iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Πολλά θα γραφτούν και θα ειπωθούν και φέτος για  το πολυδιάστατο και  αρκετές φορές  αθέατο έγκλημα της βίας κατά των γυναικών που έχει εξελιχθεί σε μάστιγα για την κοινωνία μας, τον πολιτισμό μας αλλά και την ίδια την οικονομία. Ένα έγκλημα που έχει πάρει ακόμη πιο τρομακτικές διαστάσεις την περίοδο της καραντίνας.

Πολλές φορές πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά, ότι είναι πολύ μακριά μας.

Και όμως η βία κατά των γυναικών είναι δίπλα μας. Πολλές φορές και στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον μας. 

Είναι ένα πρόβλημα που δεν γνωρίζει κοινωνικούς, γεωγραφικούς, οικονομικούς ή πολιτισμικούς περιορισμούς. Δεν έχει χρώμα, μορφωτικές, ή θρησκευτικές προτιμήσεις.

Η βία κατά των  των γυναικών μπορεί να είναι λεκτική βία, οικονομικός εκβιασμός, σεξουαλική ταπείνωση, ξυλοδαρμός, τραυματισμός, βιασμός, και όχι μόνον… Μια αληθινή «έκθεση ωμοτήτων».

Σύμφωνα με τις έρευνες μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρώπη έχει πέσει θύμα έμφυλης βίας, από την ηλικία των 15 και άνω. Δεν μπορούμε, όμως, να μην προβληματιστούμε όμως για τον «σκοτεινό αριθμό» των γυναικών που υφίστανται κακοποίηση, ακόμη και καθημερινά, αλλά δεν φθάνουν ποτέ στο σημείο να την καταγγείλουν. Ίσως γιατί αποδέχονται την κατάσταση ως «φυσική», εσωτερικεύοντας το πρόβλημα. Έτσι, «βοηθούν» άθελά τους τον θύτη να συνεχίζει να αποφεύγει τις ευθύνες του.

Δυστυχώς, στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο δεν υπάρχουν οι συνήθεις δικαιολογίες για παθογένειες τέτοιας μορφής και τέτοιας κλίμακας. Παθογένειες που η σύγχρονη ελληνική κοινωνία αδυνατεί να ελέγξει ικανοποιητικά.

Ίσως αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο είναι η υποψία ότι δεν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο. Ότι η κοινωνία μας επιτρέπει, αν όχι υποθάλπει, τέτοια φαινόμενα. Γιατί στο πρόβλημα της γυναικείας κακοποίησης, βρίσκει κανείς γνωστά «συστατικά», ευρέως διαθέσιμα γύρω μας. Η γυναίκα σταθερά τοποθετείται ακόμη και σήμερα μερικά σκαλοπάτια χαμηλότερα από τον άνδρα, στην κοινωνική ιεραρχία των φύλων.

Διαπιστώσουμε καθημερινά ότι παλαιολιθικά στερεότυπα του ισχυρού άνδρα - «κυνηγού» και της γυναίκας - «θηράματος» επιβιώνουν στην καθημερινότητά μας. Ακραίος ανταγωνισμός και αντικοινωνικές συμπεριφορές, με στόχο κυρίως τη γυναίκα, εμποτίζουν τον καθημερινό μας πολιτισμό.

Βομβαρδιζόμαστε διαρκώς από σεξιστικά μηνύματα μέσα από το λόγο και την εικόνα. Τα μηνύματα είναι τόσα πολλά που τα θεωρούμε «φυσικά».

Στους τοίχους της πόλης μας βρίσκει διέξοδο η ανώνυμη γλώσσα του έμφυλου «μίσους». Η γηπεδική συμπεριφορά αμαυρώνεται από συνθήματα έμφυλης βίας που ακυρώνουν την εξίσωση «αθλητισμός ίσον πολιτισμός».

Όμως, όλα αυτά έχουμε μάθει να τα αγνοούμε. Είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί η κοινωνία μας όταν προσπαθεί να εκφράσει την οργή της, όταν παρεκτρέπεται από την «πολιτική ορθότητα». 

Το ψηφιακό σύμπαν προσφέρει νέα μέσα και γλώσσες για να εκφραστεί και πάλι ένας smart σεξισμός, για να βρουν trendy έκφραση οι βίαιες παραφυάδες του. Τα θύματα: μικρά και μεγαλύτερα κορίτσια, νέες και μεγαλύτερες γυναίκες. Ο ψηφιακός εκφοβισμός αποκαλύπτει όχι μόνον τη βία του θύτη, αλλά και την τρωτότητα του θύματος, που δημιουργεί και αναπαράγει η ίδια η κοινωνία μας. Οι αυτοκτονίες νέων κοριτσιών που έπεσαν θύματα ψηφιακού εκφοβισμού δεν έχουν τίποτε το trendy.

