iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Πέμπτη - 28 Μαρτίου 2024

Ποινικοποιήθηκε
στη Ραφήνα ο
καφές με φίλους! Ίντριγκα


Τον μεσαίωνα έκαιγαν τις ''μάγισσες'' στην πυρά. ''Μάγισσες'' βεβαίως μόνο στα μάτια της Ιεράς Εξέτασης.

Της εξουσίας της εποχής. Όμως η εξουσία είναι πάντα η ίδια ανά τους αιώνες. Το ίδιο και οι ''μάγισσες''. Η ή ''μάγοι''. Ένα ζοφερό τοπίο διαμορφώνεται δυστυχώς στη Ραφήνα και το Πικέρμι με εξιλαστήρια θύματα επαγγελματίες δημοσιογράφους κυρίως. Αλλά και φωτορεπόρτερ, αρθρογράφους ή και όσους παριστάνουν τους δημοσιογράφους. Ούτως ή άλλως δυστυχώς η κοινωνία δεν μπορεί να διαχωρίσει πλέον αυτόν τον ''χυλό''. Οπότε όλοι είμαστε στην ίδια μοίρα. Δυστυχώς.

Στο έτος λοιπόν 2018 που πολιτικοί και πολίτες στις προηγμένες χώρες, στον κανονικό πλανήτη βλέπουν τις εικόνες όπως είναι στην πραγματικότητα εδώ στη Ραφήνα και το Πικέρμι επικρατεί μια άλλη ''αλήθεια''. Η ''αλήθεια'' του καφέ και της ταβέρνας. ''Είδα τον Αργύρη να τρώει σε ταβέρνα με τον Μώρο". Γεγονός και υπαρκτά πρόσωπα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις με άλλους ανθρώπους. Το συμπέρασμα όσων δεν ''πάνε'' τον Μώρο πολιτικοί ''φίλοι'' γιατί φοβούνται ότι θα τους '''φάει'' την εκλόγιμη θέση στις δημοτικές εκλογές και πολιτικοί ''εχθροί'' γιατί θέλουν να χτυπήσουν μέσω αυτού τη Δημοτική Αρχή, αλλά και τον ίδιον είναι τα ίδια. ''Γλύφει τον δημοσιογράφο για να τον προωθεί, χαρτζιλικώνει τον δημοσιογράφο για να τον προσέχει". Το ίδιο όμως και για τον δημοσιογράφο. "Γλύφει τον Μώρο για να του δίνει αποκλειστικές ειδήσεις, χαρτζιλικώνεται από τον Μώρο για να τον προσέχει". Όλοι αυτοί οι ανόητοι ξεχνάνε ότι δημοσιογράφοι και αυτοδιοικητικοί είναι πάνω απ όλα άνθρωποι. Με κοινωνική ζωή. Με ανάγκη για ανθρώπινη επικοινωνία. Με φιλική διάθεση. Ορίστε που καταντήσαμε ως κοινωνία, να ''απολογείσαι'' επειδή ήπιες καφέ, έφαγες σε ταβέρνα ή πήγες σινεμά με κάποιον που τυγχάνει να είναι και πολιτικός. Παναγία μου!

Το ίδιο και με τον Δαμιανό Φαφούτη, τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης. Τον άνθρωπο τον γνωρίζω 12 χρόνια. Έχουμε βγει άπειρες φορές να μιλήσουμε να πιούμε καφέ, να πάμε σινεμά. ''Σας τάλεγα" είπε κάποιος ηλίθιος τις προάλλες. "Είναι μαζί του". Ακούτε... ''είναι μαζί του". Λες και "είμαι" με τον Δράκουλα! Ή είμαι συνεργάτης του. Ή ο Δαμιανός είναι φίλος μου τόσα χρόνια περιμένοντας το 2019 που - πιθανότατα - θα είναι υποψήφιος δήμαρχος για να τον βοηθήσω. Παναγία μου!

