γνωστοί ως «λαζαρόνοι», επειδή η ζαρωμένη εμφάνισή τους έμοιαζε με εκείνη του Λαζάρου.

Οι δουλειές που έκαναν ήταν σκληρές, όπως αχθοφόροι, αγγελιοφόροι και εργάτες, ενώ κέρδιζαν ψίχουλα. Έτσι, οι περίπου 50.000 πάμφτωχοι, αναζητούσαν ένα εύκολο και φτηνό φαγητό για να τους «κρατά».

Η πίτσα ικανοποιούσε αυτήν την ανάγκη, ενώ χόρταινε και τις οικογένειες των φτωχών εργατών.

Αρχικά, δεν πουλιόταν σε καταστήματα, αλλά από πωλητές των δρόμων, οι οποίοι την κουβαλούσαν σε τεράστια κιβώτια και έκοβαν κομμάτια ανάλογα με τα χρήματα και την όρεξη του πελάτη.

Παράλληλα, οι φτωχές νοικοκυρές άρχισαν να φτιάχνουν πίτσες στο σπίτι τους, χρησιμοποιώντας φτηνά υλικά, όπως διάφορα είδη τυριών, σκόρδο, ντομάτες, λαρδί, ψάρια, και αλάτι.

Για πολύ καιρό, οι πίτσες ήταν περιφρονημένες από τους συγγραφείς βιβλίων για φαγητά. Συνδυασμένες με τη μεγάλη φτώχεια των «λαζαρόνων», συχνά χαρακτηρίζονταν «αηδιαστικές», ιδίως από ξένους επισκέπτες.

Το 1831, ο Σάμουελ Μόρς – εφευρέτης της τηλεγραφικής – περιγράφει την πίτσα ως  «είδος του πιο μανιώδους κέικ … που καλύπτεται με φέτες  ντομάτας και πασπαλίζεται με ψάρια, μαύρο πιπέρι και δεν ξέρω τι άλλα συστατικά. Μοιάζει με ένα κομμάτι ψωμιού που έχει βγει από αποχετευτικό αγωγό»…

Όλα αυτά άλλαξαν μετά την ενοποίηση της Ιταλίας. Το 1899 επισκέφθηκε τη Νάπολη, ο βασιλιάς Ουμπέρτο και η βασίλισσα της Σαβοΐας Μαργαρίτα.

Κουρασμένοι από τα περίπλοκα γαλλικά πιάτα που σερβίρονταν για πρωινό, μεσημεριανό γεύμα και δείπνο, ζήτησαν να τους ετοιμάσουν μερικές τοπικές σπεσιαλιτέ.

Ένας ντόπιος σεφ, έφτιαξε τρία είδη πίτσας: το ένα με λαρδί, γάλα αλόγου και βασιλικό. Το άλλο με μικρές σαρδέλες, και ένα τρίτο με ντομάτες, μοτσαρέλα και βασιλικό.

Η βασίλισσα ενθουσιάστηκε με τις γεύσεις και το αγαπημένο της ήταν το τελευταίο από τα τρία, το οποίο από τότε ονομάστηκε Μαργαρίτα, προς τιμήν της.

Η «σφραγίδα» έγκρισης της πίτσας από τη Μαργαρίτα, πήρε το φαγητό από το τραπέζι των φτωχών και το πήγε στα σαλόνια, ως κάτι που μπορούσε να απολαύσει μια βασιλική οικογένεια.

Επίσης, μεταμόρφωσε την πίτσα από ένα τοπικό φαγητό σε ένα εθνικό πιάτο, παρόμοιο με τα ζυμαρικά.

Παρ’ όλα αυτά, η πίτσα άργησε να μετακομίσει από τη Νάπολη. Η αρχική ώθηση δόθηκε από τη μετανάστευση. Από τη δεκαετία του 1930, οι Ναπολιτάνοι που πήγαιναν στον βορρά προς αναζήτηση εργασίας, έπαιρναν μαζί τους και την κουζίνα τους.

Αυτή η τάση επιταχύνθηκε από τον πόλεμο. Όταν στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων εισέβαλαν στην Ιταλία το 1943-44 και εντυπωσιάστηκαν από την πίτσα, την οποία ήθελαν να γεύονται και στην πατρίδα τους.

Ακολούθησε ο τουρισμός και, έτσι, το ταπεινό φαγητό έγινε μια παγκόσμια λιχουδιά με μεγάλες παραλλαγές κατά τόπους και χώρες.

Πηγή: Snoopit24