Όμως, το παιχνίδι της «αντιπαλότητας» των φύλων παίζεται και σε κάθε σχολικό προαύλιο. Άραγε, πόσο βαθιά ριζωμένα στην παιδική ψυχή είναι τα λόγια που ανταλλάσσουν με πάθος μικρά αγόρια και κορίτσια, με όλη την παιδική τους αθωότητα. Και πόσα από αυτά θα γίνουν στάσεις ή πράξη στην ενήλικη ζωή

Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα σημάδια της βίας γύρω μας, και να μη διστάζουμε να μιλήσουμε γι’ αυτά. Όπου κι αν τα ανακαλύψουμε.

Δεν έχουμε περιθώριο να κάνουμε τα «στραβά μάτια». 

Πρέπει να γίνουμε περισσότερο καταγγελτικοί. Οφείλουμε να αγανακτούμε όταν βλέπουμε άνδρες να ταπεινώνουν και να εξευτελίζουν τη σύντροφο, τη σύζυγο, τη συνοδό τους, ή την κόρη τους για να την… συνετίσουν, να την… επαναφέρουν στην τάξη. Μια προσπάθεια που ίσως κορυφωθεί στις ιδιωτικές στιγμές.

Οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε αν διαπιστώσουμε ότι μια ιστοσελίδα χυδαιολογεί και προσβάλλει το γυναικείο φύλο. Οφείλουμε να ανησυχούμε αν στο περιβάλλον μας, στη γειτονιά μας, υποπτευόμαστε ότι γυναίκες κακοποιούνται με τον οποιοδήποτε τρόπο ή εξαναγκάζονται σε σεξουαλική ή άλλης μορφής εκμετάλλευση.

Οφείλουμε ακόμη να καταγγείλουμε τον μικρό-ή μεγάλο-καθηγητή που εκβιάζει τη φοιτήτρια με «όπλο» τη βαθμολογία. Πρέπει να εξοργιστούμε και όταν ακούμε μεγαλοσχήμονες να εκφράζουν το σεξισμό τους. Όπου κι αν βρίσκονται, ακόμη και στη Βουλή.

Δεν υπάρχουν πρόσωπα ταμπού στο θέμα της βίας.  

Η πολιτεία από την πλευρά της έχει εδώ και χρόνια δημιουργήσει ένα δίκτυο δομών υποστήριξης των γυναικών που πέφτουν θύματα βίας, με 48 συμβουλευτικά  και 20 ξενώνες φιλοξενίας σε όλη την Ελλάδα που είναι είναι έτοιμο να υποδεχθεί όποια ζητήσει βοήθεια. Το δίκτυο αυτό λειτουργεί ταυτόχρονα με την  γραμμής SOS 15900, η οποία λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα όλο το χρόνο όπου κάθε γυναίκα μπορεί να απευθυνθεί για άμεση ψυχολογική ή κοινωνική υποστήριξη.

Για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών δεν αρκεί η προσπάθεια για μια ημέρα ή για λίγους μήνες. Είναι μια αργή και επίπονη διαδικασία εξέλιξης και εκπαίδευσης. Είναι ένα πρόβλημα που όλοι μαζί, κράτος, Κοινωνία των Πολιτών, διαμορφωτές κοινής γνώμης, κοινωνικοί ηγέτες, μέσα μαζικής ενημέρωσης, λειτουργοί της εκπαίδευσης, μπορούμε συντονισμένα να αντιμετωπίσουμε.

Χρειάζεται η ειλικρινής δέσμευση όλων μας. Για να μπορέσει η μητέρα μας, η αδελφή μας, η κόρη μας, εμείς οι ίδιες, να απολαμβάνουμε το αυτονόητο δικαίωμα στην υγεία, την ασφάλεια, το σεβασμό και τη ζωή.

Ανοχή στη Βία κατά των Γυναικών, σημαίνει Συνενοχή. 

Και αυτό μπορεί να σταματήσει μόνο με τη βοήθεια όλων μας, ανδρών και γυναικών.

Η Βάσω Κόλλια είναι 1η επιλαχούσα βουλευτής Νέας Δημοκρατίας Ανατολικής Αττικής

Φιλική ολιγόλεπτη επίσκεψη στα Γραφείο της Διευθύνουσας Συμβούλου του Οργανισμού Λιμένος Ραφήνας Δέσποινας Γκικάκη πραγματοποίησε η Βάσω Κόλλια.