iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ο Τόμας Μέρτον έχει πει ότι "η αγάπη είναι η πραγματική μας μοίρα. Δεν βρίσκουμε το νόημα της ζωής μόνοι μας. Το βρίσκουμε μαζί με έναν άλλον άνθρωπο".

Έτσι την ημέρα της εθνικής επετείου μνήμης του φονικού πύρινου ολέθρου, η ηλεκτρονική εφημερίδα iselida.gr, αφιερώνει στις 102 ανθρώπινες ψυχές που φτερούγισαν στο επέκεινα, ένα τρυφερό κείμενο νοσταλγίας για τον χαμένο Παράδεισο της νιότης μας. Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ.

 

Η παλιοπαρέα της παραλίας ο Μηνάς, ο Χάρης, η Μαρίνα, ο Νάσος, ο Χρήστος, η Μαίρη, ο Φόντας, ο Κώστας, η Ελένη, ο Γιάννης, ο ΄Αγγελος, η Εύη, η Ντέμη, ο Παναγιώτης, η Λήδα, ο Άγγελος, η Ρένα, η Ρίτσα, ο Νίκος, ο Λάμπρος, ο Βασίλης, ο Παύλος, η Κούλα και δεκάδες άλλα παιδιά που άφησαν στην άμμο το δικό τους αποτύπωμα ζωής. Αυτή η "γεώτρηση" που έκανα στην ψυχή μου και η βουτιά με την χρονομηχανή στα άδυτα του μυαλού μου με οδήγησε σε εκείνα τα καλοκαίρια του Γυμνασίου και του Λυκείου. Τις διακοπές της απόλυτης ευτυχίας.

 

Με τα μπουγέλα που γεμίζαμε τις πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ και καραδοκούσαμε στα σκαλιά του ξενοδοχείου «Bravo» (έχει γίνει ιδιωτική κατοικία) να κάνουμε μούσκεμα τον πρώτο άτυχο. Το ποδόσφαιρο στην παραλία (πρέπει να ήμασταν οι εμπνευστές του beach soccer και πριν τους βραζιλιάνους). 

Τι αλητόπαιδα ήμασταν! Ένα πρωί κατεβάσαμε στην παραλία από τα 90 σκαλιά μια παλιά πινακίδα στάσης των ΚΤΕΛ και τη στήσαμε στην άμμο περιμένοντας το λεωφορείο! Κι όμως, μια ηλικιωμένη - τι γλυκιά ανάμνηση- μας ρώτησε «πότε θα περάσει το λεωφορείο».

 

Θυμάμαι που κατεβάσαμε ένα παλιό τηλέφωνο και βάλαμε το καλώδιο στην άμμο - δήθεν να τηλεφωνήσουμε - μπροστά στα έκπληκτα μάτια των τουριστών του κάμπινγκ που πήραν γεύση από την ελληνική «τρέλα».

 

Ακόμη και τηλεόραση χωρίς μηχανισμό κατεβάσαμε στην παραλία και κάναμε διαγωνισμό για την καλύτερη μίνι - εκπομπή βάζοντας το κεφάλι μας μέσα στο κουτί. 

Και οι ατέλειωτες πλάκες στα σπίτια τα απογεύματα. Μάλλον, η κορυφαία είναι όταν μπήκαμε κρυφά στο σπίτι φίλου που κοιμόταν, ανοίξαμε τη ντουλάπα του, πήραμε όλα του τα εσώρουχα και τα κρεμάσαμε στο δέντρο της αυλής, ονομάζοντάς το «σωβρακιά». Όταν ξύπνησε έγινε χαμός από τα γέλια.

 

Και μετά ποδηλατάδα ως το Μάτι ή τη Λούτσα με τα σαραβαλάκια μας. Τυρόπιτα στη θρυλική «Δήμητρα», που έκλεισε κι αυτή, αξέχαστα πάρτι στις ταράτσες με χορευτική μουσική της δεκαετίας του '80 και τα πρώτα φλερτ.

 

Θερινό σινεμαδάκι με το μεθυστικό αγιόκλημα και το χαλίκι. Κι εκείνη η βραδιά που με το Γιάννη και το Χρήστο είδαμε μια ταινία Τσάκι Τσαν φορώντας ανά ένα τέταρτο τη μία και μοναδική ζακέτα, γιατί δεν υπολογίσαμε την ψύχρα.

 

Τους χορούς στις ντισκοτέκ - στην "Τροπικάλια" κυρίως και τις πλάκες στους τουρίστες που κρύβαμε στους θάμνους τα παπούτσια και τα σάνδαλά τους. Τα πρώτα «καμάκια» στις τουρίστριες, είχαμε ιδρύσει και οργάνωση, την περιβόητη «Οκτάπους», γιατί απλώναμε σαν τα πλοκάμια των χταποδιών.

 

Δεν είχαμε χρήματα, οι περισσότεροι, αλλά ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Μπορούσαμε να αγγίξουμε τα όνειρά μας. Ακόμη και τα δάκρυα ήταν χαράς. Τα δάκρυα του αποχαιρετισμού το Σεπτέμβριο γιατί άρχιζαν τα σχολεία και θα γυρίζαμε στην Αθήνα. Ή τα δάκρυα για την κοπέλα που μας παράτησε. Ξεχνάω πολλά ρε γαμώτο, που ούτως ή άλλως δεν θα χωρούσαν σε ένα μικρό κείμενο.

 

Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος που έζησα εκείνα τα καλοκαίρια με τους φίλους μου από την παραλία Κόκκινο Λιμανάκι. Δεν θα την εγκαταλείψω ποτέ. Γιατί η φωτιά μπορεί να έκαψε την φύση που έζησα από παιδί του δημοτικού. Το σπίτι που κατοικούσα. Αλλά δεν μπόρεσε να σβήσει τις εφηβικές αναμνήσεις μου. Δυστυχώς έκαψε το σπίτι του φίλου μου Μηνά που σε κάποιο πάρτι του, έδωσα το πρώτο μου φιλί σε κορίτσι. Αλλά δεν μπόρεσε να σβήσει τη γεύση από την τσιχλόφουσκα που μασούσε...