Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
Γράφει ο Γρηγόρης Ατρείδης
Χορτάτος σε παραστάσεις, χορτάτος και τακτοποιημένος από χρήματα, χορτάτος από την ίδια τη ζωή με βάση την ωραία οικογένεια που έχει και η οποία συνεχίζει να του δίνει χαρές βλέποντας τα παιδιά του να μεγαλώνουν, αλλά ταυτόχρονα και πολύ διψασμένος για ποδόσφαιρο.
Ποδοσφαιρικό παιδί του Κρόιφ μεγάλωσε με αυτή την κουλτούρα, στην οποία αν το κολλήσεις το… μικρόβιο δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ.
Θα πει κάποιος και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Εθνική Ελλάδας;
«Τον κάνουν αυτά δηλαδή επιτυχημένο;», θα πει κάποιος άλλος.
Όχι είναι η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις και σε πολλές παρόμοιες.
Ωστόσο, το παραπάνω προφίλ αποτελεί τη βασική ασφάλεια στο μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το αστείο, όπως το έχουμε καταντήσει, ελληνικό ποδόσφαιρο όταν αναζητά προπονητή.
Να μην καταλάβει κανείς που έχει έρθει, με ποιους έχει να κάνει και ξεκινήσει να μας δουλεύει ψιλό γαζί, παίρνοντας απλά τα λεφτά του παχυλού συμβολαίου του, χωρίς να κάθεται να σκάει και πολύ.
Γιατί μη μου πείτε πως αν πηγαίνατε να δουλέψετε κάπου στο εξωτερικό και αντιλαμβανόσασταν ότι στο περιβάλλον εργασίας σας κυριαρχεί η έλλειψη επαγγελματικού, ότι θα… σκοτωνόσασταν, ειδικά από ένα σημείο κι έπειτα.
Κι όσοι θα λειτουργούσαν κανονικά γιατί είναι κομμάτι της σωστής νοοτροπίας τους, κάποια στιγμή ενδεχομένως να είχαν μία φθορά.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας ο… χορτάτος Φαν’τ Σχιπ βρισκόταν στην Ελλάδα για να δουλέψει και όχι για να κοροϊδέψει. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία του στιγμή στην ομάδα.
Αντιλήφθηκε από νωρίς ότι στην Ελλάδα κυριαρχούν τα «politics» και πως αυτά σκοτώνουν το κανονικό ποδόσφαιρο και όμως δεν πτοήθηκε.
Ακόμα και τα «βαρίδια» κατάφερε να διώξει, βγαίνοντας μπροστά, παρότι δεν ήταν απαραίτητα δική του δουλειά να μπλεχτεί στα παιχνίδια μικροπολιτικής των ομάδων με θύμα την Εθνική Ελλάδας.
Ο Ολλανδός δεν δουλεύει από ανάγκη, αλλά γιατί το ποδόσφαιρο το κάνει κέφι, το αγαπάει και όπως όλοι οι άνθρωποι του αθλήματος θρέφεται από την καθημερινή τριβή, όσο και αν αυτή σε ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι περιορισμένη.
Μπορεί το… άνοιγμα των επιλογών του ή το κοουτσάρισμα του να άξιζαν κριτικής σε αρκετές περιπτώσεις.
Ενδεχομένως να ήταν και οι αιτίες που δεν ήμασταν (ακόμα) τόσο αποτελεσματικοί, στο γκολ, αλλά και στον στόχο, βλέποντας τη μεγάλη εικόνα.
Μπορεί με εκείνον στον πάγκο και πάλι να μην τα καταφέρναμε να πάμε στα τελικά μίας μεγάλης διοργάνωσης όπως το Euro που έρχεται.
Ωστόσο, σίγουρα θα είχαμε έναν κανονικό προπονητή, με όρεξη για δουλειά, με γνώση του αθλήματος, με φτιαγμένα αποδυτήρια να παίξουν και για εκείνον και ίσως με το πιο σημαντικό για να πετύχει κάποιος στη χώρα μας.
Έναν προπονητή που μας ξέρει και από την καλή και κυρίως από την ανάποδη και που έχει τον τρόπο να προστατεύει την ομάδα του από την τοξικότητα που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και μολύνει και την Εθνική μας ομάδα.
Ακόμα και στο φευγιό του ο Ολλανδός έδειξε πόσο κιμπάρης είναι και πως διαθέτει έντονη προσωπικότητα, με την οποία δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να παίζει.
Όσον αφορά στην πλευρά της ΕΠΟ, σίγουρα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο χρονικό διάστημα στο θέμα προπονητή αποτελούν ένα πλήγμα για τους ίδιους τους ποδοσφαιρανθρώπους που έχουν αναλάβει να τρέχουν το πρότζεκτ της «γαλανόλευκης».
Και θα ήταν μάλλον πιο φρόνιμο να κοιτάξουν στην ομοσπονδία να αντιληφθούν το λάθος τους να έχουν στο περίμενε έναν κανονικό προπονητή όπως ο Φαν’τ Σχιπ, επειδή δεν… έβγαιναν τα κουκιά, από τα να βγάζουν ανακοινώσεις με ειρωνεία για την αποτυχία του «πλάνου Κατάρ» που οι ίδιοι στήριζαν τόσο καιρό.
Αυτά θυμίζουν άλλες, παλιές και πολύ κακές εποχές στην ΕΠΟ, οι οποίες ελπίζουμε ότι έχουμε περάσει ανεπιστρεπτί.
Το βέβαιο είναι πως για ακόμα μία φορά το ποδόσφαιρο νικήθηκε από την… πολιτική που κυριαρχεί σε αυτό στην Ελλάδα.
Απλά ο «χορτάτος» Φαν’τ Σχιπ φρόντισε αποχαιρετώντας μας να αναδείξει τη γύμνια μας.
Υ.Γ. Δεν γίνεται να είσαι έτοιμος να υπογράψεις την ανανέωση του συμβολαίου του Φαν’τ Σχιπ πριν τα δύο τελευταία παιχνίδια και μετά το πέρας των αγώνων να εξαφανίζεσαι. Είναι και θέμα ευγένειας και τακτ στην τελική. Αν βέβαια περιμένεις τα δύο τελευταία παιχνίδια για να κρίνεις έναν προπονητή, μετά μάλλον δεν έχουμε να συζητήσουμε και πολλά.
ΠΗΓΗ sdna.gr