iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Συνέντευξη στον ΑΡΓΥΡΗ ΚΩΣΤΑΚΗ

 

Σίσσυ Κατσούδα. Διακεκριμένη συμβολαιογράφος. Πρόεδρος του συλλόγου ''Ιωνίδες''. Τοπική σύμβουλος Πικερμίου. Μια συζήτηση μαζί της έκρυβε τελικά πολύ συναίσθημα. Βαθιά ανθρώπινα νοήματα. Πολύχρωμες εικόνες. Ας τα μοιραστούμε όλα αυτά μέσω της ηλεκτρονικής εφημερίδας iselida.gr.

 

Είναι ξεκάθαρο. Οι Ιωνίδες δεν είναι κάτι απόμακρο. Ένας απλός σύλλογος γυναικών. Εκφράζει την προσωπική μου ιδιοτέλεια. Την ανάγκη να μοιραστώ. Δημιουργήθηκε στον ''πυρήνα'' της κρίσης. Μιας κρίσης οικονομικής, αλλά κυρίως αξιών. Αισθάνθηκα την ανάγκη να συμπορευτώ. Ναι μεν είναι ανθρωπιστικός σύλλογος, η αγάπη προς τον άνθρωπο. Αλλά είχα την ανάγκη να μοιραστώ, να ενισχύσω και να ενισχυθώ. Είναι ένα ''ρεύμα'' αγάπης. 

 

Είναι εντυπωσιακή η δράση ''ο άλλος άνθρωπος''. Ξεκίνησε ο ίδιος εγκλωβισμένος στην κατάθλιψη έχοντας χάσει τη δουλειά του και ψάχνοντας τρόφιμα ο ίδιος από τα σκουπίδια. Όταν σκέφτηκε να πάει στη λαική και να πάρει όσα είχαν πεταχτεί να τα  μαγειρέψει ξεκίνησε η άνοδος. Σήμερα σιτίζει 2000 ανθρώπους. Για εμένα λοιπόν αυτός ο άνθρωπος είναι παράδειγμα ζωής.

 

Όταν πηγαίνουμε στα νοσοκομεία παίδων με τις Ιωνίδες δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά, αλλά αυτά που κάνουμε είναι ικανά για να μας ρωτάνε τα παιδιά ''πότε θα ξανάρθετε''. Γιατί εκείνη τη στιγμή δίνουμε την ψυχή μας, αλλά ταυτοχρόνως παίρνουμε. Δεν μετριέται η αγκαλιά και το βλέμμα αγάπης των ανθρώπων. Είτε παιδιά είτε ηλικιωμένοι. Εκείνο το βλέμμα με κάνει πλουσιότερη. Οι Ιωνίδες με βοήθησαν να κοιτάξω μέσα μου. Και να βρω το σημαντικό. Δηλαδή να μοιράζομαι τη στιγμή. Γιατί μπορεί να είναι η τελευταία. Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο παντοτινής ζωής. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. 

 

Μεγάλωσα μέσα στο πλαίσιο του να δίνω. Είτε λόγω του επαγγέλματός μου, είτε λόγω της οικογενειάς μου, έχω τέσσερα παιδιά με τον συζυγό μου. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Όταν ταξινόμησα τις υποχρεώσεις μου κατάλαβα ότι κάτω απ  αυτό υπήρχε μια άλλη ανάγκη. Η ανάγκη του μοιράσματος. Όχι του οφείλω και πρέπει, αλλά του θέλω και μπορώ. Δεν ήμουν συνειδητοποιημένη από μικρή λοιπόν. Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα την ανάγκη μου. 

 

Αυτό είναι! Είναι φοβερό! Κάθε πρωί και κάθε βράδυ αν πιστεύεις, εγώ πιστεύω, πρέπει να προσευχόμαστε ευχαριστώντας τον Θεό που μας επέτρεψε να ζήσουμε άλλη μια ημέρα υγιείς. Να μπορούμε να ονειρευόμαστε και να αγαπάμε. 

 

Η μητέρα μου είναι 87 ετών και είμαι υπερήφανη που είμαι παιδί της. Χαρούμενη που ζει, γιατί κάθε στιγμή παίρνω από εκείνη όσο μπορώ περισσότερη εμπειρία ζωής. Έχουν να μας δώσουν πολλά σε εμπειρία. Αυτό λέμε και με τις Ιωνίδες. ''Εμείς έχουμε εμάς''. Εννοούμε ότι ''εγώ έχω εμένα''. Αν εγώ έχω εμένα συνειδητά τότε μπορώ. Αν και εσύ έχεις συνειδητά εσένα τότε μπορούμε να γίνουμε εμείς. Κι εμείς μπορούμε να παρασύρουμε κι άλλους και να γίνουμε μια άρρηκτη αλυσίδα.

