iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ο κορυφαίος αθλητικογράφος των Times Ντέιβιντ Μίλερ τον χαρακτήρισε «Πυθαγόρα με ποδοσφαιρικά παπούτσια» εξαιτίας της ακρίβειας με την οποία συνήθιζε να πασάρει και να κινείται υπολογίζοντας την γεωμετρία των παικτών σε κίνηση. Ένα είδος «καλλιτέχνη-ποδοσφαιριστή».

Ο Ιπτάμενος Ολλανδός, Γιόχαν Κρόιφ

Μια από τις φιγούρες που άφησαν περισσότερο το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου.
Έχει κερδίσει τρεις φορές την Χρυσή Μπάλα, έχει κατακτήσει τέσσερα Κύπελλα Ευρώπης (τρεις φορές ως παίκτης και μία φορά ως προπονητής) και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο.
Έχει κατακτήσει εννιά πρωταθλήματα Ολλανδίας, πέντε πρωταθλήματα Ισπανίας (ένα ως παίκτης και τέσσερα ως προπονητής) και πολλά άλλα τρόπαια.
Έπαιξε 761 παιχνίδια στην καριέρα του, σημείωσε 428 γκολ και σέρβιρε 178 ασίστ.
Απόλυτα ταλαντούχος, δυνατός και ταυτόχρονα κοντρολαρισμένος.
Είχε αναλάβει σχεδόν όλους τους ρόλους στο γήπεδο.
Ένας ακούραστος εργάτης του ποδοσφαίρου, που μπορούσε να σώσει τη μπάλα στη γραμμή του τέρματος του και μετά, έχοντας ξαναπάρει την μπάλα στην κατοχή του, να συνεχίζει τη δράση του, φτιάχνοντας το παιχνίδι ή σουτάροντας απο την περιοχή του αντιπάλου.
Τον έβρισκες παντού μέσα στο γήπεδο.
Ένας εγκεφαλικός παίκτης αλάνας, μέσα σε ένα μεγάλο γήπεδο.

«Είχα μια γεμάτη και έντονη ζωή, σα να είχα ζήσει εκατό χρόνια»

Ο Κρόιφ έλεγε πως «από μικρός όλα τα ζούσα όπως ερχόταν, με καλές και κακές στιγμές.
Τα άσχημα, δεν είναι πάντα αποτέλεσμα λάθους, είναι συχνά σημάδια που σου λένε ότι πρέπει να αλλάξεις κάτι.
Αν μάθεις να το κοιτάς από αυτή την άποψη όλες οι εμπειρίες γίνονται θετικές.
Είναι μια στάση που σε κάνει πλούσιο.
Δεν σε προστατεύει από απογοητεύσεις, αλλά σε διδάσκει να μην είσαι λυπημένος.
Ευτυχώς επέζησα από κάθε αντιξοότητα και δεν είναι τυχαίο ότι είμαι επιθετικός»/
Βγαίνω μπροστά πάντα.

Σημαντικά λόγια που έχει πει ο Γιόχαν Κρόιφ

Η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που δεν νιώθω.
Αν κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και ντραπείς, δεν υπάρχει πια χώρος για τίποτα.
Ευτυχώς πάντα τα πήγαινα καλά με τον εαυτό μου.
Νομίζω ότι είμαι πιστό άτομο στους ανθρώπους που νοιάζομαι.
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η φιλία για μένα.
Είναι ωραίο να βλέπεις ότι εξακολουθώ να είμαι ένα πρόσωπο αναφοράς για τους νέους σήμερα.
Προφανώς έχω αξιοποιήσει τον περισσότερο χρόνο που έζησα.
Έδωσα την έμπνευση μου, η νέα γενιά θα με θυμάται.

Κάποτε με ρώτησαν πώς θα ήθελα να με θυμούνται σε εκατό χρόνια.
Ευτυχώς δεν χρειάζεται να ανησυχώ τόσο πολύ αφού δεν θα είμαι εκεί.
Αλλά αν πραγματικά πρέπει να απαντήσω, τότε θα ήθελα να με δουν ως υπεύθυνο αθλητή.
Δεν θα ήθελα να με κρίνουν μόνο ως ποδοσφαιριστή, επειδή μόνο δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια από τη ζωή μου, δεν φανερώνουν τον χαρακτήρα μου.
Το ποδοσφαιρικό ταλέντο μου το έδωσε ο Θεός, δεν χρειάστηκε να καταφέρω τίποτα για να το αποκτήσω.
Περιορίστηκα σε λίγη γυμναστική και πολλή διασκέδαση.
Το να πάω στη δουλειά για μένα σήμαινε να παίξω μπάλα, το θεωρώ περιουσία.
Γι’ αυτό και τα άλλα πράγματα που έχω καταφέρει στη ζωή μου έχουν μεγαλύτερο βάρος πάνω μου.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν με έχουν καταλάβει όλοι.
Αλλά δεν πειράζει…
Το μάθημα που πήρα είναι το εξής…
Θα σε βγάλουν τρελό και θα σε πολεμήσουν, μέχρι να σε αποκαλέσουν ιδιοφυΐα.

