iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Δεν είχα σκοπό να γράψω. Αλλά το δάκρυ σου…

Ο μύθος εχει δημιουργηθεί γύρω απο εκείνον. Ο Γκάλης στο παρκέ, ο Γκάλης στην ιδιωτική του ζωή, ο Γκάλης στον Αρη, ο Γκάλης στον Παναθηναϊκό, ο Γκάλης στην εθνική ομάδα. Ο Γκάλης και η Τζένη,ο Γκάλης και η Αλέκα, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, ο Γκάλης και ο Βασιλακόπουλος. Κανένας δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.

Έβγαινε απο τα αποδυτήρια, μία δήλωση,έσκυβε το κεφάλι, χαμήλωνε το βλέμμα και εξαφανιζόταν. Διασκέδαζε η ομάδα, εκείνος στο σπίτι. Επρεπε να ...αμολύσεις χίλια drones(άσε που δεν υπήρχαν τότε) για να τον εντοπίσεις. Γούσταρε τα κεφτεδάκια μιας ταβέρνας στο Μπαξέ, έξω απο την Θεσσαλονίκη. Δεν θα τον έβλεπες να κάθεται στην...μόστρα. Οχι.Στο πιο απόμερο τραπέζι θα τον εντόπιζες. Στη διάρκεια του πιο δύσκολου και επικίνδυνου ταξιδιού που έχω κάνει, στο χιονισμένο Λονδίνο και στην αναμονή στην αίθουσα αναχώρησης του αεροδρομίου της Χρυσούπολης θα μου πει: ''Το απωθημένο μου είναι να βολτάρω μια μέρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην οδό Τσιμισκή, να χαζέψω στα μαγαζιά, να ψωνίσω, να αγοράσω ενα σάντουϊτς και να το φάω στο όρθιο, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα το κάνω ποτέ΄΄ .Η εξήγηση απλή:΄΄Μαγνήτιζε τα βλέμματα, ακόμη και οι σηματοδότες αναβόσβηναν στο πέρασμα του. Ο ένας ήθελΕ αυτόγραφο, ο άλλος φωτογραφία, κάποιος άλλος να τον ρωτήσει για το επόμενο ματς. Δεν μπόρεσε ποτέ μέχρι σήμερα να απολαύσει έστω και δυο λεπτά ηρεμίας. Σε μόνιμη πολιορκία. Δεν αρνήθηκε ποτέ, σνομπ δεν ήταν ποτέ.

Εαν όλοι γνωρίζουμε ότι έδωσε τα πάντα μέσα στο παρκέ και τα έδωσε απλόχερα στον ελληνικό αθλητισμό, απο την στιγμή που αποσύρθηκε μέχρι σήμερα κρατάει έναν θησαυρό που μπορεί να αλλάξει, να βελτιώσει και να εκτοξεύσει τις νέες γενιές. Και αν η Ατλαντίδα είναι ακόμη χαμένη και αναζητείται, η δική του Ατλαντίδα είναι εδώ αλλά κανείς δεν τον προσέγγισε, εκτιμώ, όπως έπρεπε για να την δώσει, όπως έδωσε απλόχερα τις τόσες και τόσες χαρές και επιτυχίες.

Ο Γκάλης θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε έναν κορυφαίο προπονητή. Δεν το επιχείρησε ποτέ, δεν του το ζήτησαν ποτέ, δεν έκανε ποτέ και εκείνος το πρώτο βήμα παρά την νουθεσία του γυμναστή, κουμπάρου και μάνατζερ του Γιώργου Ραμπότα.

Οσο δύσκολες και αν ήταν οι στιγμές ,όσο απογοητευτικές κι αν ήταν, όσο ευχάριστες και αν ήταν, ποτέ του δεν δάκρυσε, ποτέ δεν εξωτερίκευσε τα συναισθήματα του. Μονάχα τέσσερις φορές δεν κατάφερε να κρύψει την ψυχή του.

Η πρώτη. Καταφέρνει και πηγαίνει ώρα, μέρα και στιγμή στο νεκροταφείο για να μην τον δει κανείς. Στέκεται αποσβολωμένος μπροστά στον τάφο της Τζένης. Κανείς γύρω του. Απόλυτη ησυχία. Ο μόνος (εαν θυμάμαι καλά) που ...καραδοκούσε, ήταν ο φωτογράφος Κώστας Ευαγγελίδης που αποθανατίζει τη σκηνή και την επόμενη μέρα έγινε εξώφυλλο σε γνωστό περιοδικό. Κάπου κρυμμένος και εγώ, συγκλονισμένος παρακολουθώ. Το δάκρυ δραπετεύει από τα μάτια του, αλλά η φωτογραφία που δημοσιεύεται είναι χωρίς δάκρυ.

Η δεύτερη. Βγαίνει απο το γραφείο του τότε προέδρου του Αρη Θεόφιλου Μητρούδη και ενώ αποχωρεί με το κεφάλι σκυμμένο και χαμηλωμένο το βλέμμα, φαίνεται καθαρά ότι είναι δακρυσμένος. Λίγα λεπτά πριν ο Μητρούδης είχε βάλει τέλος στην διαδρομή του Γκάλη στον Αρη, προτείνοντας του να μείνει αλλά ως προπονητής στην εφηβική ομάδα. Ήμουν ο μοναδικός ρεπόρτερ εκει. Αρκέστηκε να μου πει μόνο: ''Δεν μπορώ να σου πω τι μου είπε. Δεν είναι δυνατόν''. Η Τρίτη στην γιορτή που διοργάνωσε ο Άρης και η τέταρτη πριν από λίγες ώρες στο ΟΑΚΑ. Ο Νικ έπρεπε να είναι συνέχεια παρών, αλλά ποτέ δεν τον προσέγγισαν, παρά μόνο για να τον τιμήσουν. Νικ, το γνωρίζεις, το ξέρω καλά, αλλά θα στο επαναλάβω. Να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι είναι καλοί, στο να σε χρησιμοποιούν. Έξυπνοι στο να σε εκμεταλλεύονται και ηλίθιοι, στο να νομίζουν ότι δεν το καταλαβαίνεις.

ΠΗΓΗ fb