Το ιταλικό ποδόσφαιρο μπορεί να υπερηφανεύεται για πολλές ομαδάρες στο πέρασμα των χρόνων και η Πάρμα είναι σίγουρα μία από αυτές.
Για τη νέα γενιά ποδοσφαιρόφιλων, το να βλέπουν στη βαθμολογία της Serie A τους παρμέντσι στη ζώνη του υποβιβασμού, μπορεί να θεωρείται φυσιολογικό. Για τους μεγαλύτερους, όμως, είναι άσχημο. Θλιβερό. Γιατί η Πάρμα είναι μία από τις ομάδες που έκαναν πιο όμορφα τα… πιο όμορφα χρόνια του Campionato.
Αυτό, βέβαια, ήταν δύσκολο να το φανταστεί κάποιος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τότε που η ομάδα ήταν στη Serie B. Τότε που έγινε για πρώτη φορά γνωστό το όνομά της, επειδή αναμετρήθηκε με τη Μίλαν στο Coppa Italia. Και αναμετρήθηκε με… θράσος. Δεν θα μπορούσε να συμβεί και διαφορετικά, άλλωστε, αφού προπονητής ήταν ο Αρίγκο Σάκι.
Ο τρόπος παιχνιδιού της Πάρμα βοήθησε, τελικά, ώστε ο προπονητής να κληθεί σύντομα από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στο Μιλάνο. Πήγε, έκανε τα δικά του και πέτυχε. Τα δικά τους, όμως, έκαναν και οι παρμέντσι τα επόμενα χρόνια. Και πέτυχαν κι αυτοί. Πολλά. Σίγουρα περισσότερα από ό,τι θα περίμενε κανείς.
Το καλοκαίρι του 1990 η Πάρμα πανηγύρισε την άνοδο στη Serie A και μετά την πρώτη αναγνωριστική χρονιά, άρχισε η πτήση προς το όνειρο. Ο… πιλότος, άλλωστε, ήταν δυνατός. Η Parmalat της οικογένειας Τάντσι ήταν στα καλύτερά της και δεν θα αργούσε να οδηγήσει σε αυτά και την ομάδα.
Η κατάκτηση του Coppa Italia το 1992 μετά τον διπλό τελικό με τη Γιουβέντους, για μια μικρή, επαρχιακή ομάδα είναι θρίαμβος. Για την Πάρμα που… ερχόταν, όμως, ήταν μόνο η αρχή. Και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό. Ενα χρόνο μετά, άλλωστε, οι «κροτσιάτι» ήταν στον τελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων και το κατεκτησαν! Και το ωραίο είναι πως… ούτε αυτό ήταν υπερβολικό.
Η νίκη επί της Αντβέρπ με 3-1 στο Γουέμπλεϊ σήμανε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο για μια ομάδα που μέχρι πριν λίγα χρόνια… δεν υπήρχε στον χάρτη. Μια ομάδα που θριάμβευσε στο Λονδίνο με τον Ταφαρέλ στο τέρμα και τους Απολόνι, Μπεναρίβο και Μπία στην άμυνα. Με τον Τόμας Μπρολίν σαν 10άρι και με τους Φααουστίνο Ασπρίγια και Αλεσάντρο Μέλι στην επίθεση.
Σε αυτούς, η διοίκηση θα πρόσθετε το καλοκαίρι του ’93 τον Τζανφράνκο Τζόλα για να δημιουργεί και τον Νέστορα Σενσίνι για να κόβει. Και μπορεί στο πρωτάθλημα να μην κατάφερε κάτι περισσότερο από την 5η θέση -το γεγονός ότι προκάλεσε απογοήτευση δείχνει και το πώς σκέφτονταν στην ομάδα- αλλά έφτασε και πάλι στον τελικό του Κυπελλούχων. Αυτή τη φορά έχασε από την Αρσεναλ, αλλά η παρουσία της εκεί ξανά, επιβεβαίωνε ότι η Πάρμα μεγάλωνε.
Και μεγάλωσε τόσο ώστε την επόμενη χρονιά, 1994-95, να παλέψει μέχρις εσχάτων με τη Γιουβέντους της πρώτης χρονιάς του Μαρτσέλο Λίπι, για όλους του τίτλους. Οι δυο τους κοντραρίστηκαν για το scudetto, οι δυο τους ήταν στον τελικό του Coppa Italia, οι δυο τους και στον τελικό του κυπέλλου UEFA. Αποτέλεσμα; Το νταμπλ στους μπιανκονέρι, το UEFA στους παρμέντσι.
