Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
Πάντως γεγονός είναι πως το 2017, ένας δημιουργικότητας άνθρωπος, ο διάσημος ηθοποιός Άντονι Χόπκινς αποκάλυψε ότι διαγνώστηκε με το σύνδρομο Άσπεργκερ, μια μορφή συμπεριφοράς, που περιλαμβάνεται στον όρο «αυτισμός», μόλις το 2014, στα 77 του χρόνια.
ΠΗΓΗ spotlightpost.com
Ο ηθοποιός δημοσίως δήλωσε πως η μη διάγνωση του συνδρόμου, τον έκανε μοναχικό και δυστυχή για μεγάλο διάστημα της ζωής του. «Δεν μπόρεσα ποτέ να εγκατασταθώ πουθενά. Προκαλούσα προβλήματα, ειδικά στα πρώτα μου χρόνια. Δεν πάω σε πάρτι. Δεν έχω πολλούς φίλους», πρόσθεσε. Ο Άντονι Χόπκινς μεγάλωσε σε μια δυσλειτουργική, περιθωριακή οικογένεια, ενώ πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε σχολικά περιβάλλοντα που ήταν το παιδί χωρείς όνομα, εκείνος που δέχονταν εκφοβισμό χωρίς καμία προστασία.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πορτ Τάλμποτ της Ουαλίας στις 31 Δεκεμβρίου του 1937, ως το μοναχοπαίδι του Ρίτσαρντ Χόπκινς, ενός φούρναρη, και της συζύγου του Μούριελ, που δεν έβγαινε εύκολα απ το σπίτι της. Αν και σπούδασε πιάνο και μπορούσε να σχεδιάζει καλά, ο Χόπκινς δεν ήταν καλός μαθητής και απεχθάνονταν τις εξετάσεις. Από το Πορτ Τάλμποτ, ήταν και ο διάσημος σταρ Ρίτσαρντ Μπάρτον. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ο Χόπκινς, συναντά τον Μπάρτον, του παίρνει αυτόγραφο και αποφασίζει να παρατήσει το σχολείο και να γράφει σε ένα μάθημα θεάτρου σε μια τοπική Αδελφότητα Νέων. Με δεξιοτεχνία στο πιάνο, κέρδισε υποτροφία στο Κολλέγιο Μουσικής και Δράμας του Κάρντιφ, όπου σπούδασε για δύο χρόνια. Μετά από δύο χρόνια στρατιωτικής θητείας, ο Χόπκινς εργάστηκε στο θέατρο. Το 1961 έλαβε υποτροφία στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο της Αγγλίας. Μετά την αποφοίτησή του το 1963, ο Χόπκινς εργάστηκε σε πολλά διαφορετικά θέατρα πριν υποβάλει αίτηση στο διάσημο Εθνικό Θέατρο το 1965. Λέει πως έγινε ηθοποιός περισσότερο για να ξεχάσει πληγές της καθημερινότητας του, μέσα απ το όνειρο της ζωής άλλων. Στα 54 του και με την ταινία Η σιωπή των αμνών, και το πρώτο του Όσκαρ, έγινε θρύλος. Ένας θρύλος που έκανε κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία σημείο υπεροχής του.
Ο Άντονι Χόπκινς υπήρξε για πολλά χρόνια εξαρτημένος από το αλκοόλ. Έχανε τον έλεγχο, ξεσπούσε βίαια σε ξένους, έβριζε το κοινό, διάλυσε τους γάμους και τις σχέσεις του. Είναι περήφανος, πλέον, ως απόλυτα «καθαρός» από το 1975, σχεδόν 47 χρόνια. Αποφάσισε να κόψει το ποτό, όταν ξύπνησε σε ένα εξαθλιωμένο δωμάτιο μοτέλ, κάπου στην Αριζόνα, ενώ ζούσε στο Λος Αντζελες, χωρίς να θυμάται πως και γιατί βρέθηκε εκεί. Σύμφωνα με το AutismKey, τα άτομα που πάσχουν από Άσπεργκερ έχουν κανονικές δεξιότητες μνήμης, αλλά εστιάζουν μόνο σε ότι τα ενδιαφέρει πολύ και αυτό ίσως ήταν η κινητήριος δύναμη του Χόπκινς ώστε να γίνει ο σπουδαίος ηθοποιός που γνωρίζουμε.
Κατά τη διάρκεια του Amistad το 1977, ο Άντονι Χόπκινς έμαθε έναν επτασέλιδο μονόλογο, πυκνό σε συναισθήματα, έννοιες και φυσικά λόγο και τον ερμήνευσε σε μία μόνο λήψη! Ο σκηνοθέτης Στίβεν Σπίλμπεργκ έμεινε κατάπληκτος, ώστε μετά άρχισε σε ένδειξη σεβασμού να αναφέρεται στον ηθοποιό ως Σερ Άντονι αντί για Τόνι, που τον αποκαλούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ως φαινόμενο επίσης χαρακτηρίστηκε το ότι σε διάστημα δεκαεπτά μηνών εμφανίστηκε σε διακόσιες παραστάσεις δύο διαφορετικών έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ!
Ο Άντονι Χόπκινς παραδέχεται πως είναι εμμονικός με τη δουλειά του και πως για να μελετήσει ενα ρόλο αφοσιώνεται ολόψυχα. «Μου αρέσει να αποδομώ, να αναλύω σχεδόν σε ελάχιστα κομματάκια έναν χαρακτήρα, για να βρω τι τον κάνει να ξεχωρίζει και η άποψή μου δεν σχεδόν ποτέ ίδια με των υπολοίπων». Είναι επίσης γνωστός για το ταλέντο του στη ζωγραφική και στη ορχηστρική μουσική. Έλαβε τιμητικό τίτλο ως Διδάκτωρ Γραμμάτων από το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας και το 1993 ανακηρύχθηκε ιππότης του Στέμματος της Μεγάλης Βρετανίας. Διδάσκει υποκριτική στο Ruskin School of Acting στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Έμαθε επίσης να αφουγκράζεται τον εαυτό του και να μην τον πιέζει πολύ. «Πριν από χρόνια ήθελα να γίνω πλούσιος και διάσημος και να μπορώ να ζω άλλες ζωές. Μου συνέβησαν όλα! Με αμείβουν με περισσότερα χρήματα από όσα ονειρευόμουν ποτέ. Απλά καλύτερα δεν γίνεται».