iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Έναν πραγματικό Κύριο. Έναν τζέντλεμαν. Με μοναδικό χιούμορ. Η ευγένειά του σε καθήλωνε. Λάτρης του ωραίου φύλου με πέντε γάμους και άγνωστο αριθμό φλερτ, όπως του άρεσε να χαρακτηρίζει τις ερωτικές του σχέσεις. 

Τον γνώρισα την άνοιξη του 1982 μαθητής λυκείου στο γραφείο του στον ''Ταχυδρόμο'' στην οδό Χρήστου Λαδά, όταν με πήγε ο πατέρας μου προσωπικός φίλος του αείμνηστου Ζάχου. ''Δημητράκη πες του να κουρευτεί και μετά να έρθει να του πω κάποια μυστικά της δουλειάς. Είναι εξαιρετικό παιδί, αλλά ξέρεις το χούι μου'' είχε πει στον πατέρα μου μετά την ολιγόλεπτη κατ ιδίαν συνομιλία μας που με ρώτησε γιατί θέλω να γίνω δημοσιογράφος.

Μάλλον θα το έφερε βαρέως όταν μετά από χρόνια το 1989 αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ήμουν καλός, αλλά κυρίως επίμονος ρεπόρτερ δινοντάς μου συνέντευξη (την πρώτη μας γιατί ακολούθησαν και άλλες τέσσερις) για την  εφημερίδα ''Ακρόπολις''. 

Σε μία απ αυτές στο σπίτι του στην Κηφισιά, αφού η οικονόμος του μας έφτιαξε καφέ (από εκεί και η φωτογραφία) αφού τελειώσαμε τη συνέντευξη για την εφημερίδα ''Βραδυνή'' το 1996,  στην οποία μου είχε πει το μακάβριο αλλά με το γνωστό σαρδόνιο χαμόγελό του ότι σκέφτεται να ετοιμάσει από τώρα την επιγραφή στο μνήμα του στο Α' Κοιμητήριο Αθηνών. Τελικά όντως το έκανε μετά από πέντε χρόνια! Έγραψε λοιπόν,  ''Έζησα όπως ήθελα, χαίρεται''. 

Όταν του ζήτησα συνέντευξη για την Ελληνική έκδοση του διεθνούς περιοδικού Penthouse το 1991, με ρώτησε γελώντας αν ήταν υποχρεωτική και η γυμνή φωτογράφιση... Μου είχε αρνηθεί τότε και το αντιλαμβάνομαι γιατί είχε επιφυλάξεις όχι για το τι θα λέγαμε εμείς, αλλά τι θα έλεγαν οι άλλοι. Ήταν μια εποχή που ο μπον βιβέρ είχε ευαισθησίες και άρχισε να κάνει αναλυτικές επιλογές στα πάντα. Είχε απίστευτη πλάκα ο Ζάχος, δεν περιμένατε εμένα να το πω προφανώς, αλλά αυτό που ήταν σε ακόμη υψηλότερο βαθμό πάνω του ήταν η κομψότητα.

''Καλύτερα σχισμένο κοστούμι αλλά στιλβωμένα παπούτσια'' μου είχε πει ο ''Ίακχος'' ένα απόγευμα σε έναν καφέ στο αγαπημένο του Κολωνάκι, που αναγκάστηκε να το απαρνηθεί όπως και τη λατρεμένη του Μύκονο, γιατί άρχισαν να ''βλαχεύουν'', όπως τόνιζε.

Αλλά το κορυφαίο όλων ήταν εκείνο το πρωινό που ήταν αντιδήμαρχος στο δήμο Αθηναίων και είχαμε ραντεβού στο γραφείο του για να μου υπογράψει το καινούργιο του βιβλίο. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα. Χωρίς να σηκώσει το βλέμμα λέει ''σήμερα θα πιω τον Ελληνικό με δύο κουταλιές ζάχαρη''. Βγήκα πήρα τον καφέ του και ξαναμπήκα. ''Ο καφές σας κ. Χατζηφωτίου''. Έκπληκτος με ρωτάει γιατί τον έφερα εγώ. ''Μα σε εμένα το είπατε πριν λίγο'' του απάντησα και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια, γιατί συνειδητοποίησε ότι με πέρασε για τον άνθρωπο του καφενείου...

Ο Ζάχος τα είχε υπολογίσει όλα. Ακόμη και την ημέρα του θανάτου του ο άτιμος. Περίμενε στο νοσοκομείο που ήταν έναν μήνα, να γιορτάσει τα γενέθλια των 99 χρόνων του και σήμερα το πρωί έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Τώρα που γράφω ανεβαίνει τη σκάλα για τον Παράδεισο και κάθε λίγο σηκώνει με το μεσαίο δάχτυλο τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά του. Το τικ που λάτρεψα...