Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
Δευτέρα - 06 Μαΐου 2024
Τον Ιούλιο του 1976 ήμουν 12 χρονών. Οι γονείς μου νοίκιαζαν ένα δυαράκι στον πρώτο όροφο στην οδό Μητσοπούλου 20 στου Γκύζη.
Το πρωί μόλις ξυπνούσα έπινα το γάλα μου, έβαζα ένα σορτσάκι κι ένα μπλουζάκι, πάντα αθλητικά παπούτσια γιατί ή θα παίζαμε μπάλα ή θα τρέχαμε ή θα κάναμε ποδήλατο, οπότε οι σαγιονάρες ήταν απαγορευτικές. Ο πατέρας είχε φύγει από τις επτάμισι για την Εθνική Λυρική Σκηνή όπου ήταν προιστάμενος και η μητέρα ετοίμαζε το φαγητό. Ένα φιλί και η καθημερινή ευχή ''στην ευχή του Θεού και της Παναγίας''.
Είτε είχαμε δώσει ραντεβού στην πλατεία Γκύζη, είτε στο δασάκι της Ευελπίδων , είτε στην αλάνα της Νορντάου, είτε περνούσαμε σπίτι σπίτι και με το σύνθημα ''ιαί- ιαί'' - αν δεν δεν θέλαμε να χτυπήσουμε το κουδούνι - ξεκινούσαμε το ατέλειωτο παιχνίδι.
Μπάλα με τις ώρες με αυτοσχέδια δοκάρια (ό,τι βρίσκαμε), μακριά γαιδούρα, κρυφτοκυνηγητό, φυσοκάλαμα που παίρναμε (μάλλον κλέβαμε) από οικοδομές ή αγοράζαμε ή μας χάριζαν οι ιδιοκτήτες στα καταστήματα με ωδικά πτηνά. Ξέρετε αυτά τα πλαστικά που κάθονται πάνω τα πουλάκια στα κλουβιά. Τα στολίζαμε με... στόχαστρο, κουτάκια από σπίρτα για λαβή και κάναμε χωνάκια - βέλη με καρφίτσες οι πιο ''αλήτες'', ή μικρά στραγάλια ή ό,τι μας κατέβαινε και σημαδεύαμε ''όποιον πάρει ο χάρος''.
Χαρτάκια ποδοσφαιριστών από τις γκοφρέτες με ρολάρισμα ή πέταγμα στον τοίχο, αμάδες με μπαζ, παράμπαζο κλπ και ''έπαθλο'' περιοδικά, χαρτάκια, αυτοκινητάκια ή το χαρτζιλίκι. Κουκουναροπόλεμο στο δασάκι με το φαρμακείο μόνιμο προορισμό στο τέλος...
Εννοείται όταν ''σκάγαμε'' από τη δίψα μπουκάραμε στις οικοδομές ή σε αυλές και πίναμε από το λάστιχο.
Δεν υπάρχει παιδί της παλιοπαρέας μου στου Γκύζη που να μην έχει κάποια μικρή ''τρύπα'' από σημάδι κουκουναριού στο τριχωτό του κεφαλιού. Ποδηλατάδα με τρελές διαδρομές καμιά φορά (ακόμη και ως τη Ραφήνα και το Ζούμπερι). Ναι ''σπόροι'' 10 έως 14 ετών να πηγαίνουμε με τα ποδήλατα για μπάνιο στη Ραφήνα! ''Ειδικές'' αποστολές για να ταίσουμε και να βάλουμε νεράκι στα αδέσποτα σκυλάκια στο πεδίον του Άρεως, αλλά και μπουγελώματα, ''μπιζ'', πήδημα από σκαλιά, ο νικητής φυσικά από όσο πιο μεγάλο ύψος. Η παιδική χαρά δεν ήταν το καλυτερό μας, αλλά όταν πηγαίναμε ''του δίναμε να καταλάβει''. Κούνια, τσουλήθρα, μονόζυγο, τραμπάλα...
Και το μεσημέρι λίγη ξεκούραση - αναγκαστικά για τις ώρες κοινής ησυχίας 2 με 5 - φαγητό, λίγη κουβέντα με τον πατέρα που είχε γυρίσει από τη δουλειά και μετά ξανά παιχνίδι. Τα βράδια σουβλάκι στην πλατεία, καλαμάκια με ψωμάκι ''καρφωτό'' που είχε ψηθεί στα κάρβουνα, μια μερίδα πατάτες ρεφενέ και σφαλιάρες όταν κάποιος πήγε να ''κλέψει'' περισσότερες, παγωτό από το περίπτερο ''ρε κλείστε το ψυγείο θα φύγει η ψύξη'' φώναζε ο περιπτεράς και η πολυτέλεια του θερινού σινεμά ''Δήμητρα'' και ''Άρπα'' να κρυφοιτάξουμε από την κουρτίνα ή με ''σκάλα'' ο ένας πάνω στον άλλο με βάρδιες.
