Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
Παρασκευή - 03 Μαΐου 2024
Η τραγωδία με το βρεφάκι, είναι μια ακόμη απόδειξη, της καταστροφής του ψυχισμού των ανθρώπων, από την εξάντληση διαχείρισης μιας καθημερινότητας που είναι αφόρητη.
Μοναδικός τρόπος για να επιβιώσουν, είναι η σύνδεση τους, μέσω της αφόρητης απώλειας. Είμαι σίγουρη ότι δεν είναι ο μόνος που ξέχασε το παιδί του μέσα στο αυτοκίνητο. Η κατάληξη ήταν διαφορετική και αυτή είναι που μετατρέπει άλλες ιστορίες ίδιας έκτασης αφηρημάδας, στο ν 'αποτελέσουν μια κωμική ιστορία στην παρέα, γιατί ....γατί απλώς το παιδάκι τους κοιμήθηκε, γύρισαν πίσω και το βρήκαν γαλήνιο και φυσικά ζωντανό.
Αν ρωτήσετε οδηγούς ταξί, αποκλείεται να μην σας πουν ότι τους έχει συμβεί να "ξεχάσει " μάνα το παιδί στο αυτοκίνητο.... Αν ρωτήσετε δασκάλους, επίσης θα σας πουν ότι ούτε μία , ούτε δύο έχουν ξεχαστεί παιδιά στο σχολείο ........
Το γράφω γιατί τα social υποδέχονται τα "λαϊκά δικαστήρια" με φονική χαρά, και με θανατηφόρα ελαφρότητα. Είναι οι φορές που μισούμε τον θύτη, γιατί γίνεται ο καθρέφτης της δικής μας αλλοτρίωσης που επιμελώς καμουφλάρουμε "πίσω" από την ταυτότητα, ενός επιμελούς, φιλότιμου, ψυχαναγκαστικού, εργαζόμενου, που νιώθει την παγωμένη ανάσα στο αφτί του, των ορδών απο ανέργους που απειλούν την πρόχειρη και πρόσκαιρη δική του "τακτοποιημένη" καθημερινότητα.
Είναι ένα κοκτέιλ ανασφάλειας, τρόμου, φόβου αποδοχής μιας μέτριας ζωής που απέχει αιώνες φωτός από εκείνη των κατά δήλωσή τους, προνομιούχων, μαζί με την αυταπάτη ότι θα έρθει η στιγμή που θα τα "φέρεις βόλτα".
Σκέψου πόσες φορές μπορεί να έχεις ξεχάσει να κλείσεις το μάτι, πόσες φορές άφησες ανοιχτό το θερμοσίφωνα, πόσες φορές πέρασες φανάρι κόκκινο γιατί ....."δεν το είδες" χαμένος στις σκέψεις σου για τους στόχους που δεν πέτυχες στην εταιρεία, πόσες φορές πιθανόν σε πήρε ο ύπνος το τιμόνι από την εξάντληση, ή τις φορές που ξέχασες τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο περίπτερο ή που έφυγες νομίζοντας ότι πλήρωσες .
Μικροπράγματα ....σε σχέση με το μωρό στο αυτοκίνητο Συμφωνώ. Και έτσι αναδεικνύεται η καταδίκη της ζωής του χάμστερ, που τρέχει σε μια ρόδα, νομίζοντας ότι θα γίνει ελεύθερο για να κατορθώνει να είναι στο ίδιο σημείο. Αυτό το λένε "ασφάλεια ρουτίνας" . Πόσοι δεν έχουν πάρει τον δρόμο για το γραφείο όταν έχουν άδεια.... Είναι η δύναμη της συνήθειας , η δύναμη του κύκλου στη "φωλιά του κούκου".
Η Νανά Παλαιτσάκη είναι δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ FB