Διατηρώ άριστες - κυριολεκτικά άριστες σχέσεις - τουλάχιστον έως σήμερα με την πλειονότητα των αυτοδιοικητικών του δήμου Ραφήνας Πικερμίου. Πέραν της ανθρώπινης πολιτισμένης γνωριμίας, μας συνδέει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Εμπιστεύονται έναν επαγγελματία δημοσιογράφο εδώ και χρόνια για την εντιμότητα και το κύρος του. Ας βγει αμέσως δημοσίως προκαλώ ειλικρινά κάποιος απ αυτά τα ονόματα να διαψεύσει την αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό που έχουμε εδώ και χρόνια. Τυχαία η σειρά για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, αρχίζοντας με τους πρώην δημάρχους Ανδρέα Κεχαγιόγλου και Γιώργο Χριστόπουλο, τον τέως Βασίλη Πιστικίδη (με τα όποια κατά καιρούς μικροπαραπονά του) και τον νυν Βαγγέλη Μπουρνούς. Και από τους τέσσερις έχω πάρει όχι μόνο μία αλλά από δύο συνεντεύξεις και πάνω και αυτό λέει πολλά. Οι πρώην πρόεδροι του δημοτικού συμβουλίου Κώστας Μυτιληναίος και Δημήτρης Μισοκοίλης (ειδικά ο Δημήτρης είναι μέσα στην καρδιά μου), ο νυν Κωνσταντίνος Μώρος ένας ωραίος άνθρωπος και λαμπρός επιστήμονας, οι πρώην αντιδήμαρχοι Θωμάς Αραπκιλής, Θωμαίς Αρβανιτίδου, Ιωσήφ Πικουλίδης, Γιώργος Κοκκόλης, οι νυν Δήμητρα Τσεβά, Γιώργος Χαχολάκης, Σάββας Αραπκιλής, Παναγιώτης Καλφαντής και Αντώνης Παλπατζής (με τις χαριτωμένες γκρίνιες του καμιά φορά). Ο Συμπαραστάτης του Δημότη Αντώνης Παυλίδης (αληθινός Κύριος) και η Βασιλική Μπέκα από τη ΔΕΑΠ. Οι πρώην πρόεδροι του ΔΟΠΑΠ Παύλος Μπατάλης και Γιώργος Δουβίτσας, φυσικά και ο νυν Σπύρος Λουκάτος ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Οι δημοτικοί σύμβουλοι - σχεδόν όλοι από το παρελθόν, την τελευταία εικοσαετία, και από το παρών συμβούλιο πάλι σχεδόν όλοι. Φυσικά υπάρχουν και πέντε έξι που θεωρώ ανίκανους και επικίνδυνους για το μέλλον των παιδιών και τους βδελίσσομαι ως πολιτικούς όχι ως ανθρώπους. Ωστόσο στο πλαίσιο της αστικής ευγένειας αναγκάζομαι να τους χαιρετώ. Γι αυτό δεν γράφω τα ονόματα αυτών που εκτιμώ και με εκτιμούν, γιατί οι υπόλοιποι αυτομάτως σημαίνει ότι είναι οι επικίνδυνοι ή έχουν εκλεγεί ελέω ''τζακιού".

Αν προσθέσω και όλους ανεξαιρέτως τους προέδρους του Οργανισμού Λιμένος Ραφήνας από τον Φίλιππο Κονταξή, τον αείμνηστο Νίκο Δημητρόπουλο, τον Γιώργο Ορκόπουλο και τη νυν διευθύνουσα σύμβουλο Κατερίνα Αδαμοπούλου (σπάνιος άνθρωπος σε καλλιέργεια και ήθος) ή τους διοικητές του Τμήματος Ασφαλείας, τον τ. Αριστείδη Χρυσανθόπουλο και τον νυν Δημήτρη Δελτσίδη που κοσμεί το Σώμα, τότε η ''βεντάλια'' των επαφών μου δεν θα μου επέτρεπε όχι να πιω καφέ με αυτούς, αλλά να μη βγαίνω ούτε από το σπίτι μου. Με βάση τη ρατσιστική λογική του παραλόγου ότι "αφού μιλάει με αυτόν είναι εχθρός μας". Αν βέβαια αυτός που μιλάω τον βλέπουν όντως σαν εχθρό τους. Για παράδειγμα (τυχαίο) κάποιος δεν ''γουστάρει'' την κ. Αδαμοπούλου. Αν με δει να συζητάω στο γραφείο της (χωρίς να ξέρει καν ο μωρός τι συζητάμε, αν είναι δηλαδή θέματα θρησκείας, Πίστης ή ποίησης) θα είμαι κι εγώ αυτομάτως εχθρός του. Αντιθέτως αν μιλάω με έναν φίλο του - της θα με θεωρεί αυτομάτως φίλο του (κι ενδεχομένως να μην τον γνωρίζω καν).

