iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Βλέπω - δυστυχώς - μέσα στην καραντίνα καθημερινά ανθρώπους οι οποίοι έχουν «σπάσει». Κάποιοι οριστικά. Και κάποιοι, όντως, προσπαθούν συνειδητά να σηκωθούν. Δίνουν μάχη για το καλύτερο. Για τους ίδιους και την οικογένειά τους. Τους φίλους, τους συναδέλφους, τους γείτονές τους.

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος κάπου «πιάνεται», κάπου «πατάει» για να μπορεί να κοιτάξει ψηλά. Για να βγει δυνατότερος από τα συντρίμμια του.

Χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν, για κάποιο περίεργο τρόπο, εμένα μου δίνει δύναμη το παρελθόν για να μπορώ να ελπίζω στο μέλλον. Εννοώντας ότι αφού κατάφερα να επιβιώσω όντας γεννημένος σε μία μέση προς φτωχή οικογένεια για τα σημερινά δεδομένα, θα τα καταφέρω και τώρα με τη βοήθεια της Πίστης.

Το έχουμε ξαναπεί, τα παιδιά που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’60 και μεγάλωσαν καταλαβαίνοντας τον κόσμο τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, έζησαν με στερήσεις. Το χαρτζιλίκι του δίφραγκου που μας έδινε ο πατέρας (όποτε) ήταν πολυτέλεια. Σε δημόσια σχολεία μάθαμε γράμματα. Στις αλάνες και τους χωματόδρομους παίξαμε και γίναμε υγιείς ψυχικά και σωματικά.

Με προσευχή στο Θεό να τον ευχαριστούμε για το κάθε φως της μέρας που αντικρίζαμε και το κάθε πιάτο φαΐ που μαγείρευε η μητέρα και το κάθε μεροκάματο που έφερνε ο πατέρας. Δεν είχαμε ακριβά αθλητικά παπούτσια με ειδικές σόλες. Αλλά είχαμε αυτή την αχλή της αγάπης να μας σκεπάζει. Της εντιμότητας και της αθωότητας που ήταν τα σημεία των καιρών.

Τα παιδικά καλοκαίρια μπορούσαμε να περάσουμε όλη τη μέρα φορώντας το μαγιό και να παίζουμε στη θάλασσα. Με ένα σάντουιτς και δύο μπουκάλια νερό. Και μετά τα εφηβικά και τα πρώτα «αντρικά» καλοκαίρια. Η θρυλική γενιά της μαγικής δεκαετίας του ’80. Η γενιά των ταινιών του Ψάλτη, του Γαρδέλη και της Φίνου. Η γενιά του «βασικά καλησπέρα σας», «ρόδα, τσάντα και κοπάνα», «καμικάζι αγάπη μου» που γέμιζε ασφυκτικά τα σινεμά του τότε.

Τα πρώτα μας μηχανάκια, τα «γκαρελάκια» μετά τα ποδήλατα. Το μαλλί – χαίτη, τα παντελόνια μπάγκι, οι βάτες στα σακάκια, οι άσπρες κάλτσες με το μαύρο παπούτσι, όλη η ενδυμασία αγορασμένη από το υπόγειο Πανταζόνας στην Κάνιγγος. Οι ντισκοτέκ της εποχής. Η Σαν Λορέτζο στο Γέρακα, η Στέισον ουάν και η Βίντεο στην Πατησίων, η Μπαρμπαρέλα στη Συγγρού, η Βαλεντίνο στη Δεκελείας, η Τροπικάλια στο Μάτι, η Τζάκι Ο και η Άθενς στη Μιχαλακοπούλου.

Τα πρώτα μεθύσια με καμπάρι, μαρτίνι, φρουίτ παντς με αλκοόλ, μπύρα για τους πιο «νταήδες». Και στο πάνθεον της χορευτικής μουσικής Μόντερν Τόκινγκ, Γκαζέμπο, Άλφαβιλ, Τέιλορ Ντέιν, Γουάμ, Φάλκο, Ντουράν και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Αλλά και οι Έλληνες Μιχάλης Ρακιντζής με τον Σκραπ Τάουν, ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, ο Κώστας Μπίγαλης και συγγνώμη από τους άλλους που ξεχνάω…

Τότε μεσουρανούσαν τα «ηλεκτρονικά». Κάθε δρόμος κι ένα τέτοιο μαγαζί. Με πακ μαν, «τουβλάκια» και όλα τα παιχνίδια που παίζαμε με τις ώρες. Αρκεί να είχαμε χαρτζιλίκι και να είμαστε καλοί για να πάρουμε κι άλλες «πίστες».

Νύχτες με κατς στο γήπεδο Παναθηναϊκού. Με τον αείμνηστο Απόστολο Σουγκλάκο, την Κυπριακή λαίλαπα, τον μασκοφόρο Ντιμπέστια (τι ονόματα Παναγία μου) να μονομαχούν στο «κλουβί». Εμπειρία μοναδική όταν σαλτάραμε από τα κάγκελα της θύρας 4 με τον μεγάλο (25άρη) της εποχής «Γκαγκάριν».

Ήταν η εποχή της «αλλαγής» που επιτράπηκε τα αγόρια να έχουν μακριά μαλλιά (επιτέλους) ή τα κορίτσια να πετάξουν τις ποδιές και να φορέσουν μίνι (η χαρά των αγοριών).

Δεν είχαμε κινητά, αλλά στα ραντεβού μας ήμασταν κύριοι. Αν θέλαμε να μιλήσουμε στην κοπέλα μας (στα αγόρια τους οι κοπέλες) μακριά από τα αδιάκριτα αυτιά των γονέων στο σπίτι, πηγαίναμε στο περίπτερο της γειτονιάς και ρίχναμε δίφραγκο στο κόκκινο τηλέφωνο του ΟΤΕ. Κι αν η γραμμή είχε παράσιτα παίρναμε το μηδέν για να καθαρίσει.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η δεκαετία του ’80 μόνο μηδέν δεν πήρε σε συναισθήματα και δημιουργία αναμνήσεων. Άλλωστε, ήταν μία δεκαετία που έμεινε στην ιστορία για τη μοναδικότητά της. Ακόμη και το κιτς ήταν ανεπανάληπτο. Ήταν μια δεκαετία που η νεολαία βγήκε δυνατότερη.

Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα κάνει και η σημερινή…