iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Συνέντευξη στον ΑΡΓΥΡΗ ΚΩΣΤΑΚΗ

Η Ραφήνα είναι η ζωή μου. Ο τόπος που αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ ως το τέλος. Μεγάλωσα, γνώρισα τους φίλους μου, έπαιξα ποδόσφαιρο, δημιούργησα την οικογενειά  μου, ασχολήθηκα με την τοπική αυτοδιοίκηση, εργάστηκα και ''έχτισα'' τις επιχειρήσεις μου. Το γεγονός ότι επένδυσα σε επιχειρήσεις μόνο στη Ραφήνα μπορεί να ήταν και λάθος, αλλά εδώ με οδηγούσε το συναίσθημα για να κάνω κάτι όμορφο και να αναδείξω τον τόπο μου. Τα κατάφερα σε έναν μεγάλο βαθμό. Στήριξα και θα στηρίζω όσο μπορώ τη Ραφήνα. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου που γεννιέται σε ένα μέρος να το αγαπάει και να το φροντίζει όπως μπορεί.

Είναι η δεύτερη οικογενειά μου. Πρωτομπήκα στα αποδυτήρια της Τριγλίας 14 ετών και για σχεδόν... μισό αιώνα δεν έφυγα κάτω από τη σημαία της. Κατάφερα τότε σε ηλικία 15 ετών να αγωνιστώ βασικός με την ανδρική ομάδα, όπως κι άλλα παιδιά από την παρέα μου. Καταλαβαίνεις πόσο ωραία νιώθει ένα παιδί σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Πήρα όσα εφόδια για τη ζωή μου. Τη δύναμη να κάνω πράγματα, να διεκδικώ, να παλεύω, να είμαι ομαδικός. Το συναίσθημα πυροδοτούσε και το ότι στον ΑΟ Τριγλία ήταν ο πατέρας μου, ο θείος μου και φανέρωνε τις ρίζες μου. Γι αυτό έδωσα και την ψυχή μου. ''Κρέμασα τα παπούτσια μου'' 35 ετών, ζώντας την άνοδο στη Δ' εθνική κατηγορία με αλησμόνητους ανθρώπους στη διοίκηση.

Φυσικά. Κι είναι παράγοντες, αγνοί που αγάπησαν το ποδόσφαιρο και την ομάδα. Συνεργάστηκα και ως ποδοσφαιριστής και μετέπειτα ως πρόεδρος. Ξεχωρίζω τον Τάκη Μαραγκουδάκη, τον Ηλία Μικρόπουλο, τον Παναγιώτη Ζουγανέλη, τον θείο μου Παναγιώτη, τον Γιώργο Λουκάτο, τον Γιώργο Πιστικό, τον Χρήστο Καμίνη, τον Καλαμπόγια, τον Δεσύπρη, τον Σολδάτο, τον Γιώργο Σταμπέλο, τον Χρήστο Διαγγελάκη, τον Παναγιώτη Σκλιά, το Νίκο Κρικέλη, τον Κώστα Κοζή, την Ειρήνη Ρεντζούλη, τον Μάριο Διαγγελάκη, τον Παναγιώτη Βουρδέρη, τον Δημήτρη Μισοκοίλη τον νεότερο, φυσικά τον Παναγιώτη Δήμα και ζητώ συγνώμη αν ξεχνάω κάποιους. Και μετά την άνοδο ήρθε η παρακμή όπως δυστυχώς συμβαίνει κάποιες φορές. Φτάσαμε στη β' κατηγορία ΕΠΣΑ το 1996 και τη διοίκηση είχε ο δήμος Ραφήνας με ''υπηρεσιακό'' πρόεδρο τον εμβληματικό Δημήτρη Μισοκοίλη. Αυτός άλλωστε ήταν που με παρότρυνε να αναλάβω το ''τιμόνι'' του ΑΟ Τριγλία το 1997 και σιγά σιγά καταφέραμε το 2000 να ανεβάσουμε κατηγορία την ομάδα με προπονητή τον Πέτρο Τσιγκούλη, ο οποίος ήταν και ο εμπνευστής των Ακαδημιών. Η ιδέα του ''έφερε καρπούς'' και η Κ 18 είναι πολυνίκης στην ΕΠΣΑΝΑ τα τελευταία χρόνια.

