iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ένας φίλος μου "άνοιξε τα μάτια" προ ημερών όταν μου αποκάλυψε πως η ζωή μας διαρκεί μόνο χίλιους μήνες. Και αυτό αν φτάσουμε υγιείς 85 ετών. Αλλιώς είναι λιγότεροι. Έχουμε μόνο χίλιους μήνες, στο καλύτερο ''σενάριο'', και αναρωτιέμαι πόσο εύκολα τους σπαταλάμε. Με έπιασε πανικός σε αυτή τη σκέψη, γιατί ''το χώνεψα". Είναι μια αναμφισβήτητη σκληρή αλήθεια, η οποία δεν ''μακιγιάρεται".

Με απασχολεί πολύ αυτή η παραδοχή τις τελευταίες ημέρες και πιάνω τον εαυτό μου, ακόμη και χωρίς λόγο, να την ''πετάω'' και σε συζητήσεις. "Παιδιά έχουμε μόνον χίλιους μήνες από την ημέρα που γεννιόμαστε". 

Το προσωπικό μου ημερολόγιο έχει περάσει αρκετά το μισό προσδόκιμο των 85 ετών και συνεπώς μου απομένουν αν φτάσω ως εκεί υγιής και αν υπολογίζω σωστά περίπου 300 μήνες.

Τι σας λέω Χριστουγεννιάτικα τώρα και σας προβληματίζω θα αναρωτιέστε; Τελικά όμως δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα. Γιατί εκεί που καθόμουν στο παγκάκι συνοφρυωμένος για τα χρόνια που περνούν, έρχεται η ζωή και μου δίνει ένα γερό χαστούκι. Τέσσερα αγοράκια, γύρω στα 8 πρέπει να ήταν στην τρίτη με τετάρτη δημοτικού, έστησαν στην πλατεία της Ραφήνας ένα ''διπλάκι". Είχα πολλά χρόνια, πάνω από είκοσι, να δω παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο σε πλατεία. Οι μάγκες έβαλαν για "δοκάρια" τις τσάντες τους και άρχισαν να παίζουν με τόση χαρά που έφτασε μέχρι την ψυχή μου. Τους χάζευα τους μπόμπιρες για μισή ώρα, που ακούραστοι έκαναν ντρίπλες, σούταραν και ήταν ευτυχισμένοι. Παρακαλούσα να μου έρθει η μπάλα κοντά να τους τη γυρίσω για να νιώσω ένα δευτερόλεπτο κι εγώ παιδί. Και το θαύμα έγινε. Μιά στραβοκλωτσιά έφερε τη μπάλα τους δίπλα μου και πριν "σκάσει" με ένα ''κουντουπιέ'' την επέστρεψα. Ήταν ευγενικά παιδάκια, μου είπαν ευχαριστούμε και τα τέσσερα και το ένα μάλιστα ζήτησε συγνώμη. "Παίξτε παιδιά όσο θέλετε" τους απάντησα. ''Παίξε αγόρι μου" απάντησα στον εαυτό μου που είχε γυρίσει το 1972 όταν ήμουν εκεί που ήταν τα παιδάκια 8 ετών. Όταν μετρούσα πίσω μου μόλις 100 μήνες στη ζωή. 

Ήθελα να σηκωθώ και να παρακαλέσω τους πιτσιρικάδες να με αφήσουν να παίξω μαζί τους. Ήθελα να γίνω ζητιάνος της νιότης τους. Ήθελα να γευτώ κι εγώ λίγο από το ''παγωτό'' της ευτυχίας που δεν έχει χρώμα. Είναι αόρατο. Και όπως κάθε παγωτό λιώνει γρήγορα. Συνήλθα αμέσως και αρκέστηκα στο σουτάκι που έδωσα στη μπάλα τους για να την επιστρέψω. Η μπάλα γύρισε, σκέφτηκα. Τα παιδικά χρόνια όμως,  έφυγαν ανεπιστρεπτί. 

''Ανόητε" μονολόγησα μέσα μου. ''Παραπονιέσαι που είσαι 59 ετών και ντρέπεσαι να ζητήσεις να παίξεις μπάλα στην πλατεία με οκτάχρονα παιδιά. Σκέψου όμως ανόητε κάποιους (ευτυχώς πολύ λίγους) φίλους σου από τη νιότη, συμμαθητές, συμπαίκτες στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, συναδέλφους στα δημοσιογραφικά γραφεία που δεν είναι καν στη ζωή. Άλλους που έχουν προβλήματα υγείας και δεν μπορούν να είναι στην πλατεία. 

Ηρέμησα. Προσευχήθηκα για τα παιδιά όλης της Γης. Χαιρέτησα με ένα νεύμα του χεριού τα παιδάκια της πλατείας που δεν μου έδωσαν καμιά σημασία. Και καλά έκαναν...

Εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου γαλήνια Χριστούγεννα και χαρούμενη Πρωτοχρονιά!