iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Η ανθρώπινη θλίψη κυριάρχησε και μέσα στο σπίτι μας. Ο θυμός και το αίσθημα της απελπισίας συγκρούστηκαν με την ματαιοδοξία, την έλλειψη επικοινωνίας του οικογενειακού περιβάλλοντος και τις διαφορετικές προσεγγίσεις που ο καθένας μες το προσωπικό του περιβάλλον «βλέπει» τον κορωνοϊό, τα μέτρα πρόληψης και προφύλαξης αλλά και το δοκιμασμένο και κουρασμένο υγειονομικό σύστημα της χώρας. Πολλά ειπώθηκαν για το τι προκάλεσε την πανδημία αυτή, πότε θα φύγει και εάν η καινούργια μετάλλαξη θα είναι ηπιότερη και λιγότερο νοσογόνα και φυσικά θανατηφόρα.

Η ψυχολογία όμως της ανθρώπινης ζωής, φαίνεται ότι απογύμνωσε τη συναισθηματική επικοινωνία, απομακρύνοντας τον έρωτα, την αγάπη αλλά και τη σύνδεση της ανθρώπινης αξίας, ως απαραίτητο συστατικό της ύπαρξης μας. Εμείς οι άνθρωποι, κλεισμένοι τόσο μέσα στα σπίτια μας όσο όμως και στα πρόσωπα μας, με τις μάσκες αλλά και τα αντισηπτικά στα χέρια μας, την απαίτηση του εμβολιασμού μας, αναπτύξαμε μια ανάγκη αυτοπροστασίας που ο φόβος, η καχυποψία και το στίγμα του θετικού μοριακού τεστ, μας έκανε να επικοινωνούμε μεταξύ μας μέσα από όλα αυτά, ώστε να είμαστε σε ετοιμότητα ενός συνεχούς αόρατου εχθρού και ενός πολέμου που κάθε απόγευμα μετράμε τους "τραυματίες" και τους νεκρούς μας.

Όλα αυτά τα δυσάρεστα που καθημερινά βιώνουμε, έδειξαν και ένα άλλο αρνητικό δρώμενο της ζωής μας. Το ψυχικό κενό που προϋπήρχε στην καθημερινότητα μας, στην συντροφικότητα και στη σχέση με τα παιδιά μας και το περιβάλλον μας. Τα ψηφιακά δίκτυα πήραν φωτιά, ψάχνοντας απελπισμένα «κάποιον άλλον» που θα μας δώσει χαρά, θα μας εξάψει τις σεξουαλικές φαντασιώσεις και θα μας προκαλέσει το ενδιαφέρον μιας εικονικής γνωριμίας, αφού η πραγματική μας σχέση είναι ανίερη, ανέκφραστη και παγωμένη. Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας συμπιεστήκαμε από την παρουσία του «κανονικού» συντρόφου μας, από την φασαρία και τον θόρυβο των παιδιών μας , με αποτέλεσμα η ένταση, ο εκνευρισμός, το άγχος και η κατάθλιψη, να μας σερβίρουν καθημερινά μια δυσάρεστη αίσθηση ζωής, έχοντας αποσυντονίσει «την ορχήστρα» που έπαιζε όπως εμείς θέλαμε, προτού μας βρει αυτό το κακό.

Ένας 53χρονος άνδρας, παντρεμένος 17 χρόνια με δύο παιδιά, πριν από λίγο καιρό μου είπε με απλά λόγια: «δεν αντέχω άλλο, αυτή η κατάσταση θα με τρελάνει καθώς και η γυναίκα μου που είναι μες τα νεύρα, δεν θέλω ούτε τη φωνή της να ακούω…». Φυσικά δεν τόλμησα να ρωτήσω για την σεξουαλική τους ζωή, γιατί ήξερα εκ των προτέρων την απάντηση που εκ των υστέρων δικαιώθηκα, όταν μου είπε πως κλεισμένος στο γραφείο του «φλερτάρει τρυφερά» με μια πληκτική παντρεμένη που ανταλλάσσουν στιγμές χαράς και ικανοποίησης, που δεν τους δίνουν τα σπίτια τους! Αλλά αντίστοιχα και μια γυναίκα σχεδόν 40 χρονών, παντρεμένη κι εκείνη, μου εξομολογήθηκε στο προσωπικό της ραντεβού, ότι όλη αυτή η περίοδος, την έχει κουράσει αβάσταχτα, καθώς και η γκρίνια του συζύγου της που κυκλοφορεί με τις πιτζάμες του μέσα στα πόδια της, ρωτώντας την μόνον, εάν το φαΐ είναι έτοιμο για να φάει. «δεν κοιτάει που έχει πάρει πάνω από 10 κιλά και η κοιλιά του είναι πιο μεγάλη από το ύψος του, θέλει να τρώει συνεχώς, αντί να έρθει πιο κοντά μου και να είναι πιο τρυφερός μαζί μου». Στη συνέχεια της συνεδρίας μας, μου είπε ότι μέσα στο κομπιούτερ της υπάρχει ένας άνδρας πιο νέος από εκείνην, που την προσκαλεί να βρεθούν από κοντά, κάτι όμως που εκείνη αποφεύγει λέγοντας μου «αν δεν ήταν ο κορωνοϊός θα πήγαινα μαζί του, αφού όμως… πρώτα θα είχα μαγειρέψει για τον άνδρα μου!». Χαμογελαστή και με ξεκάθαρο λόγο, μου αφόπλισε κάθε πρόθεση να την ρωτήσω, εάν έχουν σεξουαλική ζωή σαν ζευγάρι που όμως, φαίνεται να τους κρατάει… μόνο το φαγητό και τα κιλά του άνδρα της!

