iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες βρέθηκα απόγευμα και αφού πήγα στην Εκκλησία, μετά λαχτάρησα να περπατήσω λίγο στους δρόμους που γνώρισα παιδί. Πολλά τα συναισθήματα και η συγκίνηση. Δύο κυριάρχησαν στην ψυχή μου. Ευγνωμοσύνη στο Θεό που είμαι υγιής και ζω σε μια ειρηνική χώρα, αλλά και μεγάλη λύπη γιατί η Αθήνα δεν έχει καμία σχέση με την ομορφιά και την αθωότητα που την έζησα τις δεκαετίες 60, 70 και 80'

Αυτό που με πλήγωσε βαθιά όμως, ήταν ότι δεν υπάρχουν πια εμβληματικά μέρη στην οδό Ακαδημίας. Η Εθνική Λυρική Σκηνή, η πρώτη δυνατή εικόνα που θυμάμαι από την παλιά Αθήνα, γιατί με πήγαινε ο αείμνηστος πατέρας μου, ο οποίος ήταν τεχνικός διευθυντής της επί σειρά ετών. Κατεβασμένα ρολά στη μοναδική όπερα της Ελλάδας, που μεταφέρθηκε στο Ίδρυμα Νιάρχου και νοσταλγία για έναν ολόκληρο κόσμο που δεν υπάρχει πιά.

Το υπέροχο σινεμά ''Έλλη'', απέναντι από την ΕΛΣ, στο οποίο είδα δεκάδες αριστουργήματα της 7ης Τέχνης, θυμάμαι ακόμα το Pulp Fiction του παλαβού Ταραντίνο και χάθηκα στη σκοτεινή αίθουσα, έβαλε λουκέτο για πάντα.

Το θρυλικό σουβλατζίδικο ''Ελλάς'' που παιδιά φάγαμε... άπειρα σουβλάκια με ντονέρ στη συμβολή Ακαδημίας και Ιπποκράτους έχει κλείσει κι έγινε βιβλιοπωλείο. 

Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, κι αυτή μεταφέρθηκε από την Ακαδημίας, που το 1980 πήγα να πάρω με τον έφορο του ιστορικού Γκυζιακού το πρώτο μου επίσημο ποδοσφαιρικό δελτίο. Το θυμάμαι ακόμα, πορτοκαλί με αριθμό μητρώου 273.936!

Το Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας στην Ακαδημίας,στο οποίο σπούδασα τα πρώτα ''μυστικά'' του επαγγέλματος, που κι αυτό μεταφέρθηκε στο Κολωνάκι. Το υπέροχο νεοκλασσικό κτίριο που μεσουράνησε στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 80'. Και - εξαιρώντας τον εαυτό μου - από εκεί βγήκαν σπουδαίοι δημοσιογράφοι, αληθινοί ρεπόρτερ με δασκάλους τα ιερά τέρατα της εποχής Σπύρο Καρατζαφέρη, Σταύρο Απέργη, Νικόλα Βουλέλη, Ανδρέα Λεντάκη, Βασίλη Φίλια, Αλέξανδρο Γιώτη, Αρθούρο Καλαμάρο, Ανδρέα Ανδριανόπουλο.

Κάθισα σε ένα παγκάκι και συνειδητοποίησα πόσο τυχερός είμαι που έζησα σε αυτή την πόλη, όσο ήταν ακόμη ανθρώπινη. Και ακόμη πιο τυχερός που κατάλαβα γρήγορα τι έρχεται και έφυγα για τη Ραφήνα. Χωρίς βέβαια να πάψω να αγαπώ την Αθήνα ούτε στιγμή.

Έγραψα κάποιες σκόρπιες σκέψεις στο μπλοκάκι μου που κουβαλάω πάντα και για του λόγου το αληθές το φωτογράφησα, όπως βλέπετε. Ένας σιωπηλός μάρτυρας αυτό το γλυκόπικρο απόγευμα.

Σοφά έγραψε ο άγνωστος φίλος στον τοίχο στην οδό Μαυρομιχάλη που πήγα να πάρω τη μηχανή μου για να φύγω ''οι μοναδικές πατρίδες μας, είναι τα παιδικά χρόνια''...