iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Μια συζήτηση με έναν νέο άνθρωπο της τοπικής αυτοδιοίκησης έχει σίγουρα ενδιαφέρον.

 

Ήταν απόφαση μετά από σκέψη και όχι της στιγμής. Εδώ και χρόνια πίστευα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Να έρθει κάτι νέο. Να ασχοληθούν νέοι άνθρωποι μεν την τοπική αυτοδιοίκηση. Δέχτηκα και την προτροπή συγγενών, φίλων και γνωστών και ''βούτηξα στα βαθιά''. 

 

 

Έχεις δίκιο. Και μάλιστα να μπούνε στο μικρό μας ''κοινοβούλιο'' όσο περισσότεροι νέοι άνθρωποι γίνεται. Στις επόμενες δημοτικές εκλογές πρέπει τουλάχιστον οι μισοί που θα εκλεγούν να είναι νέοι. Με όρεξη και ιδέες. Σε συνδυασμό βέβαια με την εμπειρία των παλαιοτέρων. Κάποιος να οδηγεί.

 

 

Αν γίνει καλή ''προπόνηση'' σίγουρα μπορεί να τα καταφέρει και ο νέος. 

 

 

Ναι η ομάδα πάνω από το άτομο, με συνεργασία. Αυτό που κάνουμε τώρα στο τοπικό συμβούλιο διέπεται από αυτό το πνεύμα. Προσωπικά παρακολουθώ και μαθαίνω, ενημερώνομαι ώστε το ''ματς'' να στεφθεί με επιτυχία.

 

 

Θέλω να μάθω. Θέλω να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου στην κοινωνία της Ραφήνας. Με καλό προπονητή και συμπαίκτες θα τα καταφέρω. Θέλω να βοηθήσω.

 

 

Ως θεσμός έχουμε περιορισμένες ευθύνες και αρμοδιότητες. Είναι στο χέρι του δημάρχου να μας δώσει περισσότερες. Ασχολούμαστε και αυτό είναι σημαντικό με θέματα ποιότητας ζωής και καθημερινότητας. Εκτός από το στενό πλαίσιο του νόμου προσπαθούμε να δημιουργήσουμε διόδους διείσδυσης προς την κοινωνία. Να βγούμε και λίγο από το ''κουτί''. Αν έχεις έναν σωστό ''κόουτς'' 'όπως είναι ο δήμαρχος Βαγγέλης Μπουρνούς, λύνονται πιο εύκολα τα προβλήματα. Αλλά κι αν ο ''κόουτς'' έχει καλούς ''παίκτες'' - που θεωρώ πως είμαστε για να μας εμπιστευτούν οι πολίτες με την ψήφο τους - τότε τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα. Συνεπώς οι πολίτες μας προτρέπουν να κάνουμε το κάτι παραπάνω για την πόλη. Οφείλουμε να τους ακούμε και να σε συνεργασία με τον δήμαρχο να είμαστε στην ''πρώτη γραμμή''.

 

 

Εδώ γεννήθηκα και ζω 39 χρόνια. Οπότε γνωρίζω και την... τελευταία λακούβα. Μπορώ να αφουγκραστώ τα προβλήματα της πόλης. Πιστεύω πως τεράστιο πρόβλημα - αφήνω βιολογικό και λιμάνι - είναι η αισθητική της πόλης. Πρέπει να γίνει πιο ελκυστική. Να μην είναι μία ''εχθρική'' πόλη. Γίνονται  καθημερινά προσπάθειες το βλέπουν όλοι, αλλά χρειάζεται κι άλλη δουλειά. Όχι μόνο από τους αιρετούς και τους εργαζόμενους του δήμου αλλά και τους πολίτες. Εμείς πρέπει να ''κοουτσάρουμε'' τους πολίτες για μια νέα παιδεία. 

 

 

Προς την ''πράσινη'' ανάπτυξη. Ο πολιτισμός μιας πόλης είναι το περιβάλλον. Η πόλη γίνεται ερωτεύσιμη. Η Ραφήνα με τη θάλασσα και το δάσος δημιουργούν μια μαγική εικόνα από τον ''μάγο του Οζ''! Σαν παραμύθι. Ο στόχος μου είναι να αναπτυχθεί το πράσινο στη Ραφήνα μας. Τα άλλα τα μεγάλα θέματα, είναι θέμα της Δημοτικής Αρχής. Εμείς θα είμαστε αρωγοί στο έργο του δημάρχου.