Καλά το επισημαίνεις Αργύρη. Η ΕΠΣΑ - ένωση ποδοσφαιρικών σωματείων Αθηνών ως το 2000 είχε τις ομάδες όλης της Αττικής. Και από το 2001 δημιουργήθηκε η ΕΠΣΑΝΑ για τα σωματεία της βορειοανατολικής Αττικής που είναι δεκάδες για να λειτουργήσει καλύτερα το πλαίσιο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Είμαι από τους πρωτεργάτες αυτής της ιδέας και της υλοποιησής της. Έτσι μετά από 10 χρόνια που πρωταγωνιστούσαμε στην Α' ΕΠΣΑΝΑ καταφέραμε το 2010 να ανέβουμε με κόουτς - ''πατέρα'' τον Στάθη Ασλάνογλου στη Γ' Εθνική κατηγορία. Πολύ καλή ''φουρνιά'' παικτών με ταλέντο  που διέπρεψαν την τελευταία δεκαετία στα ''μεγάλα σαλόνια''. Σου θυμίζω τον Στράτο Σβάρνα, τον μοναδικό που εκλήθη στην εθνική ομάδα ανδρών από ερασιτεχνική ομάδα σην ιστορία. Ο ΑΟ Τριγλία διαχρονικά σε όλες τις κατηγορίες κέρδισε το σεβασμό όλων για την ποιότητα, την εντιμότητα και το ευ αγωνίζεσθαι ως φιλοσοφία της. Δεν παίξαμε ποτέ ''βρώμικα''. Αντιθέτως μας αδίκησαν και μας ''έστησαν''. Κοιτούσα πάντα στα μάτια τους ποδοσφαιριστές μου.

Το περιγράφεις πολύ σωστά. Για να είσαι πρόεδρος σε μια ερασιτεχνική ομάδα, πέρα από τον χρόνο και τον κόπο, πρέπει να είσαι συνέχεια ''με το χέρι στο πορτοφόλι''. Το βίωσα 26 χρόνια! Έχω χαλάσει κυριολεκτικά δύο περιουσίες για τον ΑΟ Τριγλία και ήταν η κατάλληλη ώρα για να γίνει ένα νέο ξεκίνημα. Είμαι πολύ χαρούμενος που υπάρχει ένας νέος άνθρωπος  που θέλει να ακολουθήσει στα χνάρια μου και μου θυμίζει το πάθος στη δική μου αρχή. Ο Παναγιώτης Δήμας που τον ευχαριστώ για τη συνεργασία μας είναι ένα ανήσυχο πνεύμα, δραστήριος, έντιμος και γνώστης του ποδοσφαίρου. Του είπα, γιατί τον αγαπάω και θέλω να είναι καλά, ότι η διαδρομή θα είναι δύσκολη. Είναι μια ''καρέκλα'' με υποχρεώσεις και θέλει ''γερό στομάχι''. Με διαβεβαίωσε ότι θέλει να ασχοληθεί και θα το κάνει με αφοσίωση κι έτσι θα είμαι δίπλα του. Θα τον στηρίξω μέχρι να βρει τα βηματά του.

Ο πατέρας δεν εγκαταλείπει ποτέ το παιδί, αλλά το αφήνει να ανοίξει τα φτερά του. Ο Παναγιώτης πρέπει να πλαισιωθεί από ικανούς ανθρώπους που αγαπάνε πραγματικά την ομάδα. '' Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη'' λέει η παροιμία. Όπως εγώ είχα σημαντικούς παράγοντες, το ίδιο πρέπει και ο Παναγιώτης. 

Λίγο νωρίτερα μίλησες για ''αγνούς ανθρώπους''. Η εποχή της αγνότητας, της αθωότητας πέρασε ανεπιστρεπτί για την Ελλάδα και μοιραία για τη Ραφήνα. Τι θυμάσαι Γιώργο με νοσταλγία από την παλιά Ραφήνα μας?

Η Ραφήνα που μεγαλώσαμε ήταν η Ραφήνα που κάναμε μπάνιο στο λιμάνι, στην πλάζ με εκατοντάδες κόσμο κάθε μέρα τα καλοκαίρια. Η Ραφήνα ήταν μια τεράστια αλάνα που παίζαμε παντού μπάλα. Ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Ένα γραφικό χωριό 2.500 κατοίκων. Υπήρχε νοιάξιμο και τα σπίτια μας ήταν ανοικτά για όλους. Ανήκω στη γενιά της μαγικής δεκαετίας 80' που η Ραφήνα είχε τουρισμό με τρία κάμπινγκ, πέντε ξενοδοχεία, τέσσερα θερινά σινεμά. 

