iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Με μια βαρυσήμαντη συνέντευξη στην ηλεκτρονική εφημερίδα iselida.gr, του πρώην δημάρχου Ραφήνας Πικερμίου και επικεφαλής της ''Νέας Αρχής'' Βασίλη Πιστικίδη, αρχίζει άτυπα - τουλάχιστον δημοσιογραφικά - η προεκλογική περίοδος. 

Η προεκλογική περίοδος - και δεν μιλάω μόνο για τον δήμο μας - αλλά γενικά, αρχίζει την επομένη των εκλογών. Επομένως για τους πολίτες που δεν ασχολούνται, αυτοί μπορεί κάποια στιγμή να πούνε ''να άρχισαν να μιλάνε πάλι για εκλογές''. Πολλές φορές κουράζουμε τον κόσμο εμείς οι πολιτικοί και ίσως και οι δημοσιογράφοι ή οι διαχειριστές ιστοσελίδων, οι οποίοι αναπαράγουν συναντήσεις με τίτλους ''γάμοι'', ''κουμπαριές'', ''αρραβώνες'', ''άλλαξαν δαχτυλίδια''. Θεωρώ λοιπόν ότι ο κόσμος κουράζεται, ενώ και λόγω της πανδημίας η πληροφόρηση προέρχεται μόνο από αυτά τα λεγόμενα ειδησεογραφικά site, τα οποία ο πολίτης σε ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν ξέρει κατά πόσο είναι ανεξάρτητα. Αυτό ισχύει όχι μόνο τοπικά, αλλά σε όλη την Ελλάδα. Για να μπορέσει δηλαδή να βγάλει κάποιος συμπεράσματα και να δει αντικειμενικά μία είδηση, θα πρέπει να μπει και σε ένα site προσκείμενο στη Νέα Δημοκρατία, αλλά και ένα site προσκείμενο στο ΣΥΡΙΖΑ, ας μιλήσουμε για τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της βουλής, ώστε να μπορέσει να βγάλει τον ''μέσο όρο''. Έτσι λοιπόν και στα τοπικά θα μπορούσε να συμβεί. Με τη διαφορά ότι όλες οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης δεν έχουμε κάποιο site, μέσω του οποίου να μπορούμε να πληροφορήσουμε τους πολίτες. Τα site κυριαρχούνται μονόπλευρα από ειδήσεις για τη Δημοτική Αρχή και τον Δήμαρχο.

Μην προσπαθείτε να ''αθωώσετε'' κανέναν. Ναι, αλλά σε λίγη ώρα το δελτίο Τύπου έχει εξαφανιστεί, ''καπακωμένο'' από άλλες ειδήσεις που μπήκαν από πάνω του.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο οι δημοσιογράφοι ή διαχειριστές των site επιθυμούν να δώσουν μια αντικειμενική εικόνα. Το σωστό είναι να παρουσιάζονται σωστά οι απόψεις όλων και όχι απλώς να ''περνάνε για τα μάτια'' και να χάνονται σε ένα τέταρτο από την πρώτη σελίδα.

Επειδή είστε παλιός ''εφημεριδάς'', δεκαετίες δημοσιογράφος, μακάρι να μπορούσαμε οι δυό μας να λύσουμε το θέμα της ενημέρωσης στην Ελλάδα...

Αυτή η ευθεία ερώτηση δεν έχει σήμερα απάντηση. Γιατί οι συνθήκες που θα επικρατούν τότε είναι άγνωστες. Δεν ξέρουμε πώς θα διαμορφωθεί το εκλογικό τοπίο. Το 2022 είναι κρίσιμη χρονιά, ώστε να δούμε τις παραμέτρους. Να είστε βέβαιος ότι δεν νιώθω ''απόστρατος'' της τοπικής αυτοδιοίκησης. Θα δώσω σίγουρα την καλή ''μάχη'' από οποιαδήποτε θέση.

Είπα ότι το 2022 είναι ένας κρίσιμος χρόνος. Θεωρώ ότι μετά τη λήξη - με το καλό - της πανδημίας, προς το Πάσχα όπως λένε οι ειδικοί, μπαίνοντας στην κανονικότητα, από τότε θα αρχίσουν οι διεργασίες.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι κατά των συνεργασιών και οι συνεργασίες δεν σε έχουν πάντοτε πρώτο. Μπορεί να σε έχουν και δεύτερο. 

