iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ο Ραφηνιώτης Κώστας Κουτσομύτης ήταν ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της Ελλάδας. Ο σπουδαίος πολυβραβευμένος άνθρωπος του πολιτισμού, γνήσιος δημοκράτης, με τίμησε επί σειρά ετών με τη φιλία του. Και πώς τα έφερε η ζωή, έτυχε να μου παραχωρήσει και την τελευταία του συνέντευξη. Ένα βροχερό απόγευμα, εδώ στη Ραφήνα. Στο στέκι του στην πλατεία. Με ένα ουζάκι, λίγο μεζέ και πολύ χαμόγελο. Ήταν Νοέμβριος του 2015. Και στις 10 Μαρτίου του 2016, τέτοιες ημέρες η ζωή του έκανε το τελευταίο στοπ καρέ. Ευτυχώς είχε προλάβει να γράψει μαζί με τον Ευάγγελο Μαυρουδή το μυθιστόρημα "το κόκκινο τανγκό", για τον Νίκο Ζαχαριάδη. Ας θυμηθούμε τα διαχρονικά λόγια του Κώστα Κουτσομύτη σε εκείνη τη συνέντευξη...

- Αν σκηνοθετούσατε μία ταινία με θέμα «η Ελλάδα του 2015» θα ήταν θρίλερ, κωμωδία ή δράμα;

 Κοίτα τι με ρωτάς τώρα! Αυτή την εποχή ετοιμάζω μία ταινία από ένα βιβλίο του Σκαμπαρδώνη «Πολύ βούτυρο στο τομάρι στου σκύλου» που είναι και δράμα και κωμωδία και σάτιρα. Έχει γραφτεί το 1963 και νομίζεις ότι αναφέρεται στο σήμερα. Ο ελληνικός λαός περνάει μιά τόσο μεγάλη αγωνία γιά το αύριο που αυτό είναι δραματικό. Και δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, ξέρεις. Ο λαός έχει χάσει την ελπίδα του κι ελπίζω η νέα κυβέρνηση να αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα.

– Μα πριν από την οικονομική κρίση είχαμε «πτωχεύσει» κοινωνικά, πολιτιστικά, ηθικά…

 Μετά τη δικτατορία τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα την καταχρέωσαν. Με τα «Τσοβόλα δώστα όλα», τους συνδικαλιστικούς μαξιμαλισμούς, τις ασύστολες δαπάνες των πολιτών χωρίς να τους προειδοποιεί κανείς η Ελλάδα κατέρρευσε. Τώρα ο λαός πρέπει να δουλέψει. Να παράξει. Αυτή είναι η τραγωδία της Ελλάδας. Δεν παράγει τίποτα. Ούτε οδοντογλυφίδες! Κι ελπίζω αυτή τη φορά ο λαός να μη διαψευστεί από την κυβέρνηση όσον αφορά τις προσδοκίες του.

– Μου λέτε, δηλαδή, ότι η Ελλάδα εκτός από τους πολιτικούς «κυβερνήθηκε» και από τους συνδικαλιστές;

 Ο υγιής συνδικαλισμός δεν είναι κακό πράγμα. Αλλά έτσι όπως λειτουργούσε τα τελευταία σαράντα χρόνια ο συνδικαλισμός, οι συνδικαλιστές ήταν κυρίαρχοι. Οι κυβερνήσεις για να εξασφαλίζουν ψήφους τα είχαν καλά με τους συνδικαλιστές. Όντως η χώρα κυβερνήθηκε και από τους συνδικαλιστές.

– Τι είναι αυτό που λέμε κρίση; Μήπως στ’ αλήθεια είναι όταν ένας νέος άνθρωπος 20 – 25 ετών δεν βρίσκει δουλειά ή ένας άνθρωπος 45 – 50 ετών όταν απολυθεί ξέρει ότι καταδικάζεται να μην εργαστεί ποτέ ξανά στη ζωή του;

 Επειδή έζησα Αργύρη κατοχή, παγκόσμιο πόλεμο, εμφύλιο και δικτατορία και τις τέσσερις «πληγές», πιστεύω ότι η μεγαλύτερη κατάντια μιας κοινωνίας είναι η ανεργία.΄Ενας νέος να θέλει να εργαστεί και να μη βρίσκει θέση ή να αναγκάζεται να μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να σωθεί αν δεν χτυπήσει την ανεργία. Πονάει η ψυχή μου όταν τα πιο λαμπρά μυαλά, το καλύτερο δυναμικό της Ελλάδας φεύγει στο εξωτερικό.

– Στην τσέπη σας προτιμάτε ευρώ ή δραχμή;

 Οπωσδήποτε ευρώ. Είμαστε μέλη της Ευρωζώνης με ένα ισχυρό νόμισμα. Αν επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό θα είναι η απόλυτη καταστροφή. Άρα αν αυτή τη στιγμή έχω στην τσέπη μου δέκα ευρώ, θέλω τα δέκα ευρώ και όχι δέκα δραχμές. Ας αναρωτηθούμε όλοι μιάς και μιλάμε για οικονομικά. Φταίνε πάντα οι Ευρωπαίοι ή μήπως φταίμε κι εμείς;

– Τι θα λέγατε σε έναν νέο σήμερα γιά να πάρει κουράγιο;

 Να πιστέψει στον εαυτό του. Να είναι αγωνιστής. Και ότι μπορεί να τα καταφέρει ακόμη και στις πιό δύσκολες συνθήκες, όπως σήμερα. Πρέπει να αγωνιστεί γιά να γίνει καλύτερη η κοινωνία. Και η κοινωνία γίνεται καλύτερη με ειρήνη, αγάπη και δημιουργία.