Με τον Φερνάντο Κόουτο να έχε προστεθεί δίπλα στον Σενσίνι, τον Ντίνο Μπάτζιο να βοηθάει σε κέντρο-επίθεση και τον Μάρκο Μπράνκα να προσθέτει εμπειρία, η Πάρμα πανηγύριζε δεύτερη ευρωπαϊκή κούπα μέσα σε τρία χρόνια, έχοντας ενδιάμεσα και έναν χαμένο τελικό! Δεν ήταν παράλογο, επομένως, το να στοχεύει, μόλις πέντε χρόνια μετά την άνοδό της, στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Αυτός ήταν και ο λόγος που το καλοκαίρι του 1995 πήρε και τον Χρίστο Στόιτσκοφ από τη Μπαρτσελόνα, όπως πήρε και δύο ταλαντούχους και ανερχόμενους Ιταλούς: Φάμπιο Καναβάρο και Πίπο Ιντσάγκι. Οι παρμέντσι του Νέβιο Σκάλα ήταν μια πλούσια ομάδα, η οποία ανέβαζε συνεχώς τον πήχη. Και όσο δεν τον περνούσε, τόσο επέμενε.
Η 6η θέση του 1996 θα έχει ως αποτέλεσμα ο πρόεδρος Τάντσι να αγοράσει και τους Λιλιάν Τουράμ, Ερνάν Κρέσπο, Ενρίκο Κιέζα και Μάριο Στάνιτς, ελπίζοντας πως ήρθε επιτέλους η ώρα. Τελικά δεν ήρθε, αλλά μέσα στη σεζόν η Πάρμα είχε «κερδίσει» ακόμη έναν παίκτη. Και τι παίκτη! Ο 17χρονος Τζανλουίτζι Μπουφόν κάνει ντεμπούτο κόντρα στη πρωταθλήτρια Μίλαν και γρήγορα εξελίσσεται σε αναντικατάστατο.
Οι παρμέντσι είναι, πλέον, μια ομάδα που δείχνει να τα έχει όλα. Παικταράδες, ενθουσιασμό, εμπειρία, δυνατή διοίκηση, νέες ιδέες στον πάγκο, αφού μετά τον Σκάλα θα εμπιστευθεί τον Κάρλο Αντσελότι και στη συνέχεια τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Ο πρώτος δεν θα καταφέρει κάτι τρομερό, αλλά ο δεύτερος θα κατακτήσει το κύπελλο UEFA και το Coppa Italia το 1998-99.
Η Πάρμα των Μπουφόν, Καναβάρο, Τουράμ, Σενσίνι, Βανόλι, Ν. Μπάτζιο, Βερόν, Μπογκοσιάν, Φουζέρ, Κιέζα, Κρέσπο, Μπάλμπο είναι απλά μια ομαδάρα. Μια ομαδάρα που πανηγύριζε τον 3ο ευρωπαϊκό τίτλου του κλαμπ μέσα σε έξι χρόνια! Μια ομαδάρα που κατακτούσε το κύπελλο Ιταλίας και το αντιμετώπιζε… χαλαρά. Μια ομάδα που οδηγούσε τον Μαρτσέλο Λίπι σε παραίτηση από τη Γιουβέντους μετά από εκείνο το 2-4 στο Delle Alpi.
Η ομάδα της σεζόν 1998-99 ήταν η καλύτερη που εμφάνισε ποτέ η Πάρμα και δυστυχώς ήταν και αυτή με την οποία θα έκλεινε εκείνος ο κύκλος, εκείνα τα χρόνια επιτυχιών. Οι μεταγραφές των Αριέλ Ορτέγκα, Πάουλο Σόουζα και Μάρτσιο Αμορόζο ήταν από τις τελευταίες δυνατές πριν έρθει το σοκ. Η Parmalat καταρρέει οικονομικά, η οικογένεια Τάντσι έχει σοβαρά θέματα με τη δικαιοσύνη και η Πάρμα περνάει σιγά-σιγά σε δεύτερη μοίρα.
Η κατάκτηση του Coppa Italia το 2002, όταν τα περισσότερα αστέρια έχουν πωληθεί για οικονομικούς λόγους, ήταν το κύκνειο άσμα εκείνης της ομάδας. Μιας ομάδας που αποτέλεσε μία από τις sette sorelle, μία από τις επτά αδελφές, όπως είχε ονομαστεί το γκρουπ των Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ, Ρόμα, Λάτσιο, Φιορεντίνα, Πάρμα.
Επτά ομάδες που ξεκινούσαν τη σεζόν με στόχο το scudetto. Και μπορεί οι παρμέντσι να μην κατάφεραν ποτέ να το κάνουν δικό τους, αλλά για όσους τους θυμούνται από εκείνα τα χρόνια, θα είναι πάντα μια ομαδάρα. Μια ομαδάρα στην οποία δεν αξίζει να θεωρείται φυσιολογικό το να βρίσκεται στη ζώνη του υποβιβασμού, όταν κοιτάς τη βαθμολογία της Serie A…
ΠΗΓΗ italians.gr
Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
