Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
Πέμπτη - 02 Μαΐου 2024
Κάθε πρωί κατά τις 7:20 χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η μικρή μου (11). «Τι κάνεις (μπαμπά)?». Κάτι μεταξύ νοιαξίματος και τσεκαρίσματος… Η απάντησή είναι «8:10?». (να έρθω να σε πάρω από τη μαμά να σε πάω σχολείο)
Συνήθως κατεβαίνει κάτω και πηγαίνει γύρω γύρω από το αυτοκίνητο για να μου κάνει έκπληξη. Καμιά φορά πιάνει καμιά φορά όχι. Ακόμη κι όταν δεν πιάνει όμως πάντα εκπλήσσομαι. Το εικοσάλεπτο μέχρι το σχολείο τα έχει όλα. Από αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι και τη νέα χρονιά έχει και «All I want for Christmas» και μάλιστα στην βασανιστική γρήγορη εκδοχή του. Η συζήτηση πάει καπάκι στα γκομενικά «Για ποιον το τραγουδάς το τραγούδι με τέτοιο πάθος πουλάκι μου? Για τον Χ?». Εννοείται πληρωμένο για να πάρω την πιο όμορφη και γλυκιά απόρριψη της ζωής μου, με πλάγιο βλέμμα όλο νόημα: «Kαλά, πας καλά?» (εννοείται μέσα μου σκάω στα γέλια)
Ακολουθούν ερωτήσεις γενικού περιεχομένου λες και παίζουμε ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟ. Σε αυτές λιώνω όταν ρίχνει και αγγλικούρες. «Μπαμπά ποια είναι οι τρεις αγαπημένες σου dog-breeds?» (ράτσες σκύλων) Είναι η γενιά που μαθαίνουν τα αγγλικά μέσα από NETFLIX και ΤΙΚΤΟΚ, πολύ πριν μάθουμε εμείς τι σημαίνει «αγγλικά».
Χθες μου είχε παραγγείλει να της έχω πορτοκαλί tiktak καραμελάκια, αλλά το ξέχασα. Όταν της πρότεινα να σταματήσουμε σε ένα ψιλικατζίδικο να πάρουμε, η απάντηση ήταν ΟΧΙ σαν του 1940, γιατί θα αργούσαμε στην πρώτη ώρα. Πλησιάζοντας σχολείο είδα ότι με έπαιρνε και σταμάτησα γρήγορα σε ένα περίπτερο που ήταν στο δρόμο μας για να τα πάρω. Το όχι ήταν μικρότερο αυτή τη φορά κι όταν επέστρεψα τρέχοντας κρατώντας δύο κουτάκια, τα μάτια της έλεγαν «Ευχαριστώ που δεν με άκουσες». Το στόμα της είπε ένα γλυκό «Ευχαριστώ μπαμπά» και ρίχτηκε με μανία στα καραμελάκια.
«Σου αρέσει το μαλλί μου σήμερα μπαμπά?» ήταν η τελευταία ερώτηση που μου έκανε πριν την αφήσω σχολείο. «Πάντα μου αρέσει αγάπη μου».
Την αποχαιρέτησα κι ήταν όλα αυτά ένα πανέμορφο κουβάρι μέσα στην ψυχή μου κι έκατσα να το ξετυλίξω στο πληκτρολόγιο, ως συνήθως.
Περνάνε τόσο γρήγορα όλα αυτά τα μαγικά χρόνια. Είναι τόσο σημαντικοί αυτοί οι διάλογοι - οι φαινομενικά ασήμαντοι - και για μας αλλά πάνω από όλα για τα παιδιά μας. «Εάν ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου δίνει σημασία γι’ αυτά που έχω να πω, αυτό σημαίνει ότι είμαι κι εγώ σημαντική/ός» είναι η θεμέλια σκέψη πάνω στην οποία θα κάτσουν κι άλλες σκέψεις αυτοεκτίμησης και θα δημιουργηθεί αυτό που θέλουμε για τα παιδιά μας.
Η ζωή είναι πάρα πολύ σύντομη. Ρουφήξτε κάθε στιγμή με τους ανθρώπους τριγύρω σας-όχι μόνο με τους δικούς σας.
Ξαναδιάβαζα την περίφημη ομιλία του Σεφέρη στην βράβευση για το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963.
«Πρέπει να βρούμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται».
Αυτό.
ΠΗΓΗ fb