Όποιο μοντέλο εφαρμόζεται, είναι ποιοί το εφαρμόζουν. Τα πρόσωπα δηλαδή. Θα μπορούσε λοιπόν να εφαρμοστεί το ίδιο μοντέλο, υπό διαφορετικές συνθήκες και ανθρώπους. Δεν είναι κάτι ανέφικτο. Αν γυρίσουμε πίσω το χρόνο στο 2014 πάντως, η ''γεύση'' που μου άφησε είναι ''πολύ πικρή''. Στην τότε συμφωνία εγώ ήμουν κύριος. Δεν παραβίασα κανέναν όρο εκείνης της συμφωνίας. Εάν κάποιοι για διάφορούς λόγους, θεώρησαν ότι ήταν κάποια συμφωνία ''μιάς χρήσης'' το έδειξαν με τις πράξεις τους. Συνεπώς για λόγους αξιοπρέπειας όπως σε όλη μου τη ζωή, με όποιο κόστος πήρα διαφορετικό δρόμο. 

Στην αντιπολίτευση σήμερα βρισκόμαστε τέσσερις παρατάξεις. Εάν εξαιρέσουμε τον κ. Κάρλο και την κ. Δημητριάδη που ανεξαρτητοποιήθηκαν μόνοι τους - ''δραπέτευσαν'' θα έλεγα - η παράταξη από πίσω έμεινε. Αφαιρώντας τον κ. Τσαλαπατάνη που εκτιμώ, με τον οποίο αντικειμενικά είναι δύσκολη η συνεργασία, μένουν ιεραρχικά ο κ. Φαφούτης, ο κ. Χριστόπουλος και ο κ. Βασιλόπουλος που μπορώ να συνεργαστώ.

Για την παράταξη μιλάω που κατέβηκε με επικεφαλής το 2019 τον φίλο μου Γιώργο Χριστόπουλο. Αν μπορούμε ή όχι εμείς οι τέσσερις λοιπόν να συνεργαστούμε, θα το δείξουν οι διεργασίες που θα ''τρέξουν'' το 2022.

Εντάξει δεν μιλάμε για μοίρασμα καρέκλας. Εγώ μιλάω μόνο για συνεργασία των παρατάξεων. Και αφού ο δήμαρχος εκλέγεται με 42% με το νέο νόμο, δεν μπορεί να σχεδιάζεις συνεργασίες δεύτερης Κυριακής. Το ύψος του ''εμποδίου'' δεν είναι πλέον στο 50, αλλά στο 42. Το τοπίο συνεργασιών θα είναι ξεκάθαρο από πριν.

Μα η πολιτική συνεννόηση αυτό προυποθέτει. Να καταλήγουμε κάπου. Αν δεν βρεθεί η άκρη, ο καθένας το δικό του ''μπαιράκι'' και τελείωσε η ιστορία. 

Ή των περισσοτέρων από τις σημερινές παρατάξεις της αντιπολίτευσης. Αν κάποιος επιμένει στο δικό του ''μπαιράκι'' τι μπορείς να κάνεις. ''Με το πιστόλι στον κρόταφο'' δεν έκανε κανείς συνεργασία. Αυτό λέγεται εκβιασμός.

Έτσι όπως το λέτε σε μεγάλο ποσοστό έχετε δίκιο. Όμως στην πολιτική πολλά συμβαίνουν. Αφήνω ένα μικρό ποσοστό, γιατί έχουμε δει και Δημοτικές Αρχές και κυβερνήσεις να πέφτουν εκ των έσω. Αν δεν υπάρξει ένας ισχυρός πόλος, που θα φτιαχτεί από τις σημερινές παρατάξεις της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να πιστεύεις ότι θα κερδίσεις τις εκλογές.

Από τη φύση μας όλοι ή σχεδόν όλοι σκεφτόμαστε την αισιόδοξη πλευρά της ζωής, γιατί αλλιώς θα τα βλέπαμε όλα ''μαύρα''. Θεωρώ ότι είναι κάτι πολιτικά εφικτό. Με τίμιους όρους, με καταγραφή των συνθηκών της συνεργασίας και πάντοτε ανοικτά. Γιατί πολλοί κατηγόρησαν την κίνηση του 2014, αλλά εγώ ως υποψήφιος δήμαρχος το ανακοίνωσα προεκλογικά και το τήρησα. Οι όποιες δεσμεύσεις λοιπόν όχι σε κρυφές συναντήσεις, αλλά με απόλυτη διαφάνεια των παρατάξεων προς την κοινωνία. 

Εγώ δεν είχα ποτέ εγωισμό. Πάντα έβλεπα μόνο την αγάπη για τον τόπο και την προοδό του. 