Ξέρω πολύ καλά, ορισμένων βλέπω και τις εκφράσεις στα πρόσωπα, που θεωρούν ότι με αυτό το κείμενο κάνω δημόσιες σχέσεις. Αν ήξεραν πόσο λάθος κάνουν θα ζητούσαν γονυπετείς συγνώμη. Εδώ θα μου πείτε "ποινικοποίησαν" της αδελφική μου σχέση με τον Σπύρο Λιβαθινό που έχω την "ατυχία" να είναι πιθανότατα, υποψήφιος δήμαρχος Μαραθώνα. Που είναι στην οικογενειά μου και είμαι στη δική του από όταν ήμουν 11 ετών! Που τον ένιωθα αδελφό - και είναι - ακόμη κι όταν ζούσε η αδελφή μου. Άλλο όμως η φιλία και άλλο η δημοσιογραφική δεοντολογία και η είδηση. Αυτό δεν αντιλαμβάνονται στον μικροκοσμό τους.

Γιατί όπως είπε ο κορυφαίος διανοητής όλων των εποχών, ο Αργεντίνος Αντόνιο Πόρτσα, "δίνουμε ένα όνομα και μετά δεν ξέρουμε τι όνομα να δώσουμε στο όνομα".

Επίλογος γιατί μάλλον κούρασα με ένα προσωπικό θέμα, που όμως ''παίρνει μπάλα'' και τους άλλους ανθρώπους που ασχολούνται με τα μέσα ενημέρωσης. Ονομάζομαι Αργύρης Κωστάκης και δεν χρωστάω ούτε ένα ευρώ σε κανέναν. Είμαι 54 ετών και ζώ κατ επιλογή (γιατί δυστυχώς δεν γεννήθηκα αλλά ήρθα ευτυχώς γρήγορα) σε αυτό το ευλογημένο από τον Θεό χωριό. Κατοικώ ευτυχισμένος σε ένα σπίτι που νοικιάζω εδώ και δεκαετίες. Σε αυτή την ηλικία γνωρίζω καλά και δεν κάνω ούτε έναν πόντο πίσω, ότι η μόνη αξία στη ζωή είναι η υγεία. Εννοείται η Πίστη, η αγάπη στον συνάνθρωπο και τα ζώα, η εργασία και οι φίλοι. Όλα τα άλλα είναι γι αυτούς τους δυστυχισμένους που νομίζουν ότι όταν με δούνε - γιατί θα με δούνε δεν κρύβομαι - να πίνω καφέ με τον Δαμιανό Φαφούτη ''κάτι συμβαίνει''. Ή όταν με δούμε να τρώω με τον Κωνσταντίνο Μώρο - γιατί θα με δούνε δεν κρύβομαι - ''κάτι μαγειρεύω". Έως τις δημοτικές εκλογές του 2019 θα πίνω καφέ, θα τρώω και θα κάνω παρέα με όλους. Με όλους όπως κάνω πάντα. Από όλες τις παρατάξεις. Γιατί είμαι κανονικός άνθρωπός. Και όχι φοβικός ή εκβιαστής. Και ας θεωρούμαι ''μάγος" από ορισμένους που θέλουν να με ρίξουν ''στην πυρά'' όπως τον Μεσαίωνα.

Προσωπικά και συνεπώς η ηλεκτρονική εφημερίδα iselida.gr που έχω την ευθύνη της διεύθυνσης ειδήσεων πιστεύουμε ακράδαντα στην παλιά σχολή της δημοσιογραφίας. Με αυτή ξεκίνησα, με αυτή μεγάλωσα και με αυτή βιοπορίστηκα με εντιμότητα και αξιοπρέπεια 33 χρόνια. Λέτε την τελευταία δεκαετία πριν τη σύνταξη να ''πουληθώ" για ένα χαρτζιλίκι και να ξεφτιλιστώ για ένα κέρασμα σε μία ταβέρνα; Ξεχάστε το, όσοι ευελπιστείτε να γίνει η iselida.gr Γραφείο Τύπου των φιλοδοξιών ή των συμφερόντων σας. Αλλά από την άλλη δεν είναι και φιλανθρωπικό ίδρυμα έτσι; Μη ξεχνιόμαστε ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ζούνε οικογένειες από τη λειτουργία της.

Με την ευκαιρία, οι αείμνηστοι γονείς μου με έμαθαν ότι από του Αγίου Πνεύματος και μετά ευχόμαστε καλό καλοκαίρι!