Το πρόγραμμα είχε και κατς στο γήπεδο του Παναθηναικού με Σουγκλάκο, Τιμπέστια, Κυπριακή Λαίλαπα, Μασκοφόρο Τίγρη που στην αρχή φοβόμασταν, αλλά μετά ξέραμε ότι είναι πλάκα. Αφού μας το έλεγαν και οι ''μεγάλοι'' που μας έβαζαν μέσα τσάμπα λέγοντας στον πορτιέρη στην είσοδο πως είμαστε παιδί του, ανιψιός του ή μικρός αδερφός.
Το βράδυ 10,11 ''ψόφιοι'' από την κούραση επιστροφή στο σπίτι για λίγη τηλεόραση (όποιος τυχερός είχε) και ύπνο. Μάχη με τον λοχία Σώντερς, Ταρζάν, κάπτεν πλάνετ, Κότζακ με τον Τέλι Σαβάλας, Μάνιξ, Χαβάη 5-0 με τον Στιβ Μαγκάρετ και τόσα άλλα μαυρόασπρα σήριαλ.
Τι να θυμηθώ από τα χρόνια της αθωότητας. ''Πινελιές'' ανθρωπιάς, ευτυχίας, ανεμελιάς και χαράς.
Λίγα λόγια παραπάνω για το ποδόσφαιρο. Εκεί που μάθαμε τα μυστικά της ''στρογγυλής θεάς''. Στους χωματόδρομους, το προαύλιο του Αγίου Ελευθερίου με τον ιερέα (και με το δίκιο του) να μας κυνηγάει, την αλάνα της οδού Νορντάου κάτω από το κτίριο του δήμου, το δασάκι της Ευελπίδων. Κάτι μεσημέρι που πηγαίναμε με σακούλες σκουπιδιών και παίρναμε το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν από το πεδίον του Άρεως και το στρώναμε στο χώμα, νομίζοντας ότι παίζουμε στο ''Μπερναμπέου''. Φυσικά φεύγαμε γεμάτοι πληγές από τις πέτρες και το σκληρό έδαφος. Τα καλοκαίρια του 74 και του 78 που είχε μουντιάλ κάναμε κι εμείς το δικό μας ''Γκυζιάλ'' το λέγαμε. Διαλέγαμε ομάδες και κάναμε δυάδες παίζοντας μεταξύ μας ώσπου φτάναμε στον μεγάλο τελικό. Τι είναι η ζωή! Εγώ έγινε ό,τι έγινα και ο Χρήστος έγινε διακεκριμένος δικηγόρος και πετυχημένος επιχειρηματίας. Ήμουν 14 το 1978 και ήταν 10 όταν παίξαμε μαζί ως ...εθνική Αργεντινής. Μετά από 43 χρόνια ακόμη παίζουμε μπάλα μαζί με την ομάδα ανθρωπιστικού σκοπού ''Έλληνες Επίλεκτοι'' υπό την αιγίδα της διεθνούς οργάνωσης Γιατροί του Κόσμου.
Και μια τελευταία ανάμνηση. Θυμάμαι περνούσα έξω από τα καφενεία της πλατείας που τα περισσότερα είχαν στον τοίχο μεγάλες φωτογραφίες σε κάδρα του ιστορικού Γκυζιακού (έτος ίδρυσης 1938) με την πορτοκαλί- μαύρη εμφάνιση. Έλεγα μέσα μου ''κάποτε θα παίξω κι εγώ σε αυτή την ομάδα, θα φορέσω τη φανέλα της. Και το ονειρό μου έγινε πραγματικότητα το 1981. Έπαιξα 22 χρόνια στην ομάδα της καρδιάς μου που με τίμησε και με το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Αυτή ήταν μια σελίδα καλοκαιρινού ημερολογίου από τα παιδικά χρόνια της αθωότητας στη γειτονιά μου στου Γκύζη. Και κάποτε πλησίαζε η μελαγχολία του φθινοπώρου. Επιστροφή στο 42ο δημοτικό σχολείο στον Άγιο Ελευθέριο πιο μικροί και αργότερα στο 24ο Γυμνάσιο - Λύκειο. Τι σύμπτωση ε! Πήγα σχολείο σε μόνο δύο αριθμούς 42 και 24, που απλώς άλλαξαν θέση!
(Δεν είπαμε τίποτα για κορίτσια, γιατί αυτά ήρθαν αργότερα στη ζωή μας. Άλλες εποχές...)
''Να θυμάσαι πως είσαι μοναδικός. Αν αυτό δεν το αξιοποιήσεις, τότε κάτι υπέροχο θα χαθεί''... είχε πει σοφά η διάσημη χορεύτρια Μάρθα Γκράχαμ. Κι εμείς τα παιδιά του Γκύζη ξέραμε πως είμαστε μοναδικοί και το αξιοποιήσαμε. Γίναμε καλοί άνθρωποι, όπως μας λένε οι άλλοι άνθρωποι...