Μπορεί να είναι κάποιος άλλος πρώτος. Δεν αναφέρθηκα για τη συνεργασία ποτέ σε ονόματα, αλλά σε παρατάξεις. Με το πνεύμα που κατεβαίνω εγώ σε ένα τραπέζι ενδεχόμενης συνεργασίας, ''ναι μπορεί να είμαι πρώτος, αλλά μπορεί να είμαι και δεύτερος'', πρέπει να κατέβουν και οι άλλοι. Όποιος μου έρθει σε ένα τέτοιο τραπέζι και μου πει ξέρεις ''εγώ θα είμαι επικεφαλής'', πήρα το καφεδάκι μου (γιατί καπέλα δεν φοράμε στην εποχή μας) και έφυγα. Αν προσέλθει στη συζήτηση κάποιος με τέτοια οίηση σε ένα τραπέζι συνεργασίας, σηκώθηκα και έφυγα. Μπορεί λοιπόν η συζήτηση να καταλήξει ότι επικεφαλής θα είναι ένας εκ των τριών ή των τεσσάρων μας. Αλλά μπορεί να καταλήξει ότι κατάλληλος να ηγηθεί είναι ένας πέμπτος. Σε αυτό το ενδεχόμενο πάμε λοιπόν να τον πιάσουμε, να προχωρήσουμε.

Σε αυτό το ερώτημα ''παιχνίδι'' μάλλον οι περισσότεροι θα γυρνούσαν όσο παλαιότερα μπορούσαν, στο περιθώριο που βάλατε. Δηλαδή στο 1982. Γιατί πιο πίσω έχεις τη δυνατότητα να δεις την ανάπτυξη της πόλης. Την ευχέρεια να δεις την ανάπτυξη, φτάνει να είχαμε τα ίδια μυαλά που έχουμε σήμερα.  Έχεις τότε την εμπειρία και τις γνώσεις που αυτό το ταξίδι της ζωής, σε έφερε σήμερα στο 2022; Γιατί αλλιώς μπορεί να τα κάναμε χειρότερα. Αλλά αν κουβαλάγαμε τις εμπειρίες μας πίσω στο χρόνο, τότε ναι στο 1982.

Νούμερο ένα η λειτουργία της αποχέτευσης. Αν και δεν πήρα ούτε πρόσκληση για την  τελετή της επίσημης ανακοίνωσης έναρξης, ως πρώην δήμαρχος που αγωνίστηκε όσο λίγοι στα δυόμισι χρόνια της θητείας μου και έδωσα μεγάλο βάρος σε αυτό το έργο, θεωρώ ότι σήμερα που σκάβουνε οι μπουλντόζες, αισθάνομαι μία τεράστια ικανοποίηση. Είναι από τα έργα τα οποία αλλάζουν έναν δήμο. Μακάρι να είμαστε καλά να το δούμε. Δεν είναι ένα απλό έργο, είναι ένας τριτοβάθμιος βιολογικός καθαρισμός που έχει την ''προίκα'' της σημαντικής προεργασίας επί των ημερών μου ως δήμαρχος.

Το δεύτερο είναι οι προσβάσεις προς το λιμάνι. Από την πρώτη ημέρα που ασχολήθηκα με τα κοινά, φώναζα ότι δεν είναι λογικό να υπάρχουν σε έναν τόσο μικρό δήμο - κι αν πάμε παλαιότερα σε ένα χωριό - δύο διαφορετικές διοικήσεις. Δεν μπορεί κύριοι της εκάστοτε κυβέρνησης να υπάρχει Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας να διοικεί 60 μέτρα από τη θάλασσα μέχρι το δρόμο, να κάνει ό,τι θέλει το υπουργείο ναυτιλίας και να βάζει όσα δρομολόγια πλοίων ''του καπνίσει'' και να είναι αμέτοχος ο δήμος. Να υπάρχει συνεννόηση του υπουργείου με τον δήμο. Το λιμάνι από μόνο του για να αντιμετωπιστεί είναι αδύνατον, αν δεν λυθεί το θέμα των προσβάσεων στη λογική του σήμερα, που ζούμε το αλαλούμ του καλοκαιριού. 

Και το τρίτο θα ήταν το 2032 αυτό που υπόσχονται κάποιοι στο δημοτικό συμβούλιο και τους είπα ότι δεν βλέπω να τα καταφέρνουν, να μπούνε σε αυτό το ''τραίνο'' της τεχνολογίας των έξυπνων πόλεων Ραφήνα και Πικέρμι. Δεν το βλέπω όμως και αν ψάξετε σε παλαιότερη διαδικτυακή αναρτησή μου έχω τον νυν δήμαρχο να μιλάει για έξυπνη πόλη την ώρα που μια παλιά φωτοτυπία κολλημένη στην αφετηρία της δημοτικής συγκοινωνίας (που εγώ δημιούργησα) ενημέρωνε για τα δρομολόγια. Δεν γίνονται έξυπνες πόλεις με... φωτοτυπίες.

Τεράστια αγάπη. Σας θυμίζω αυτό που υπήρχε ως moto στο μήνυμα δημάρχου επί θητείας μου (και δυστυχώς σταμάτησε η έκδοση) στο περιοδικό Αραφήν. ''Όλους τους τόπους κι αν περνώ αυτόν τον τόπο αγαπώ'' από τον Οδυσσέα Ελύτη. Το εννοώ λοιπόν, αυτόν τον τόπο αγαπώ!

Κι εγώ σας ευχαριστώ.