iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ένας απλός φανατικός φίλος του σινεμά είμαι, που προσπαθώ να παρακολουθώ ταινίες κάθε εβδομάδα από 18 ετών. Λατρεύω τη "σκοτεινή αίθουσα". Το σινεμά είναι τρόπος ζωής γιά εμένα. "Γαλήνη και "ταξίδι". Διασκέδαση και μόρφωση.

Ομολογώ ότι είχα φοβηθεί να πάω να δω το la la land. Γιατί? Γενικά φοβάμαι πολύ τις βαρύγδουπες υποψηφιότητες γιά όσκαρ και τα "παχιά" λόγια. Κατά την αιρετική μου άποψη, οι μισές "καλύτερες" ταινίες από το 1982 που άρχισα να καταλαβαίνω από 7η Τέχνη είναι "μάπα". Επίσης παρασύρθηκα από τους κριτικούς ότι είναι "καθαρόαιμο" μιούζικαλ κι επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος αυτού του είδους, το "κράτησα γιά dvd όταν βγει. 

Είναι όμως μιά εκπληκτική σύγχρονη ερωτική ταινία που ομοιά της δεν έχει επινοηθεί ξανά από το "όσα παίρνει οι άνεμος" το 1939. Δηλαδή σχεδόν 80 χρόνια!

Η μελαγχολική μου διάθεση και μία περίεργη διαίσθηση με οδήγησαν σε έναν αγαπημένο παιδικό κινηματογράφο εκείνο το παγωμένο χειμωνιάτικο απόγευμα.

Η ταινία που πήρε τελικά Όσκαρ ξεκινάει με ένα υπέροχο χορευτικό - έμπνευση στη μποτιλιαρισμένη λεωφόρο από δεκάδες αγόρια και κορίτσια και μετά διανθίζεται στα κατάλληλα σημεία με πολύ γλυκό τρόπο και μία ανυπέρβλητη μαεστρία από τραγούδι και χορό των δύο πρωταγωνιστών. 

Δεν έχω λόγια, με υπερβαίνει ο θαυμασμός, γιά τον Ράιαν Γκόσλινγκ (τι ηθοποιάρα Χριστέ μου), την Έμα Στόουν (χαρισματική η "μικρή" Μέριλ Στριπ), τον σκηνοθέτη  Ντάμιεν Σαζέλ (μόλις 31 ετών και δημιούργησε αυτό το ιστορικό υπερθέαμα) αλλά και όλους όσοι συμμετείχαν σε αυτή την κορυφή των κινηματογραφικών βουνών!

Όταν το αυτοκίνητο που είναι συνοδηγός η Στόουν στρίβει γιά να αποφύγει το μποτιλιάρισμα, περίπου μισή ώρα πριν το τέλος της ταινίας, τότε καθηλώνεσαι κυριολεκτικά στο καθισμά σου. Κάπου εκεί έφυγε και το πρώτο δάκρυ και μετά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ μέχρι το τέλος. Αλλά λυτρώθηκα. Μιά απίστευτη εξιλέωση γιά όλο αυτό που παρακολουθούσα ασκαρδαμικτί και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω. 

Ακόμη κι δεν έχετε δει την ταινία, γιατί δεν πιστεύετε έναν ανόητο ρομαντικό κι ευαίσθητο άνθρωπο σε αυτή την εποχή των "τεράτων" το 2018, τουλάχιστον γκουγκλάρετε το σάουντρακ της ταινίας. Ακούστε το "city of stars" και φέρτε τη γαλήνη γιά τρία λεπτά στην ψυχή σας. Άλλο βέβαια να το βλέπεις στον υπολογιστή του 32 επί 15 και άλλο στο "πανί" με τον Γκόσλινγκ να σε "βομβαρδίζει" με συναίσθημα από τα πλήκτρα του πιάνου.

Μυθική ατάκα, αυτή του Σεμπάστιαν Γουάιλντερ (Γκόσλινγκ): "αφήνω τη ζωή να με χτυπάει, κάποτε θα κουραστεί και τότε θα τη χτυπήσω εγώ, όπως στο μποξ".

Ανατριχιαστική στιγμή: Η Μία Νόλαν (Στόουν) ρίχνει το τελευταίο βλέμμα στον αγαπημένο της στην τελευταία σκηνή στο τζαζ κλαμπ. Ο ορισμός του όσκαρ.

Αποκορύφωμα κινηματογράφησης: ο χορός του ζευγαριού στα "αστέρια' μέσα στο αστεροσκοπείο (θα με θυμηθείτε).

Επίλογος: Πού να µαζεύεις τα χίλια κοµµατάκια, του κάθε ανθρώπου... ΙΑ’  Γιώργος Σεφέρης.

(θα ξαναδώ σύντομα την ταινία σε dvd  γι αυτό έγραψα αυτές τις σκέψεις...)