iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Επειδή όμως τον ένιωθα δικό μου άνθρωπο και είχαμε αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό για πολλά χρόνια, από το 1995 που τον γνώρισα μέχρι και το 2016 που τον συνάντησα για τελευταία φορά, θεωρώ υποχρεωσή μου να γράψω κάτι γι αυτόν τον ωραίο τύπο που ήταν χωρίς υπερβολή ένας λαικός ήρωας. Σαν τον Γιώργο Τρομάρα ή τον Αποστόλη Σουγκλάκο ας πούμε. Αλλά στη μεγάλη οθόνη. Ο αείμνηστος Κώστας Γκουζγκούνης έφυγε από τη ζωή στα 92 του. Λεβεντάνθρωπος, χορτάτος, χιουμορίστας, αθληταράς στις ρακέτες παραλίας. Και δυστυχώς ακόμη και τώρα παρεξηγημένος γι αυτό που έκανε, ευτυχώς από λίγους ψευτοκουλτουριάρηδες, σοβαροφανείς. Ναι τσόντες γύρναγε, αλλά με τόση αθωότητα που δεν πήγαινες να δεις σκηνές σεξ αλλά να γελάσεις. Να ψυχαγωγηθείς. Πόσοι Έλληνες ηθοποιοί ξεκίνησαν την καριέρα τους δίπλα στον Ρόμπερτ Μίτσαμ; Ο Κώστας το έκανε το 1954 στην ταινία ''οργισμένοι λόφοι''. Πόσοι Έλληνες αρνήθηκαν ρόλο στο επικό ''εξπρές του μεσονυχτίου'' το 1978? Κι όμως ο Κώστας αρνήθηκε το ρόλο του ανώμαλου δεσμοφύλακα στον σκηνοθέτη Άλαν Πάρκερ. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τον Κώστα ως ηθοποιό του καλτ κινηματογράφου. 

Εμένα με ενδιαφέρει όμως η ανθρώπινη πλευρά του. Ήξερα ότι δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Σαν τον Βέγγο. Είχε δώσει μόνο δύο σε όλη του την καριέρα τις δεκαετίες 60, 70 και 80' Συνεπώς ήταν μεγάλη πρόκληση να του πάρεις συνέντευξη. Δημοσιογραφικό επίτευγμα χωρίς υπερβολή. Τον κυνηγούσα από το 1987 όταν έμαθα το σταθερό τηλεφωνό του στο σπίτι στη Λάρισα μέχρι και το 1995. Είχαμε μιλήσει καμιά εικοσαριά φορές γιατί ήμουν επίμονος. Με αντιμετώπιζε πάντα με ευγένεια και αρνιόταν με το επιχείρημα ότι δεν έχει τίποτα να πει. Κάτι μου έλεγε όμως πως κάποτε θα τον καταφέρω.

Ήταν Απρίλιος του 1995 λίγο πριν κοιμηθώ και χτυπάει το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού μου που του είχα δώσει αν ποτέ αποφάσιζε να μιλήσει σε δημοσιογράφο. ''Εμπρός?'' το σηκώνω. ''Εδώ Κώστας Γκουζγκούνης. Είσαι καλά?'' Συνειδητοποιώ σε κλάσμα δευτερολέπτου ότι δεν είναι πλάκα και τον καλησπερίζω λέγοντας ''χαίρομαι πολύ που σας ακούω''. ''Μικρέ αποφάσισα να σου μιλήσω, φαίνεσαι καλό παιδί και δεν θα μου κάνεις πλάκα. Θέλω μόνο ένα πράγμα. Να μου μιλάς στον ενικό και να έρθεις αύριο που κατεβαίνω στη Λούτσα να παίξουμε ρακέτες στην παραλία!''. Μόνο ένας σταρ θα μπορούσε να ζητήσει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς αρχίζω τα μπάνια από τον Μάρτιο, ευτυχώς ήξερα ρακέτες και ευτυχώς εργαζόμουν πρωί στα δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο του Flash. Τον ευχαρίστησα και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τηλέφωνο τον αείμνηστο Γιώργο Τράγκα εκδότη του περιοδικού Crash, πρώτου σε πανελλήνια κυκλοφορία, που επίσης εργαζόμουν να του πω το νέο. Νόμιζε ότι τον κορόιδευα και χρειάστηκε να του δώσω τον λόγο της αντρικής μου τιμής. ''Θα σε χρυσώσω'' αν μου φέρεις συνέντευξη του Γκουζγκούναρου'' ήταν η ατάκα του Τράγκα. Το πρωί ενημέρωσα και τον αρχισυντάκτη Κώστα Αναγνωστόπουλο, ο οποίος επίσης ''πέταξε από τη χαρά του''. Δεν ήταν λίγο συνέντευξη με τον μύθο Γκουζγκούνη. Ο Κώστας σήμερα μπορεί να επιβεβαιώσει την ιστορία μου.

