iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ήταν 1η Μαΐου του έτους 1976, που το νήμα της ζωής ενός "ωραίου" Έλληνα, /του ποιητή και πολιτικού/ Αλέκου Παναγούλη, κόπηκε μια για πάντα, σε ηλικία 36 ετών.

Μάιος του 1976. Για την ακρίβεια, ξημερώνει Πρωτομαγιά. Το τηλέφωνο της Αθηνάς Παναγούλη χτυπά. «Είσθε η κ. Παναγούλη;», τη ρωτά μία ανδρική φωνή. «Ναι», απαντά. Η φωνή την ενημερώνει ότι ο γιος της, ο βουλευτής Αλέξανδρος Παναγούλης, είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Σπεύδει στο νοσοκομείο μαζί με ένα φίλο του. Τρέχει στο χειρουργείο. «Είμαι η μητέρα του», λέει στον γιατρό που συναντά μπροστά της. «Δεν μπορείτε να μπείτε», της απαντά. Εκείνη σταματά. «Γιατρέ, μήπως είναι νεκρός;». «Κυρία Παναγούλη, εγώ απλώς διαπίστωσα τον θάνατό του».

Η Αθηνά Παναγούλη καταρρέει. Μια καθαρίστρια μουρμουρά: «Παναγιά μου, τι έχει να γίνει αύριο που φάγανε το παιδί». Ξημερώνει. Η Αθήνα βοά συνθήματα: «Ο λαός δεν ξεχνά, οργανώνεται, νικά», «Ο Παναγούλης ζει».

Δεκαεφτά ώρες αργότερα, στην Αθήνα φθάνει η σύντροφός του, η διάσημη Ιταλίδα δημοσιογράφος Oriana Fallaci. Μπαίνει στο νεκροτομείο.

«Ήταν το ίδιο σαν να ήθελα να ζεστάνω ένα μαρμάρινο άγαλμα με το σχήμα, τα χαρακτηριστικά και τη θύμηση αυτού που ήσουν ως πριν από δεκαεφτά ώρες, και μια ανίσχυρη οργή με διαπέρασε, μια βεβαιότητα με τη γεύση του μίσους: δεν σε είχαν σκοτώσει τυχαία, δεν σε είχαν σκοτώσει από λάθος, σε είχαν σκοτώσει, για να μην τους ενοχλείς πια», γράφει στο βιβλίο Ένας άντρας (εκδ. Εξάντας) που αφιέρωσε στον Αλέκο Παναγούλη.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο άνθρωπος που είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο παρολίγον τυραννοκτόνος, είχε βρει τον θάνατο στην αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης, στις 1:58 π.μ. Άλλοι μιλούν για δυστύχημα και άλλοι για μια προμελετημένη δολοφονία. Είχε στα χέρια του μέρος των αρχείων της ΕΣΑ. Σύμφωνα με τη Fallaci, επρόκειτο να προβεί σε σοβαρές αποκαλύψεις για τις σχέσεις κορυφαίων πολιτικών με τη Χούντα.

Στις 2 Ιουλίου του 1976, θα γινόταν 37 ετών.

Έχουν περάσει 48 ώρες μετά τον θάνατό του, όταν η Fallaci βρίσκει κάτω από το προσκέφαλό του ένα χαρτάκι με τα λόγια του Σωκράτη προτού θανατωθεί. «Είναι πλέον ώρα να πηγαίνουμε, εγώ μεν για το θάνατο, εσείς δε για τη ζωή, ποιοι από τους δύο πάνε προς το καλύτερο, μόνο ο Θεός το ξέρει». Υπάρχει και ένα ποίημά του. Ένας στίχος γραφεί: «Το τέλος μου θα 'ρθει έτσι όπως το θέλουν αυτοί που έχουν την εξουσία».

Ο Αλέκος Παναγούλης (1939-1976) ήταν αξιωματικός του στρατού ξηράς, με σπουδές στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου. Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάστηκε στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.

Στις 13 Αυγούστου, του 1968, αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο με εκρηκτικά στη Βάρκιζα, αλλά απέτυχε για μια λεπτομέρεια δευτερολέπτου. Συλλαμβάνεται, καταδικάζεται «εις θάνατον», αλλά κάτω από τις διεθνείς αντιδράσεις φυλακίζεται και εκεί αρχίζει ίσως ο μεγαλύτερος αγώνας του. Μπροστά στα απίστευτα βασανιστήρια αυτός βγάζει γλώσσα στους βασανιστές του, τους δείχνει ότι δεν φοβάται τίποτα, ούτε το θάνατο ούτε τα μαρτύρια και βρίσκει διέξοδο στην ποίηση, η οποία θα γοητεύσει ακόμη και τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι.

Την ανάκρισή του ανέλαβε ένας από τους πλέον διαβόητους βασανιστές, ο ταγματάρχης Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, ενώ το ίδιο βράδυ κατέφτασε επειγόντως από τη Δράμα, όπου βρισκόταν, ο διοικητής της ΕΣΑ και αργότερα οργανωτής της προδοσίας της Κύπρου, αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Ιωαννίδης. Ο Α. Παναγούλης, σε συνέντευξή του στην Καθημερινή μετά τη μεταπολίτευση, ανέφερε μεταξύ άλλων για τον Ιωαννίδη:

«Ύστερα από αυτή την πρώτη φορά, τον ξαναείδα στις 28 Αυγούστου, δηλαδή 15 μέρες αργότερα. Ήταν στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου με είχαν πάει πληγιασμένο, σε κωματώδη κατάσταση, επειδή αρνιόμουν να πάρω τροφή. Μετά συνήλθα από το κώμα, με είχαν αλυσοδεμένο στο κρεβάτι. Ο Ιωαννίδης ζύγωσε, μαζί με τον αρχηγό των βασανιστών μου, τον Θεοφιλογιαννάκο, κι αμέσως ο Θεοφιλογιαννάκος ρίχτηκε επάνω μου φωνάζοντας: "Μίλα. μίλα ή θα σε κάνω να μιλήσεις εγώ. Μην πιστέψεις ότι θα γλυτώσεις, επειδή είσαι στο νοσοκομείο". Μην έχοντας τη δύναμη να του απαντήσω, τον έφτυσα στο πρόσωπο. Ο Θεοφιλογιαννάκος απάντησε με μια φοβερή γροθιά. Το αίμα άρχισε να τρέχει από το στόμα κι από τη μύτη μου, μα ο Ιωαννίδης σήκωσε το χέρι, σάμπως αγανακτισμένος ή σα να ήθελε να τον σταματήσει και είπε: "Φαίνεται δεν έμαθες ακόμα πως ένας στους εκατό χιλιάδες δεν μιλάει κι αυτή είναι η περίπτωσή του". Έπειτα στράφηκε σε μένα, και πάντα ψύχραιμος και ήρεμος, πρόσθεσε: "Θα σε τουφεκίσω"...».

Ήταν ένας άνθρωπος αντισυμβατικός, ένας ιδεολόγος, που δεν άντεχε την τυραννία, δεν έκανε εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια.

Για όσους τον γνώρισαν ήταν απλώς ένας άγιος με πάθη. Θα γίνει σύμβολο. Το βιβλίο που υπέγραψε η Οριάνα Φαλάτσι με τον τίτλο «Ένας άντρας» θα τον τοποθετήσει παγκοσμίως δίπλα στους αγίους των εξεγερμένων, όλων αυτών που δεν άντεχαν την καταπίεση των λαών τους.

Πηγή: fb Κάρυ Γκλεζάκου