Πολλές τέτοιες εικόνες και σκηνές, είναι σίγουρο ότι διαδραματίζονται καθημερινά, στη δύσκολη περίοδο των διαπροσωπικών σχέσεων, που δεν «τις χάλασε» ο κορωνοϊός, απλά «τις έδειξε». Τις φωτογράφισε, αποτυπώνοντας την εικόνα, που οι χαμογελαστοί σύντροφοι-σύζυγοι δεν είναι μέσα σε αυτήν!

Ασφαλώς, αναρωτιέστε το νόημα αυτών των σκέψεων, αυτές τις ημέρες που οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, ενώ ο κορωνοϊός μάς κρατάει ακόμη πιο μακριά… Έτσι λοιπόν, βρήκα την ευκαιρία μπροστά στο 2022 που έρχεται, να γράψω αυτές τις γραμμές που όλοι μας, θα θέλαμε να τις βλέπαμε πιο ξεκάθαρες στο δρόμο της ζωής μας και κυρίως στην συντροφική μας πραγματικότητα. Είναι ένα ερώτημα ανοιχτό, το αν χανόμαστε μεταξύ μας, γιατί φταίει ο κορωνοϊός, γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε εγώ και εσύ και γιατί ίσως δεν έχουμε την δύναμη να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον κατάματα και να απαντήσουμε στην καταναγκαστική συμβίωση μας «δεν πάει άλλο» ή «χαθήκαμε και όμως θέλουμε να ξαναβρεθούμε». Η κοινωνία μας ανοιχτή και ανεκτή σε κάθε επιλογή που ο καθένας από εμάς αυτοπροσδιορίζεται, με τα media να δείχνουν την ασχήμια μας και τα social media, να γεμίζουν την εγωπάθεια και τον ναρκισσισμό μας. Η κλειδαρότρυπα μας, δείχνει την ανηθικότητα μέσα από «την ηθική μας» στο «σωστό» και «λάθος». Κατήγοροι και κατηγορούμενοι, προβάλλουμε μια κανιβαλιστική κοινωνία, που ο ένας τρώει τον άλλον και έτσι…είμαστε όλοι χορτάτοι με αποφθέγματα και αμπελοφιλοσοφίες!

Το άδειο ερωτικό κρεβάτι μας, κρύβεται μέσα στα ψηφιακά δίκτυα και το σεξ μας εκτοξεύεται στις φαντασιώσεις, που δεν περιέχουν τον σύντροφο μας και στους αυνανισμούς που η πορνογραφία τρέφει, μέσα στην απομόνωση της πανδημίας.

Οι μέρες που ζούμε, βαθιά θρησκευτικές αλλά και ουσιαστικά ερωτικές, οφείλουμε να δούμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας όχι γιατί «πρέπει», αλλά γιατί «το θέλω και γιατί το διεκδικώ». Έτσι το κρεβάτι μας δεν βλέπει μια ανοιχτή τηλεόραση να παίζει, αλλά εμάς τους δύο, που μπορούμε και σεξουαλικά να απολαύσουμε αυτό που είμαστε και ψυχικά να εκφραστούμε για αυτό που είμαστε…

Όσο για το διαδίκτυο ας το αφήσουμε για εκείνους που δεν έχουν την δύναμη να κοιμηθούν με έναν σύντροφο αγκαλιά, είτε γιατί δεν θέλουν, είτε γιατί δεν μπορούν. Ένα όμως είναι γεγονός. Κανένα υποκατάστατο της ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να ανταποκριθεί «στην ανάγκη μου να είμαι μαζί σου και στην επιθυμία μου να είσαι μαζί μου…».

Θα κλείσω αυτές τις σκέψεις που μοιράστηκα μαζί σας, με μια φράση που μου είπε στην περίοδο της καραντίνας, ένας άνδρας 37 χρονών παντρεμένος 10 χρόνια: «πόσο ωραία αισθάνομαι μαζί με τη γυναίκα μου, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας νιώθοντας ο ένας το ζεστό κορμί του άλλου».

Το κείμενο αυτό, το αφιερώνω σε εκείνους που ψάχνουν μέσα από το διαδίκτυο, μέσα από τις ουσίες, μέσα από υποκατάστατα του άδειου εαυτού και της σιωπής τους, έναν άνθρωπο ζωντανό που συμφωνεί και διαφωνεί, που γελάει και κλαίει, που έχει φωνή, ενσυναίσθηση και νόηση και κυρίως έχει τη δύναμη «να σε στηρίζει και να σε κάνει να υπάρχεις…».

Καλή μας χρονιά!