Στις 2 το μεσημέρι ήμουν στην παραλία της Αρτέμιδας και όντως ο Γκουζγκούνης με περίμενε φορώντας το μαγιό του. Χαιρετηθήκαμε μου έκανε πλάκα για τα μακριά μαλλιά μου ''να σου πω ότι δεν σε ζηλεύω?'' μου είπε, κάναμε μια βουτιά και μετά παίξαμε καμιά ώρα ρακέτες. Τα είπαμε για λίγο και ανανεώσαμε τηλεφωνικά το ραντεβού για το πού και πότε θα βρεθούμε για τη συνέντευξη. ''Σε εμπιστεύομαι μικρέ'' μου είπε. ''Σε ευχαριστώ με τιμάς'' του απάντησα''. Κατεβαίνω στην Αθήνα στα γραφεία του Crash και πάω στο γραφείο του Τράγκα. ''Ολα έτοιμα Αργύρη, κλείσαμε τη σουίτα του Ledra Marriot για αύριο στις 5 το απόγευμα,, πέντε τοπ μόντελ, ενδυματολόγο και δύο φωτογράφους''. 

Τάχασα για την υπερπαραγωγή που σχεδίασε ο Τράγκας. Τηλεφωνώ στον Γκουζγκούνη και μου ζητά να πάω να τον πάρω με το αυτοκινητό μου από τη Λούτσα για να κατέβουμε μαζί στο ξενοδοχείο. Φυσικά κι έτσι έγινε, αφού πρώτα καθίσαμε σε μια καφετέρια στην παραλία και κάναμε τη συνέντευξη. Όταν φτάσαμε στο Ledra Marriot (απ όπου και η φωτογραφία που βλέπετε) όλα ήταν έτοιμα. Ένα τεράστιο πιάνο στη σουίτα που ο Κώστας θα έπαιζε πιάνο και δίπλα του τα μοντέλα ως τραγουδίστριες θα τον συνόδευαν, το τζακούζι έτοιμο με τον Κώστα να μπαίνει στους αφρούς και τα μοντέλα με μαγιό να ρίχνουν αρώματα (όχι τίποτα πονηρό, όλα αθώα) και άλλες εικόνες χλιδής με τον ενδυματολόγο να τα έχει χαμένα με το πόσο άνετος ήταν ο τότε 64χρονος Γκουζγκούνης. Τρείς ώρες κράτησε η φωτογράφιση. Τον γύρισα στην Αρτέμιδα ή στην Αγία Παρασκευή δεν θυμάμαι ακριβώς, δώσαμε μια χειραψία που μου... έφυγε το χέρι από τη δυναμή του και μετά ξενύχτησα για να απομαγνητοφωνήσω τη συνέντευξη που το επόμενο μεσημέρι ήταν στα χέρια του Τράγκα. ''Κρατήστε 6 σελίδες'' είπε στο τηλέφωνο, μου χάιδεψε τα μαλλιά με ένα μπράβο και έφυγα επιτέλους να πάω να ξεκουραστώ μετά από δύο ημέρες αυπνίας. Αλλά και να χαρώ τον  δημοσιογραφικό μου θρίαμβο. Είχα καταφέρει να πείσω μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια να πείσω τον Γκουζγκούνη να μου δώσει συνέντευξη.

Ζήσαμε κι άλλα με τον αείμνηστο και ανθρώπινα και δημοσιογραφικά (η επόμενη συνέντευξη μετά τη δική μου αλλά τηλεοπτική, γιατί για έντυπο δεν ξανάδωσε ποτέ) ήταν το 2004 στην εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη στον Alpha με την οποία συνεργάστηκα για 8 χρόνια.

Θα θυμάμαι τον Κώστα Γκουζγκούνη πάντα με γλυκύτητα και βαθιά αγάπη. Ήταν πραγματικά καλός άνθρωπος. Και φυσικά θα του είμαι ευγνώμων γιατί με εκείνη τη συνέντευξη το 1995 μου άνοιξε μια λεωφόρο συνεντεύξεων στην υπόλοιπη καριέρα μου μέχρι σήμερα. Με έμαθε να τολμώ και να επιμένω. Αν πιστεύεις στο ονειρό σου κατορθώνεις το φαινομενικά ακατόρθωτο. Ήταν το γούρι μου γιατί μετά οι συνεντεύξεις με σπουδαίους Έλληνες ερχόταν η μία μετά την άλλη. Με επίκεντρο πάντα την υπομονή και την ευγένεια.

Ο Κώστας ήξερε ήξερε ότι το παν δεν είναι ο θρίαμβος της στιγμής αλλά η διάρκεια στο χρόνο. Που ακόμη κι αυτόν τον...''πήδηξε''.