Όταν τον Αύγουστο του 1952 τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Στοκχόλμης στη Σουηδία έμεινε για πάντα μια γκρίζα κηλίδα.
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των αγώνων ήταν η νίκη του Τζόσι Μπαρτέλ από το Λουξεμβούργο, στη κούρσα των 1.500 μέτρων. Για τη συγκεκριμένη απόσταση, ο Μπαρτέλ δεν ήταν ανάμεσα στα φαβορί. Ο Γερμανός Βέρνερ Λούεγκ είχε γίνει πρόσφατα ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ και εθεωρείτο ως υποψήφιος για το χρυσό μετάλλιο. Συμμετείχαν επίσης ο επερχόμενος αστέρας της Βρετανίας Ρότζερ Μπάνιστερ (ο οποίος θα έτρεχε για πρώτη φορά το μίλι σε λιγότερο από 4 λεπτά, δύο χρόνια αργότερα) και ο πρωταθλητής των ΗΠΑ Μπομπ ΜακΜίλεν.
Ωστόσο, ο Μπαρτέλ νίκησε. Αυτή η νίκη είναι η μοναδική του Λουξεμβούργου στο στίβο, στη σύγχρονη ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, από το 1912 που δημιουργήθηκε η Ολυμπιακή Επιτροπή του.
Η νίκη αιφνιδίασε περισσότερο από όλους τους διοργανωτές. Έτσι, όταν ο Μπαρτέλ ανέβηκε στο βάθρο για το χρυσό μετάλλιο, η ορχήστρα δεν ήταν προετοιμασμένη για να παίξει τον εθνικό ύμνο του Λουξεμβούργου, γιατί κανένας δεν περίμενε ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Οπότε, αυτοσχεδίασαν παίζοντας ένα κομμάτι, ενώ ο Μπαρτέλ δεν μπόρεσε να κρύψει τα δάκρυα του από την απογοήτευση.
Αυτή η ιστορία επανέρχεται πάντα στο προσκήνιο, όταν στη ΔΟΕ συζητούν για σημαίες και εθνικούς ύμνους.
ΠΗΓΗ fb vangelis ciorafas