Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό ψαροχώρι ζούσαν δύο βασιλιάδες. Οι δύο βασιλιάδες είχαν στην αυλή τους από ορισμένους στρατηγούς, ο καθένας τους δικούς του. Όλα ήταν καλά, ώσπου οι δύο βασιλιάδες - κανείς δεν ξέρει το γιατί που ήταν ένα επτασφράγιστο μυστικό κρυμμένο σε ένα μπαούλο στον πάτο της θάλασσας - αν και έμεναν στο ίδιο παλάτι, δεν ήταν πια όπως παλιά. Ο λαός τους το ήξερε αυτό και λυπόταν, αλλά δεν μπορούσε να γίνει κάτι. Μια νύχτα ένας από τους στρατηγούς του "βασιλιά 2" ας τον πούμε, του ζήτησε να καθαιρέσει έναν στρατηγό του "βασιλιά 1" ας τον πούμε. Το γιατί είναι αδιάφορο, έτσι γίνεται στους διαδρόμους και στα κλειστά δωμάτια της εξουσίας. Ο βασιλιάς 2 αφού υπέβαλε το αίτημα στον βασιλιά 1, έκανε και κάποιες βολιδοσκοπήσεις σε δύο λοχαγούς, μήπως θέλουν να γίνουν στρατηγοί στη θέση του στρατηγού που θα...έφευγε. Ο ένας είπε όχι, ο άλλος είπε ναι. Όταν κατάλαβε "τι παίζει" ο βασιλιάς 1 που είχε και το τελικό πρόσταγμα καθώς ήταν ο βασιλιάς 1, όλα έμειναν στον αέρα. Ο στρατηγός που ζήτησε την αποπομπή του άλλου στρατηγού - και το είχε σίγουρο - έκανε πίσω ολοταχώς, ο στρατηγός που δεν αποπέμφθηκε κέρδισε και "πόντους", οι δύο λοχαγοί ο ένας κέρδισε κι άλλο την εκτίμηση που είχε ήδη του λαού, ενώ ο άλλος "έπεσε στα μάτια" του λαού. Όσο γιά τους δύο βασιλιάδες συνέχισαν τον δύσβατο δρόμο της εξουσίας. Παράλληλα ο στρατηγός που θα ...έφευγε έκοψε την καλημέρα στον βασιλιά 2 μετά από 40 χρόνια. Κάπως έτσι θυμάμαι κι εγώ το παραμύθι που μου είχε πει ο δικός μου παππούς όταν ήμουν μικρός. Ελπίζω να μην έκανα κάποιο λάθος στην αφήγηση ή να μην ξέχασα κάτι σημαντικό. Αν υο θυμηθώ θα στο πω άλλη φορά. Έτσι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Ο Αντωνάκης όμως ήδη ροχάλιζε από τα μισά του μάλλον βαρετού παραμυθιού. Καληνύχτα...