 

Η υπερηφάνεια για ορισμένους συνάδει με τον εγωισμό. Είμαι υπερήφανη όχι γι αυτό που έχουμε δημιουργήσει, αλλά γι αυτές που είναι εκεί και μοιράζονται αυτό το όνειρο. Ναι είμαι υπερήφανη που ανήκω σε αυτή την ομάδα που ότι κάνει το κάνει με μια διάθεση να νοηματοδοτεί κάθε ενέργεια και δράση. Η πρόσφατη εκδηλωσή μας για τη βία κατά των γυναικών ήταν κατά την αποψή μου πρωτοποριακή για την περιοχή μας.

 

 

Όπου υπάρχουν άνθρωποι. 

 

Το ενστερνίζομαι. Οι Ιωνίδες δεν προσδοκούν τίποτα. Αυτή είναι η αποψή μου ως πρόεδρος. Όμως και όλο το διοικητικό συμβούλιο πιστεύει το ίδιο. Έχουμε αποδεχτεί το ονειρό μας. Θα φτάσουμε όπου μπορούμε. Έχω χτυπήσει πόρτες υπουργών για να βοηθήσουμε όπως μπορούμε. Στο νοσοκομείο παίδων για παράδειγμα πηγαίνουμε και παίζουμε, προσπαθούμε να προσφέρουμε χαρά στα παιδάκια που βρίσκονται εκεί με εισαγγελική εντολή απομακρυσμένα από την οικογενειά τους ή είναι ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Δεν υπάρχουν δομές γι αυτά τα παιδιά και φιλοξενούνται - νοσηλεύονται επισήμως - στο Παίδων. Όπου οι νοσηλεύτριες φυσικά δεν επαρκούν και δεν έχουν και ειδικές γνώσεις. Εμείς πάμε εκεί και δίνουμε ελπίδα. Επειδή τα παιδιά απαγορεύεται να βγούνε έξω, πηγαίνουμε εκεί τις δράσεις. Τον Καραγκιόζη, την Εσμεράλντα και τόσα άλλα.

 

Όσο δεν φαντάζεστε. Το χαμογελό τους κι ένα ευχαριστώ σαν ψίθυρος είναι το μεγαλύτερο δώρο. Μια αγνότητα. Με την ευκαιρία θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δυστυχώς παρεξηγήθηκα όταν ήμουν δημοτικός σύμβουλος, γιατί πολύς κόσμος νόμιζε πως εγώ χρησιμοποιώ ως μέσο, ως εφαλτήριο την ιδιοτητά μου για να ωθήσω τις Ιωνίδες, Ήταν άδικο για την προσπάθεια του συλλόγου.

 

Η ίδια η ζωή είναι ελπίδα! Αν δεν έχω ελπίδα δεν έχω ζωή. Η ζωή είναι αγώνας. Ελπίζεις κάθε ημέρα να ζεις για να αγωνίζεσαι. Να αγωνίζεσαι για να ζεις. Είναι ένας διαρκής αγώνας. Τα πάντα ρει. Όλα αλλάζουν. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα. 

 

Τίποτα δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Στο παρελθόν απογοητευόμουν. Τώρα δεν περιμένω τίποτα από κανέναν. Ό,τι μου δώσεις θα πω ευχαριστώ. Συνεπώς αν δεν μου δώσεις κάτι δεν θα με απογοητεύσεις, γιατί δεν περίμενα κάτι από εσένα. Δεν θα με πικράνεις. Αποδέχομαι τους άλλους όπως είναι.

 

 

 

Εθελοντισμός. Παιδεία. Καλλιέργεια. Κουλτούρα. Πολιτισμός.

 

 

Στην πρώτη μου συνέντευξη ως αυτοδιοικητικό στέλεχος που είχα κάνει μαζί σας πριν τρία χρόνια, με είχατε προειδοποιήσει ότι τα πάντα είναι πολιτική. Είχατε δίκιο. Για εμένα οι πολιτικοί οφείλουν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Τέτοιος πολιτικός θα ήθελα να είμαι. Δεν είμαι αλλά θα ήθελα. Όταν επέλεξα να αποχωρήσω από το δημοτικό και να μεταπηδήσω στο τοπικό συμβούλιο, ήταν διαφορετική η νομοθεσία, δίνοντας κάποιες αρμοδιότητες. Τώρα δεν έχουμε κάτι τέτοιο, αλλά πρέπει να πως πως έχουμε την υποστήριξη της Δημοτικής Αρχής. Επειδή κάνω και βάρδιες γιατί ο Θανάσης Αδαμόπουλος με έχει ορίσει αντιπρόεδρο, με επισκέπτονται λίγοι πολίτες, οι οποίοι έχουν ανάγκες και τους αφουγκραζόμαστε. 

 

Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευπρέπεια που σας διέπει.