Φαντάσου ότι τη δεκαετία του 70' δεν υπήρχε γυμνάσιο και λύκειο στη Ραφήνα και αναγκάστηκα με την οικογενειά μου να κατοικήσουμε για έξι χρόνια στους Αμπελόκηπους. Περίμενα με τόση λαχτάρα το Σαββατοκύριακο για να έρθουμε στη Ραφηνούλα. Το θυμάμαι και συγκινούμαι! Στις πέντε ημέρες στην Αθήνα δεν υπήρχα! Η Ραφήνα ήταν ένας τόπος αγάπης. Ήταν τα νιάτα μας, οι ελπίδες μας, οι ερωτές μας, οι φιλίες μας. Η Ραφήνα μας άλλαξε...

Επειδή θήτευσα στην τοπική αυτοδιοίκηση και ως σύμβουλος και ως αντιδήμαρχος, είμαι ο τελευταίος που θα κρίνω αυτούς που εργάστηκαν για τον τόπο. Όμως δεν ξέρω αν οι αγκυλώσεις του δημοσίου υπήρξαν τροχοπέδη ή χρειαζόταν μεγαλύτερη βαρύτητα και κύρος κάποιου δημάρχου. Δηλαδή όσο καλή θέληση και ικανότητες κι αν έχει κάποιος δήμαρχος, αναρωτιέμαι αν επαρκούν για να υπερπηδήσουν τη γραφειοκρατία. Όλοι ξέρουν πλέον ότι για να γίνει ένα μεγάλο έργο χρειάζονται δέκα χρόνια από την ιδέα ως την παραδοσή του. Βάζω άριστα στη διαχείριση αλλά ως πολίτης θέλω το κάτι παραπάνω για να αλλάξει η εικόνα της πόλης. Κι ένα σπουδαίο έργο είναι η αποχέτευση, αλλά δεν το βλέπει κανείς, είναι υπόγειο. Όλοι προσπάθησαν για το καλύτερο, αλλά βλέπεις την πόλη που ζούμε να είναι σχεδόν στάσιμη. Φαντάσου το απίστευτο, ότι ο Ανδρέας Κεχαγιόγλου για να βάλει πλαστικό χορτάρι στο γήπεδο πήρε άδεια για...δύο γηπεδάκια 5 επί 5. Τριτοκοσμική γραφειοκρατία! Έχουμε πρόβλημα με τους αθλητικούς χώρους και με ορισμένα βασικά στοιχεία της καθημερινότητας του πολίτη.

Έλλειψη πεζοδρομίων ή σοβαρά προβλήματα φθοράς ακόμη και στον αστικό ιστό. Ανυπαρξία από ειδικές ράμπες αναπήρων λες και αυτοί οι άνθρωποι είναι ''φαντάσματα''. Αλλά ακόμη και μια μητέρα με το καροτσάκι του μωρού κινείται πολύ δύσκολα. Είναι πράγμα αυτό με τη ''λαιμητόμο'' της Φλέμινγκ? Πρέπει να  πιέσει ο δήμαρχος την Περιφέρεια Αττικής που είναι αρμοδιοτητά της η διαπλάτυνση της Φλέμινγκ. Σκοτώνονται ή ταλαιπωρούνται άνθρωποι. Να απεγκλωβιστεί...χθες η πόλη από το λιμάνι. Χρειάζονται περισσότεροι χώροι στάθμευσης, να γίνει ένας ποδηλατόδρομος, να αξιοποιηθούν  όλοι οι δημοτικοί χώροι που μπορούν να φυτευτούν και να αναβαθμίσουν ντο περιβάλλον. Προσφάτως ταξίδεψα στο Εκουαδόρ, μια φτωχή Λατινοαμερικάνικη χώρα. Αν δεις τι ποδηλατόδρομους και τι χώρους πρασίνου έχουν θα τα χάσεις. 

Η αισιοδοξία είναι ένας κινητήριος μοχλός ζωής? Τα ονειρά μου δεν σταματούν ποτέ! Είμαι αεικίνητος.  Από παιδί σπούδαζα, έπαιζα ποδόσφαιρο, εργαζόμουν από τα 18 μου, ήμουν οικογενειάρχης, ασχολιόμουν με τα κοινά, έκανα επιχειρήσεις. Το 1995 είχα τρία μαγαζιά. Το μπαράκι La Bito, τη ντίσκο Studio 54 και το La sera, σημερινό Riva. Μεγάλωσαν γενιές στα μαγαζιά μου και εργάστηκαν δεκάδες άνθρωποι. Και έχω στη σκέψη μου κάτι νέο. Για τον άλλο τόπο που λατρεύω. Τη Σάμο, το νησί της αείμνηστης μητέρας μου. Οι άλλες ρίζες μου. Θα προσπαθήσω να συνδυάσω τη γαλήνη μου ως άνθρωπο με την επένδυση ως επιχειρηματία. Είναι ένα τεράστιο κομμάτι της καρδιάς μου το Πυθαγόρειο.