 

 

Στη Μαδέρα της Πορτογαλίας η αρχιτεκτονική των σπιτιών είναι ομοιόμορφη, ενώ υπάρχει μία πανδαισία χρωμάτων. Αυτά τα χρώματα μαζί με το πράσινο που υπάρχει μεταξύ των όλων σπιτιών σου προκαλούν ένα πρωτόγνωρο αίσθημα. Θέλεις να μείνεις για πάντα σε αυτό το μέρος. Και στη Μάλτα που έχω ταξιδέψει υπάρχει μια παρόμοια εικόνα, ενώ πολύχρωμα είναι και τα βαρκάκια. Το θέμα είναι όλοι μας να ομορφήνουμε τον τόπο με μια γλάστρα στο μπαλκόνι, ένα φυτό ακόμη στον κήπο, με το φύτεμα ενός δέντρου, με κάτι πράσινο που θα φέρει ανάσα. Πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα παιδεία στους πολίτες. Η ανάπτυξη είναι πράσινη, εκεί πρέπει να στηριχτούμε. Να γυρίσουμε λίγο προς τα εκεί τη στρόφιγγα των κονδυλίων.  Το χρώμα του χρήματος να γίνει πράσινο!

 

 

Συχνά όχι, αλλά χρειάζεται υπομονή. Χρειάζεται χρόνος για να γίνουν κάποια έργα. Οι βάσεις έχουν τεθεί και στα επόμενα χρόνια θα είναι όλα καλύτερα.

 

 

Ως χώρα τα τελευταία 40 χρόνια πηγαίνουμε με ''ρυθμό χελώνας''. Άρα και η Αττική, αλλά και η Ραφήνα. Πώς θα μπορούσαμε εμείς να επιταχύνουμε μόνοι μας? Την τελευταία πενταετία όμως ξεκίνησε μια ''κούρσα'' για να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος ως δήμος. Ήμασταν με ''νεκρά - πρώτη''. Τώρα πάμε ''με τρίτη'' και θα φτάσουμε ''πέμπτη και έκτη''!

 

 

Παρακολούθησα για πρώτη φορά από την εξέδρα των επισήμων τη μαθητική παρέλαση και άκουσα τον εθνικό ύμνο στην κατάθεση στεφάνων. Δάκρυσα. Ανατρίχιασα. Συγκινήθηκα και όταν πέρασαν μπροστά μου τα ανιψάκια μου, παιδιά φίλων και γειτόνων. Τα παιδιά, το χαμογελό τους μου δίνουν ελπίδα. Ήταν υπερήφανα τα περισσότερα που έκαναν παρέλαση. Όπως ήμουν κι εγώ παιδί. 

 

 

Πολύ ωραίο αυτό. Μου δίνεις πάσα. Θέλω τα παιδιά να φύγουν στο εξωτερικό να σπουδάσουν. Αλλά να έχουν την επιθυμία να γυρίσουν στον τόπο τους. Να κάνουμε τον τόπο τόσο όμορφο που να μη μπορούν να ζήσουν μακριά του. Θα βγάλουμε επιστήμονες, αθλητές, εργάτες, πολιτικούς από τη Ραφήνα και το Πικέρμι. Το πιστεύω. Αλλά θα πρέπει να γυρίζουν πάντα στη ρίζα τους. Να γυρίζουν σπίτι τους. Δεν ξέρω αν ακούγονται ρομαντικά αυτά. Αλλά έτσι είμαι και έτσι θα παραμείνω.

 

 

Μα πρέπει να βγούμε από το ''κουτί'' και τα στερεότυπα, τα αμιγώς τεχνοκρατικά. Να δημιουργήσουμε με την ψυχή μας. Ειδικά εμείς οι νέοι άνθρωποι.

 

 

Φυσικά. Ο κόσμος πάει μπροστά. Και η τοπική αυτοδιοίκηση να γίνει πιο ευέλικτη, με καλύτερη ''φυσική κατάσταση'' και δημιουργικότητα. Να κάνει ωραίες ''φάσεις''. 

 

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω. Έχω μάθει να είμαι τελειομανής στη ζωή μου. Είτε στο μπάσκετ, είτε στη δουλειά μου, είτε στις σχέσεις μου, είτε στην αυτοδιοίκηση. Θα το πάω ''μέχρι τέλους'' κι όπου με βγάλει. 

 

 

Καμιά φορά χωρίς λόγο μαλώνουν και χάνουν την ώρα τους. Ή συζητάνε για ανούσια πράγματα. 

 

Κι εγώ.