iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Τα ρούχα του ήταν χιλιομπαλωμένα...

Τα παπούτσια του τρύπια...

Πολλοί θαρρούσαν πως ήταν ζητιάνος...

Μα κείνον δεν τον ένοιαζαν αυτά ...

Οι φίλοι του έκαμαν έρανο να τού πάρουν καινούρια φορεσιά..

Κείνος μοίραζε το μηνιάτικό του στους φτωχούς, έστελνε στην οικογένειά του στη Σκιάθο και κρατούσε όσα χρειαζονταν για να πληρώνει το μικρό δωμάτιο που ζούσε, ένα κρεβάτι, μια καρεκλα, ένα τραπέζι όλο το βιος του, να πληρώνει για ένα πιάτο φαΐ και για μπόλικα τσιγάρα...

Και πολύ κρασί. Μόνα τούτα τού άρεσαν. Να πίνει και να καπνίζει.

Και τον έβλεπαν στο καφενεδάκι με τα χέρια πλεγμένα, ριγμένα στην ποδιά του, ολοένα να σκέφτεται και να πίνει.

Μπορεί να συλλογιόταν πως πέρα από την εφημερίδα, βιβλίο με τα γραφτά του δεν είδε ποτέ, μήτε εγκωμιαστική κριτική άκουσε.

Όμοια και όταν περπατούσε.Πάντα το κεφάλι χαμηλωμένο. Μοναχικός.Ντροπαλός.Μην ενοχλήσει κανένα.

Ετσι αθόρυβα πέθανε στα 59 του χρόνια, απο πνευμονία. Μήτε στο γιατρό ήθελε να πάει.Μην γίνει βάρος σε κανέναν.

Μετά το θάνατό του εκδοθηκαν και τα βιβλία του.Και γράφτηκαν και εγκωμιαστικές κριτικές.

Για τον κυρ Αλέξανδρο.

Που θα μοσχομύριζε κερί.Γιατί έτσι πρεπει να είναι οι άγιοι.

Πέθανε μια μέρα σαν αυτή το 1911.