Ελευθερία και δρόμος 

Η ζωή του βασίστηκε σε δύο έννοιες… ελευθερία και δρόμος.
Στο όραμά του για το ποδόσφαιρο, ο παίκτης του δρόμου είναι ο καλύτερος.
Ο δρόμος είναι ένα υπέροχο σχολείο για την ανάπτυξη ενός αγοριού, γιατί μαθαίνει το βάρος των λέξεων, τη σημασία των κινήσεων και των συμπεριφορών.
Στα παιχνίδια ανάμεσα στις γειτονιές, μαθαίνεις να αντέχεις τα χτυπήματα των αντιπάλων.
Πράγματι ο παίκτης του δρόμου, έμαθε να μένει όρθιος γιατί αν πέσει ξέρει ότι θα τραυματιστεί.
Έμαθε τόσα πολλά από το δρόμο, που στην πραγματικότητα πίστευε ότι η μεγάλη του ικανότητα, ήταν να αποφεύγει τις επαφές.
Το ταλέντο του αναπτύχθηκε, γιατί ως παιδί μισούσε να επιστρέφει σπίτι με πληγές.
Με την ελευθερία που έχεις στο δρόμο, μπορείς να διαχωρίσεις τα σωστά πράγματα.
Μπορεί να ξεφεύγεις μερικές φορές από αυτά τα μέρη που μεγάλωσες, αλλά είναι αδύνατο να ξεχάσεις την καταγωγή σου.
Εμαθε ποδόσφαιρο στο δρόμο.
Η γειτονιά που έμενε ονομαζόταν ” Betondorp ” που σημαίνει τσιμεντένιο χωριό.
Ήταν γεμάτη κτίρια, εργατικές κατοικίες και όλα τα παιδιά περνούσαν πολύ χρόνο έξω από το σπίτι, παίζοντας μπάλα όπου ήταν δυνατόν.
Σε αυτό το περιβάλλον, είχε την ευκαιρία να σκεφτεί πως ο καθένας έχει τα μειονεκτήματά του, έτσι δούλεψε περισσότερο.
Το πεζοδρόμιο, για παράδειγμα, δεν είναι εμπόδιο, αλλά μια δυνατότητα για να εξασκηθεί στο ένα-δύο, ο τοίχος, ένα εργαλείο που χρησιμοποίησε για να βελτιώσει την τεχνική του.
Όταν η μπάλα αναπηδά σε διαφορετικές επιφάνειες, τότε πρέπει να μπορείς να προσαρμοστείς σε μια και μόνο στιγμή.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του συχνά έχει εκπλήξει το κοινό με τις ντρίπλες ή τις πάσες η τις φαντεζί ενέργειες.
Είναι κάτι που έμαθε όταν ήταν παιδί, παίζοντας μπάλα στο δρόμο, ανάμεσα σε πέτρες και λακκούβες.
Εκει έμαθε να έχει ισορροπία.
Αν παίξεις στο δρόμο και πέσεις, ματώνεις αλλά ο πόνος είναι κάτι που θέλεις να αποφύγεις, οπότε ενώ παίζεις, δεσμεύεσαι ωστε να μην πέσεις.
Αν ξέρεις να παίζεις κατω απο αυτές τις συνθήκες, μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση.

”Όταν προπονούσα τον Aγιαξ, έπαιρνα μερικές φορές παιδιά δέκα ετών, αλλά δεν τα πήγαινα στο γήπεδο, τα πήγαινα στο πάρκινγκ.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μαθαίνεις στο τσιμέντο.
Πρέπει να είσαι ενεργός μέσα στο παιχνίδι, πρέπει να μάθεις να κινείσαι γρηγορότερα απο τους άλλους και να αποφασίζεις πιο γρήγορα τι θα κάνεις με την μπάλα ή χωρίς αυτήν, να προσέξεις να μην πέσεις και βλάψεις τον εαυτό σου.
Πάνω στο τσιμέντο μαθαίνεις μερικές από τις βασικές πτυχές του παιχνιδιού.
Θέση, έλεγχο μπάλας, ταχύτητα και πάνω απ’ όλα συγκέντρωση.”